Spory między mocarstwami europejskimi doprowadziły pod koniec lat czterdziestych XII wieku do powstania dwóch koalicji.Jeden sojusz został utworzony przez cesarza bizantyjskiego Manuela I Komnena i Konrada III przeciwko Rogerowi II z Sycylii, który najechał terytoria bizantyjskie.Géza stanął po stronie Rogera II i jego sojuszników, w tym zbuntowanego niemieckiego księcia Welfa VI i Serbii Uroša II.Wiosną 1148 r. Géza wysłał posiłki swojemu szwagrowi, wielkiemu księciu Iziasławowi II, przeciwko księciu Włodzimierzowi z Czernigowa. Wielkie Księstwo Serbii zbuntowało się w 1149 r., zmuszając cesarza Manuela I do przerwania przygotowań do inwazji na południoweWłochy i najechali Serbię w 1149 r. Według panegirysty cesarza Teodora Prodromusa siły węgierskie wspierały Serbów podczas kampanii cesarza.Kodeks Hypatiański mówi, że Géza nawiązał do swojej wojny z cesarzem Manuelem, usprawiedliwiając się odmową wysłania posiłków do Iziasława II, którego Jurij Dołgorukij, książę Suzdal, wypędził z Kijowa w sierpniu 1149 r. Węgierskie oddziały pomocnicze poparły Iziasława II w ponownym zajęciu Kijowa na początku wiosną 1150 r., lecz wkrótce Jurij Dołgoruki wypędził Iziasława z miasta.Jesienią Géza poprowadził swoją armię przeciwko Wołodimirkowi z Halicza, który był bliskim sojusznikiem Jurija Dołgorukija.Zdobył Sanok, ale Wołodimirko przekupił dowódców węgierskich, którzy namówili Gézę do opuszczenia Halicza przed listopadem.