W historii Stanów Zjednoczonych Wiek Pozłacany był erą trwającą mniej więcej od 1870 do 1900 roku. Był to czas szybkiego wzrostu gospodarczego, szczególnie w północnych i zachodnich Stanach Zjednoczonych.Ponieważ płace w Ameryce wzrosły znacznie wyżej niż w Europie, zwłaszcza w przypadku pracowników wykwalifikowanych, a industrializacja wymagała stale rosnącej niewykwalifikowanej siły roboczej, w tym okresie napłynęły miliony europejskich imigrantów.Szybki rozwój industrializacji doprowadził do wzrostu płac realnych o 60% w latach 1860–1890 i rozprzestrzenił się na stale rosnącą siłę roboczą.I odwrotnie, epoka pozłacana była także erą skrajnego ubóstwa i nierówności, kiedy miliony imigrantów – wielu z biednych regionów – napływały do ​​Stanów Zjednoczonych, a wysoka koncentracja bogactwa stała się bardziej widoczna i sporna.^[73]Kolej była głównym rozwijającym się przemysłem, a znaczenie systemu fabrycznego, górnictwa i finansów rosło.Imigracja z Europy i wschodnich Stanów Zjednoczonych doprowadziła do szybkiego rozwoju Zachodu, opartego na rolnictwie, hodowli i górnictwie.Związki zawodowe zyskiwały na znaczeniu w szybko rozwijających się miastach przemysłowych.Dwa główne ogólnokrajowe kryzysy - panika 1873 r. i panika 1893 r. - przerwały rozwój i spowodowały wstrząsy społeczne i polityczne.Termin „wiek pozłacany” wszedł do użytku w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku i wywodzi się z powieści pisarza Marka Twaina i Charlesa Dudleya Warnera z 1873 r. The Gilded Age: A Tale of Today, która była satyrą na epokę poważnych problemów społecznych maskowanych cienkim złotym złoceniem .Wczesna połowa epoki pozłacanej z grubsza zbiegła się z epoką połowy wiktoriańskiej w Wielkiej Brytanii i Belle Époque we Francji.Jego początek, w latach po wojnie secesyjnej, pokrywa się z erą rekonstrukcji (która zakończyła się w 1877 roku).Następnie w latach 90. XIX wieku nastąpiła era postępu.^[74]