W XIV wieku w Czampie panowała wielka luka w informacjach dotyczących rdzennych mieszkańców, a od 1307 r. do 1401 r. nie wzniesiono żadnego inskrypcji, chociaż kroniki Cham nadal zawierają listę XIV-wiecznych królów Pandurangi.Budownictwo i sztuka sakralna ustały, a czasem uległy degradacji.^[171] Mogą to być oznaki upadku kultury indyjskiej w Czampie lub konsekwencja wyniszczającej wojny Czampy z Dai Viet i Sukhothai .Pierre Lafont twierdzi, że przyczyny całkowitego zaciemnienia XIV-wiecznej historiografii Cham były być może spowodowane wcześniejszymi długimi konfliktami Czampy z sąsiadami, Imperium Angkor i Dai Viet, a ostatnio Mongołami, spowodowały masowe zniszczenia i załamanie społeczno-kulturowe .W dalszym ciągu piętrzyły się nierozwiązane skargi i pogarszające się warunki gospodarcze.Grawerowanie inskrypcji sanskryckich w Czampie, języku używanym głównie do celów religijnych, przestało istnieć w 1253 r. ^[172] Niektóre miasta i pola uprawne pozostały opuszczone, jak na przykład Tra Kieu (Simhapura).^[173] Stopniowe przejście religijne w Czampie na islam od XI do XV wieku podważyło ustanowione hindusko-buddyjskie królestwo i duchową boskość króla, powodując rosnące frustracje królewskie i konflikty między arystokracją Cham.Doprowadziło to do ciągłej niestabilności i ostatecznego upadku Czampy w XIV wieku.^[174]Ponieważ nie odnaleziono żadnego inskrypcji w Czampie z tego okresu, ustalenie rodu władców Czampy bez wiedzy o ich rodzimych imionach i latach panowania jest niebezpieczne.Historycy muszą recytować różne wietnamskie kroniki i chińskie kroniki, aby ostrożnie zrekonstruować Czampę z XIV wieku.^[175]