Wojna birmańsko -syjamska (1785–1786), znana w historii Syjamu jako Wojna Dziewięciu Armii, ponieważ Birmańczycy przybyli w dziewięciu armiach, była pierwszą wojną ^[58] pomiędzy birmańską dynastią Konbaung a syjamskim królestwem Rattanakosin z Chakri dynastia.Król Birmy Bodawpaya prowadził ambitną kampanię mającą na celu rozszerzenie swoich posiadłości na Syjam.W 1785 roku, trzy lata po założeniu Bangkoku jako nowej siedziby królewskiej i dynastii Chakri, król Birmy Bodawpaya poprowadził ogromne armie liczące łącznie 144 000 ludzi, aby najechać Syam w dziewięciu armiach w pięciu kierunkach ^[58] , w tym Kanchanaburi, Ratchaburi,Lanna , Tak, Thalang (Phuket) i południowy Półwysep Malajski.Jednak przeciążone armie i niedobory zaopatrzenia uznały, że kampania birmańska zakończyła się niepowodzeniem.Syjamczycy pod wodzą króla Ramy I i jego młodszego brata, księcia Maha Sury Singhanata, skutecznie odparli najazdy birmańskie.Na początku 1786 roku Birmańczycy w dużej mierze się wycofali.Po rozejmie w porze deszczowej król Bodawpaya wznowił swoją kampanię pod koniec 1786 roku. Król Bodawpaya wysłał swojego syna, księcia Thado Minsawa, aby skoncentrował swoje siły w Kanchanaburi tylko w jednym kierunku i najechał Syjam.Syjamczycy spotkali Birmańczyków w Tha Dindaeng, stąd określenie „kampania Tha Din Daeng”.Birmańczycy zostali ponownie pokonani, a Syjamowi udało się obronić swoją zachodnią granicę.Te dwie nieudane inwazje ostatecznie okazały się ostatnią inwazją Birmy na Syjam na pełną skalę.