David Marshall został pierwszym głównym ministrem Singapuru, stając na czele niestabilnego rządu, który stanął w obliczu niepokojów społecznych, których przykładem są wydarzenia takie jak zamieszki w autobusie Hock Lee.W 1956 r. prowadził w Londynie negocjacje w sprawie pełnej samorządności, ale rozmowy zakończyły się niepowodzeniem ze względu na obawy dotyczące bezpieczeństwa Wielkiej Brytanii, co doprowadziło do jego rezygnacji.Jego następca, Lim Yew Hock, zajął twarde stanowisko wobec ugrupowań komunistycznych i lewicowych, torując drogę Brytyjczykom do przyznania Singapurowi pełnej samorządności wewnętrznej w 1958 roku.W wyborach w 1959 r. zwyciężyła Partia Akcji Ludowej (PAP), na czele której stał Lee Kuan Yew, a Lee został pierwszym premierem Singapuru.Jego rząd spotkał się z początkowym sceptycyzmem ze względu na prokomunistyczną frakcję partii, co doprowadziło do przeniesienia przedsiębiorstw do Kuala Lumpur.Jednak pod przywództwem Lee Singapur odnotował wzrost gospodarczy, reformy edukacji i agresywny program mieszkalnictwa publicznego.Rząd podjął również działania mające na celu ograniczenie niepokojów pracowniczych i promowanie języka angielskiego.Pomimo tych osiągnięć przywódcy PAP wierzyli, że przyszłość Singapuru leży w fuzji z Malajami .Pomysł był pełen wyzwań, zwłaszcza sprzeciwu ze strony prokomunistów z PAP i obaw ze strony Organizacji Narodowej Zjednoczonych Malajów na Malajach co do równowagi sił rasowych.Jednak perspektywa przejęcia władzy przez komunistów w Singapurze zmieniła nastroje na korzyść fuzji.W 1961 roku premier Malajów Tunku Abdul Rahman zaproponował utworzenie Federacji Malezji, która obejmowałaby Malaje, Singapur, Brunei, Borneo Północne i Sarawak.Późniejsze referendum w Singapurze w 1962 r. wykazało silne poparcie dla połączenia na określonych warunkach autonomii.