Pomimo początkowych wyzwań Singapur szybko przekształcił się w prężnie rozwijający się port.Ogłoszenie statusu wolnego portu przyciągnęło handlarzy, takich jak Bugis,Chińczycy z Peranakan i Arabowie, chcących uniknąć holenderskich ograniczeń handlowych.Ze skromnej początkowej wartości handlowej wynoszącej 400 000 dolarów (dolarów hiszpańskich) i populacji liczącej około tysiąca w 1819 r., osada odnotowała gwałtowny rozwój.W 1825 roku Singapur szczycił się populacją ponad dziesięciu tysięcy i oszałamiającym wolumenem handlu wynoszącym 22 miliony dolarów, przewyższającym ustalony port Penang, którego wolumen handlu wynosił 8,5 miliona dolarów.^[12]Sir Stamford Raffles wrócił do Singapuru w 1822 roku i wyraził niezadowolenie z wyborów administracyjnych majora Williama Farquhara.Raffles nie pochwalał metod generowania przychodów Farquhara, które obejmowały wydawanie licencji na hazard i sprzedaż opium, i był szczególnie zaniepokojony trwającym handlem niewolnikami.^[13] W rezultacie Farquhar został zwolniony i zastąpiony przez Johna Crawfurda.Trzymając wodze administracji w swoich rękach, Raffles zaczął formułować kompleksowy zestaw nowych zasad zarządzania.^[14]Raffles wprowadził reformy, których celem było stworzenie moralnie prawego i zorganizowanego społeczeństwa.Zniósł niewolnictwo, zamknął centra hazardowe, wprowadził zakaz broni i nałożył podatki na czynności, które uważał za występki, ^[14] w tym nadmierne picie i spożywanie opium.Stawiając na pierwszym miejscu strukturę osady, skrupulatnie opracował Plan Raffles dla Singapuru ^[12] , wyznaczając Singapur na strefy funkcjonalne i etniczne.To wizjonerskie planowanie urbanistyczne jest nadal widoczne w odrębnych etnicznych dzielnicach i różnych lokalizacjach Singapuru.