W wyborach w 1997 r. Partia Konserwatywna zapewniła sobie znaczną większość, co umożliwiło jej zmianę konstytucji w celu ograniczenia kontroli i równowagi we władzy premiera.Nawaz Sharif stanął w obliczu wyzwań instytucjonalnych ze strony kluczowych postaci, takich jak prezydent Farooq Leghari, przewodniczący Połączonego Komitetu Szefów Sztabów, generał Jehangir Karamat, szef sztabu marynarki wojennej admirał Fasih Bokharie i prezes Sądu Najwyższego Sajjad Ali Shah.Sharif skutecznie stawił czoła tym wyzwaniom, co doprowadziło do rezygnacji całej czwórki, a prezes Sądu Najwyższego Shah ustąpił ze stanowiska po szturmie zwolenników Sharifa na Sąd Najwyższy.Napięcia z Indiami nasiliły się w 1998 r. po indyjskich testach nuklearnych (operacja Shakti).W odpowiedzi Sharif zwołał posiedzenie komisji obrony gabinetu, a następnie nakazał przeprowadzenie własnych testów nuklearnych Pakistanu na wzgórzach Chagai.Akcja ta, choć potępiona na arenie międzynarodowej, cieszyła się popularnością w kraju i zwiększyła gotowość wojskową wzdłuż granicy z Indiami .Zdecydowana reakcja Sharifa na międzynarodową krytykę po testach nuklearnych obejmowała potępienie Indii za rozprzestrzenianie broni nuklearnej i krytykę Stanów Zjednoczonych za historyczne użycie przez nią broni nuklearnej wJaponii :Świat, zamiast wywierać presję na [Indie]… aby nie podążały niszczycielską drogą… nałożył na [Pakistan] wszelkiego rodzaju sankcje nie z jej winy…!Gdyby Japonia miała własny potencjał nuklearny… [miasta]… Hiroszima i Nagasaki nie uległyby zniszczeniu atomowemu z rąk… Stanów ZjednoczonychPod jego przywództwem Pakistan stał się siódmym zadeklarowanym państwem posiadającym broń nuklearną i pierwszym w świecie muzułmańskim.Oprócz rozwoju energetyki jądrowej rząd Sharifa wdrożył politykę środowiskową, powołując Pakistańską Agencję Ochrony Środowiska.Kontynuując politykę kulturalną Bhutto, Sharif umożliwił pewien dostęp do indyjskich mediów, co oznacza niewielką zmianę w polityce medialnej.