W 1965 r. minister spraw zagranicznych Pakistanu Zulfikar Ali Bhutto na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ w obecności naukowca zajmującego się atomistyką Aziza Ahmeda oświadczył, że Pakistan jest zdecydowany rozwinąć potencjał nuklearny, jeśli Indie to zrobią, nawet za cenę wielkich kosztów gospodarczych.Doprowadziło to do rozbudowy infrastruktury jądrowej w ramach współpracy międzynarodowej.Jednak brak porozumienia Bhutto z Porozumieniem Taszkenckim w 1966 r. doprowadził do jego dymisji przez prezydenta Ayuba Khana, co wywołało masowe demonstracje publiczne i strajki.„Dekada Rozwoju” Ayuba Khana w 1968 r. spotkała się ze sprzeciwem, a lewicowi studenci nazwali ją „Dekadą Dekadencji” ^[20,] krytykując jego politykę wspierania kapitalizmu kumoterskiego i ucisku etniczno-nacjonalistycznego. Dysproporcje gospodarcze między Zachodnim i Wschodnim Pakistanem podsyciły bengalski nacjonalizm z Ligą Awami pod przywództwem szejka Mujibura Rahmana domagającą się autonomii. Powstanie socjalizmu i Pakistańska Partia Ludowa (PPP), założona przez Bhutto, stanowiły dalsze wyzwanie dla reżimu Khana.W 1967 roku PPP wykorzystała niezadowolenie społeczne, prowadząc do poważnych strajków robotniczych.Pomimo represji w 1968 r. powstał powszechny ruch, osłabiający pozycję Khana;w Pakistanie znany jest jako ruch 1968.^[21] Sprawa Agartala, która dotyczyła aresztowania przywódców Ligi Awami, została wycofana po powstaniach we wschodnim Pakistanie.W obliczu nacisków ze strony PPP, niepokojów społecznych i pogarszającego się stanu zdrowia Khan zrezygnował w 1969 roku, przekazując władzę generałowi Yahya Khanowi, który następnie wprowadził stan wojenny.