Tendencja liberalizacyjna po 1956 r., która przez szereg lat słabła, została odwrócona w marcu 1968 r., kiedy w czasie polskiego kryzysu politycznego 1968 r. stłumiono demonstracje studenckie.Motywowani po części przez ruch Praskiej Wiosny, polscy przywódcy opozycji, intelektualiści, naukowcy i studenci wykorzystali historyczno-patriotyczny cykl spektakli teatralnych Dziady w Warszawie jako powód do protestów, które wkrótce rozprzestrzeniły się na inne ośrodki szkolnictwa wyższego i objęły cały kraj.Władze zareagowały poważnym stłumieniem działalności opozycji, w tym zwolnieniami kadry nauczycielskiej i zwalnianiem studentów z uniwersytetów i innych instytucji edukacyjnych.W centrum kontrowersji znalazła się także niewielka liczba posłów katolickich na Sejm (członków Stowarzyszenia Znak), którzy próbowali stanąć w obronie studentów.W oficjalnym przemówieniu Gomułka zwrócił uwagę na rolę działaczy żydowskich w zachodzących wydarzeniach.To dostarczyło amunicji nacjonalistycznej i antysemickiej frakcji partii komunistycznej na czele z Mieczysławem Moczarem, która była przeciwna przywództwu Gomułki.Wykorzystując kontekst militarnego zwycięstwa Izraela w wojnie sześciodniowej w 1967 r., część polskiego kierownictwa komunistycznego przeprowadziła antysemicką kampanię przeciwko pozostałościom społeczności żydowskiej w Polsce.Cele tej kampanii oskarżano o nielojalność i aktywne współczucie wobec izraelskiej agresji.Napiętnowani „syjonistami”, zostali kozłami ofiarnymi i obwiniani o zamieszki w marcu 1968 r., które ostatecznie doprowadziły do ​​emigracji większości pozostałej ludności żydowskiej w Polsce (kraj opuściło około 15 000 obywateli Polski).Przy aktywnym wsparciu reżimu Gomułki Ludowe Wojsko Polskie wzięło udział w niesławnej inwazji Układu Warszawskiego na Czechosłowację w sierpniu 1968 r., po nieformalnym ogłoszeniu doktryny Breżniewa.