O ile bezkrólewie, które nastąpiło po upadku Imperium Pogańskiego, trwało ponad 250 lat (1287–1555), o tyle po upadku Pierwszego Taungoo było stosunkowo krótkotrwałe.Jeden z synów Bayinnaunga, Nyaungyan Min, natychmiast rozpoczął wysiłki zjednoczenia, skutecznie przywracając władzę centralną nad Górną Birmą i bliższymi państwami Szanów do 1606 r. Jego następca Anaukpetlun pokonał Portugalczyków pod Thanlyin w 1613 r. Odzyskał górne wybrzeże Tanintharyi do Dawei i Lan Na od Syjamczyków do 1614 r. Zdobył także stany trans-Salween Shan (Kengtung i Sipsongpanna) w latach 1622–26.Jego brat Thalun odbudował rozdarty wojną kraj.Zarządził pierwszy w historii Birmy spis ludności w 1635 roku, który wykazał, że królestwo liczyło około dwóch milionów mieszkańców.Do roku 1650 trzem zdolnym królom – Nyaungyanowi, Anaukpetlunowi i Thalunowi – udało się odbudować mniejsze, ale znacznie łatwiejsze w zarządzaniu królestwo.Co ważniejsze, nowa dynastia przystąpiła do tworzenia systemu prawnego i politycznego, którego podstawowe cechy były kontynuowane za panowania dynastii Konbaung aż do XIX wieku.Korona całkowicie zastąpiła dziedziczne stanowiska wodzów mianowanymi gubernatorami w całej dolinie Irrawaddy i znacznie ograniczyła dziedziczne prawa wodzów Szanów.Powstrzymał także ciągły wzrost bogactwa i autonomii klasztorów, zapewniając większą podstawę opodatkowania.Jej handel i świeckie reformy administracyjne zbudowały prosperującą gospodarkę przez ponad 80 lat.^[55] Z wyjątkiem kilku sporadycznych buntów i wojny zewnętrznej – Birma udaremniła próbę zajęcia Lanna i Mottamy przez Syjam w latach 1662–64 – przez resztę XVII wieku w królestwie panował przeważnie pokój.Królestwo wkroczyło w stopniowy upadek, a w latach dwudziestych XVIII wieku autorytet „królów pałacowych” gwałtownie się pogorszył.Od 1724 roku lud Meitei zaczął napadać na górną rzekę Chindwin.W 1727 r. w południowym Lan Na (Chiang Mai) z sukcesem zbuntowano się, pozostawiając północną część Lan Na (Chiang Saen) pod coraz bardziej nominalnymi rządami Birmy.Najazdy Meitei nasiliły się w latach trzydziestych XVIII wieku, docierając do coraz głębszych części środkowej Birmy.W 1740 r. Monowie w Dolnej Birmie rozpoczęli bunt i założyli Odrodzone Królestwo Hanthawaddy, a do 1745 r. kontrolowali większość Dolnej Birmy.Do 1752 r. Syjamczycy przenieśli także swoją władzę w górę wybrzeża Tanintharyi. Hanthawaddy najechał Górną Birmę w listopadzie 1751 r. i zdobył Avę 23 marca 1752 r., kończąc 266-letnią dynastię Taungoo.