Wojna chińsko-birmańska, znana również jako inwazja Qing na Birmę lub kampania w Birmie dynastii Qing, ^[67] była wojną toczoną pomiędzy chińską dynastią Qing a dynastią Konbaung z Birmy (Myanmar).Chiny pod rządami cesarza Qianlong przeprowadziły cztery inwazje na Birmę w latach 1765–1769, które uznano za jedną z jego dziesięciu wielkich kampanii.Niemniej jednak wojna, w której zginęło ponad 70 000 chińskich żołnierzy i czterech dowódców ^[68] ], jest czasami opisywana jako „najbardziej katastrofalna wojna graniczna, jaką kiedykolwiek prowadziła dynastia Qing” ^[67] i taka, która „zapewniła Birmie niepodległość „.^[69] Skuteczna obrona Birmy położyła podwaliny pod obecną granicę między obydwoma krajami.^[68]Początkowo cesarz Qing przewidywał łatwą wojnę i wysłał jedynie oddziały Armii Zielonego Standardu stacjonujące w Yunnan.Inwazja Qing nastąpiła w momencie, gdy większość sił birmańskich została rozmieszczona podczas ostatniej inwazji na Syjam .Niemniej jednak zaprawione w bojach wojska birmańskie pokonały na granicy pierwsze dwie inwazje z lat 1765–1766 i 1766–1767.Konflikt regionalny przerodził się obecnie w poważną wojnę, która obejmowała manewry wojskowe w całym kraju w obu krajach.Trzecia inwazja (1767–1768) prowadzona przez elitarną mandżurską chorągiewkę prawie się powiodła, przenikając w głąb środkowej Birmy w ciągu kilku dni marszu od stolicy, Ava (Inwa).^[70] Jednak chorążowie północnych Chin nie mogli sobie poradzić z nieznanymi terenami tropikalnymi i śmiertelnymi chorobami endemicznymi i zostali wyparci z ciężkimi stratami.^[71] Po bliskim wezwaniu król Hsinbyushin przerzucił swoje armie z Syjamu na front chiński.Czwarta i największa inwazja ugrzęzła na granicy.Po całkowitym okrążeniu sił Qing w grudniu 1769 r. osiągnięto rozejm między dowódcami polowymi obu stron ^[.]Qing utrzymywali ciężki skład wojskowy na obszarach przygranicznych Yunnan przez około jedną dekadę, próbując prowadzić kolejną wojnę, nakładając jednocześnie zakaz handlu międzygranicznego na dwie dekady.^[67] Birmańczycy również byli zajęci chińskim zagrożeniem i utrzymywali szereg garnizonów wzdłuż granicy.Dwadzieścia lat później, kiedy Birma i Chiny wznowiły stosunki dyplomatyczne w 1790 r., Qing jednostronnie uznali ten akt za poddanie się Birmy i ogłosili zwycięstwo.^[67] Ostatecznie głównymi beneficjentami tej wojny byli Syjamczycy, którzy odzyskali większość swoich terytoriów w ciągu następnych trzech lat po utracie stolicy Ayutthaya na rzecz Birmańczyków w 1767 roku ^{[. 70]}