Wojna Konbaung – Hanthawaddy była wojną toczoną pomiędzy dynastią Konbaung a Odrodzonym Królestwem Hanthawaddy w Birmie (Myanmar) od 1752 do 1757. Wojna była ostatnią z kilku wojen między birmańskojęzyczną północą a Monthawaddy południem, które zakończyły się wielowiekowa dominacja ludu Mon na południu.^[61] Wojna rozpoczęła się w kwietniu 1752 roku jako niezależne ruchy oporu przeciwko armiom Hanthawaddy, które właśnie obaliły dynastię Toungoo.Alaungpaya, założyciel dynastii Konbaung, szybko wyłonił się na głównego przywódcę ruchu oporu i wykorzystując niewielką liczebność wojsk Hanthawaddy, podbił całą Górną Birmę pod koniec 1753 r. Hanthawaddy z opóźnieniem rozpoczął pełną inwazję w 1754 r., ale nie udało się to zawahał się.Wojna w coraz większym stopniu nabierała charakteru etnicznego między Birmą (Bamar) na północy a Mon na południu.Siły Konbaung najechały Dolną Birmę w styczniu 1755 roku, zdobywając do maja deltę Irrawaddy i Dagon (Yangon).Bronione przez Francuzów miasto portowe Syriam (Thanlyin) utrzymywało się przez kolejne 14 miesięcy, ale ostatecznie upadło w lipcu 1756 r., kończąc zaangażowanie Francji w wojnę.Wkrótce nastąpił upadek 16-letniego południowego królestwa w maju 1757 r., kiedy jego stolica Pegu (Bago) została splądrowana.Zdezorganizowany opór Mon cofnął się w ciągu następnych kilku lat z pomocą Syjamów na półwysep Tenasserim (dzisiejszy stan Mon i region Tanintharyi), ale został wyparty do 1765 r., kiedy armie Konbaung zdobyły półwysep z rąk Syjamczyków.Wojna okazała się decydująca.Po wojnie w delcie zaczęły osiedlać się etniczne rodziny birmańskie z północy.Na początku XIX wieku asymilacja i małżeństwa mieszane zredukowały populację Mon do niewielkiej mniejszości.^[61]