Wojna birmańsko-syjamska (1547–1549), znana również jako wojna Shwehti, była pierwszą wojną toczoną pomiędzy birmańską dynastią Toungoo a Królestwem Ayutthaya w Syjamie i pierwszą z wojen birmańsko-syjamskich, która trwała aż do połowie XIX wieku.Wojna wyróżnia się wprowadzeniem w regionie wczesnych nowożytnych działań wojennych.W historii Tajlandii jest to również godne uwagi śmierć w bitwie królowej syjamskiej Suriyothai na jej słoniu bojowym;konflikt ten jest często określany w Tajlandii jako wojna, która doprowadziła do utraty królowej Suriyothai.Casus belli określono jako birmańską próbę rozszerzenia swojego terytorium na wschód po kryzysie politycznym w Ayutthaya ^[53] , a także próbę powstrzymania syjamskich najazdów na górne wybrzeże Tenasserim.^[54] Według Birmańczyków wojna rozpoczęła się w styczniu 1547 r., kiedy siły syjamskie zdobyły przygraniczne miasto Tavoy (Dawei).Później tego samego roku siły birmańskie dowodzone przez gen. Sawa Laguna Eina odbiły wybrzeże Górnego Tenasserim aż do Tavoy.W następnym roku, w październiku 1548, trzy armie birmańskie dowodzone przez króla Tabinshwehtiego i jego zastępcę Bayinnaunga najechały Syjam przez Przełęcz Trzech Pagód.Siły birmańskie przedostały się aż do stolicy Ayutthaya, ale nie mogły zająć silnie ufortyfikowanego miasta.Miesiąc po oblężeniu kontrataki syjamskie przerwały oblężenie i odeprzeły siły inwazyjne.Jednak Birmańczycy wynegocjowali bezpieczny odwrót w zamian za powrót dwóch ważnych syjamskich arystokratów (pozornego następcy tronu, księcia Ramesuana i księcia Thammarachy z Phitsanulok), których schwytali.Skuteczna obrona zachowała niepodległość Syjamu na 15 lat.Jednak wojna nie była decydująca.