Następca Balšy II, Đurađ II Stracimirović Balšić, rządził Zetą od 1385 do 1403;był bratankiem Balšy i synem Stracimira.Miał też trudności z kontrolowaniem lokalnych panów feudalnych, nie mając kontroli nad lennami całej Górnej Zeta.Ponadto panowie feudalni wokół Onogošta (Nikšić) przyjęli opiekę wenecką .Najwybitniejszym z tych panów był Radič Crnojević, który kontrolował obszar pomiędzy Budvą a górą Lovćen.Co więcej, wielu feudalnych władców Arbanas, zwłaszcza Lekë Dukagjini i Paul Dukagjini, przyłączyło się do spisku przeciwko Đurađ II.Mając to na uwadze, a także ciągłe zagrożenie ze strony Turków, Đurađ II utrzymywał silne więzi rodzinne z głównym ówczesnym władcą Serbii, księciem Lazarem.Aby pomóc księciu Lazarowi w obronie ziem serbskich przed inwazją osmańską , Đurađ II wysłał swoje wojska wraz z siłami Ban Tvrtko I Kotromanića (z którym toczył spór o Kotor) na spotkanie z armią osmańską pod Kosowskim Polje.Pomimo śmierci sułtana Murada I armia serbska poniosła klęskę w epickiej bitwie o Kosowo w 1389 roku. Według źródeł Đurađ II nie brał udziału w bitwie, przebywając w Ulcinj w południowej Zecie.W późniejszych latach Đurađ II prowadził zręczne gry dyplomatyczne, aby zaostrzyć rywalizację między Turkami a Wenecjanami .W tym celu zaoferował obojgu Skadara, mając nadzieję, że w końcu uda mu się go zatrzymać.Po dwóch latach walk Turcy i Wenecjanie zgodzili się pozostawić to Đurađ II, który był neutralny w konflikcie.Podobnie korzyść przyniosła mu rywalizacja Wenecjan i Węgrów.Po poważnej klęsce jego wojsk przez Turków pod Nikopolis, król węgierski Zygmunt nadał mu tytuł księcia Arbanii i kontrolę nad wyspami Hvar i Korčula.W sporze między Đurađ Brankovićiem a jego wujem Stefanem Lazareviciem (synem księcia Łazara), który później otrzymał tytuł bizantyjskiego despoty, Đurađ II stanął po stronie Stefana.Dzięki wsparciu Đurađa Stefan pokonał siły tureckie dowodzone przez Đurađ Brankovića w bitwie pod Tripolje na polu Kosowo w listopadzie 1402 roku.