Książę-biskupstwo Czarnogóry było księstwem kościelnym istniejącym od 1516 do 1852 roku. Księstwo znajdowało się wokół współczesnej Czarnogóry.Wyłoniła się z eparchii Cetinje, znanej później jako Metropolita Czarnogóry i Wybrzeża, której biskupi przeciwstawili się zwierzchnictwu Imperium Osmańskiego i przekształcili parafię Cetinje w de facto teokrację, rządzącą nią jako metropolici.Pierwszym księciem-biskupem był Wawila.System ten został przekształcony w dziedziczny przez Danilo Šćepčevicia, biskupa Cetinje, który zjednoczył kilka plemion Czarnogóry w walce z Imperium Osmańskim, które okupowało całą Czarnogórę (jako Sanjak Czarnogóry i Czarnogóra Vilayet) i większość południowo-wschodniej Europy na czas.Danilo był pierwszym w dynastii Petrović-Njegoš, który objął stanowisko metropolity Cetinje w 1851 r., kiedy Czarnogóra stała się państwem świeckim (księstwem) pod rządami Danilo I Petrovicia-Njegoša.Książę-biskupstwo Czarnogóry również na krótko stało się monarchią, kiedy zostało tymczasowo zniesione w latach 1767–1773: stało się to, gdy oszust Mały Stefan udawał cesarza Rosji i koronował się na cara Czarnogóry.