Sułtanat Perak został założony na początku XVI wieku nad brzegiem rzeki Perak przez Muzaffara Shaha I, najstarszego syna Mahmuda Shaha, ósmego sułtana Malakki.Po zdobyciu Malakki przez Portugalczyków w 1511 r. Muzaffar Shah szukał schronienia w Siak na Sumatrze, zanim wstąpił na tron ​​​​w Perak.Jego utworzenie sułtanatu Perak ułatwili lokalni przywódcy, w tym Tun Saban.Pod rządami nowego sułtanatu administracja Peraka stała się bardziej zorganizowana, czerpiąc z systemu feudalnego praktykowanego w demokratycznej Malakce.W XVI wieku Perak stał się istotnym źródłem rudy cyny, przyciągając regionalnych i międzynarodowych handlarzy.Jednak powstanie sułtanatu przyciągnęło uwagę potężnego sułtanatu Acehu , co doprowadziło do okresu napięć i interakcji.W latach siedemdziesiątych XVI wieku Aceh nieustannie nękał części Półwyspu Malajskiego.Pod koniec lat siedemdziesiątych XVI wieku wpływ Aceha był ewidentny, gdy sułtan Peraka Mansur Shah I w tajemniczy sposób zniknął, podsycając spekulacje na temat jego uprowadzenia przez siły aceńskie.Doprowadziło to do wzięcia rodziny sułtana do niewoli na Sumatrze.W rezultacie Perak przez krótki czas znajdował się pod panowaniem Acehnese, kiedy książę aceński wstąpił na tron ​​Perak jako sułtan Ahmad Tajuddin Shah.Jednak pomimo wpływów Aceha, Perak pozostał autonomiczny, przeciwstawiając się kontroli zarówno Acehńczyków, jak i Syjamczyków.Uścisk Aceha nad Perakiem zaczął słabnąć wraz z przybyciem Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej (VOC) w połowie XVII wieku.Aceh i LZO rywalizowały o kontrolę nad lukratywnym handlem cyną w Peraku.W 1653 roku osiągnęli kompromis, podpisując traktat przyznający Holendrom wyłączne prawa do cyny Peraka.Pod koniec XVII wieku, wraz z upadkiem sułtanatu Johor, Perak wyłonił się jako ostatni spadkobierca rodu malakkańskiego, ale stanął w obliczu wewnętrznych konfliktów, w tym trwającej 40 lat wojny domowej w XVIII wieku o dochody z cyny.Kulminacją tych niepokojów był traktat z Holendrami z 1747 r., uznający ich monopol na handel cyną.