Mahathir Mohamad objął stanowisko premiera Malezji w 1981 r. Jednym z jego znaczących wkładów było ogłoszenie w 1991 r. Wizji 2020, która wyznaczała cel, aby Malezja stała się w pełni rozwiniętym krajem w ciągu trzech dekad.Wizja ta wymagała od kraju osiągnięcia średniego wzrostu gospodarczego na poziomie około siedmiu procent rocznie.Wraz z Wizja 2020 wprowadzono Politykę Rozwoju Narodowego (NDP), która zastąpiła malezyjską Nową Politykę Gospodarczą (NEP).NPR odniósł sukces w ograniczaniu poziomu ubóstwa, a pod przywództwem Mahathira rząd obniżył podatki od osób prawnych i złagodził przepisy finansowe, co doprowadziło do silnego wzrostu gospodarczego.W latach 90. Mahathir podjął się kilku znaczących projektów infrastrukturalnych.Obejmowały one Super Korytarz Multimedialny, którego celem było odzwierciedlenie sukcesu Doliny Krzemowej , oraz rozwój Putrajaya jako centrum usług publicznych Malezji.Kraj był także gospodarzem Grand Prix Formuły 1 w Sepang.Jednak niektóre projekty, takie jak tama Bakun w Sarawaku, napotkały wyzwania, szczególnie podczas azjatyckiego kryzysu finansowego, który wstrzymał ich realizację.Azjatycki kryzys finansowy w 1997 r. poważnie dotknął Malezję, prowadząc do ostrej deprecjacji ringgita i znacznego spadku inwestycji zagranicznych.Początkowo stosując się do zaleceń Międzynarodowego Funduszu Walutowego, Mahathir ostatecznie przyjął inne podejście, zwiększając wydatki rządowe i powiązując ringgit z dolarem amerykańskim.Strategia ta pomogła Malezji odzyskać siły szybciej niż jej sąsiedzi.Na szczeblu krajowym Mahathir musiał stawić czoła wyzwaniom ze strony ruchu reformasi kierowanego przez Anwara Ibrahima, który później został uwięziony w kontrowersyjnych okolicznościach.Do czasu ustąpienia ze stanowiska w październiku 2003 r. Mahathir sprawował tę funkcję przez ponad 22 lata, co czyniło go wówczas najdłużej urzędującym przywódcą na świecie.