Historia Kalifornii

Najbardziej powszechnie akceptowanym modelem migracji do Nowego Świata jest to, że około 16 500 lat temu ludzie z Azji przekroczyli lądowy most Beringa do obu Ameryk.Szczątki człowieka z Arlington Springs na wyspie Santa Rosa należą do śladów bardzo wczesnego osadnictwa, datowanego na zlodowacenie Wisconsin (ostatnią epokę lodowcową) około 13 000 lat temu.Przed kontaktem z Europą na terenach dzisiejszej Kalifornii żyło około 30 plemion lub grup kulturowych, zebranych w być może sześć różnych grup rodzin językowych.Grupy te obejmowały wcześnie przybyłą rodzinę Hokan (zamieszkującą górzystą daleką północ i dorzecze rzeki Kolorado na południu) oraz później przybyłą rodzinę Uto-Azteków z pustynnego południowego wschodu.Region Kalifornii charakteryzował się największą gęstością zaludnienia rdzennych Amerykanów na północ od dzisiejszego Meksyku.Ze względu na umiarkowany klimat i łatwy dostęp do źródeł pożywienia około jedna trzecia wszystkich rdzennych Amerykanów w Stanach Zjednoczonych mieszkała na obszarze Kalifornii.Pierwsi rdzenni Kalifornijczycy byli łowcami-zbieraczami, a zbieranie nasion stało się powszechne około 9000 lat p.n.e.Ze względu na lokalną obfitość pożywienia plemiona nigdy nie rozwinęły rolnictwa ani nie uprawiały ziemi.Dwie wczesne tradycje kulturowe południowej Kalifornii obejmują kompleks La Jolla i kompleks Pauma, oba pochodzące z ok.6050–1000 p.n.e.Od 3000 do 2000 roku p.n.e. rozwinęła się różnorodność regionalna, a ludy w sposób precyzyjny przystosowały się do lokalnego środowiska.Cechy rozpoznawalne dla plemion historycznych rozwinęły się około 500 roku p.n.e.Rdzenni mieszkańcy praktykowali różne formy wyrafinowanego ogrodnictwa leśnego w lasach, na łąkach, terenach mieszanych i na terenach podmokłych, aby zapewnić dostępność roślin spożywczych i leczniczych.Kontrolowali ogień na skalę regionalną, aby stworzyć ekologię pożaru o niskiej intensywności;zapobiegło to większym, katastrofalnym pożarom i utrzymało „dzikie” rolnictwo o małej gęstości w luźnej rotacji.Paląc zarośla i trawę, tubylcy ożywiali połacie ziemi i dostarczali świeżych pędów, aby przyciągnąć zwierzęta będące pokarmem.Do oczyszczenia obszarów ze starego wzrostu zastosowano pewną formę hodowli patyków ognistych, aby w powtarzanym cyklu pobudzić nowe;permakultura.

Około 1530 roku Nuño Beltrán de Guzmán (prezydent Nowej Hiszpanii) został poinformowany przez indyjskiego niewolnika z Siedmiu Miast Cibola, których ulice były wybrukowane złotem i srebrem.Mniej więcej w tym samym czasie Hernána Cortésa zainteresowały opowieści o cudownym kraju na dalekim północnym zachodzie, zamieszkałym przez amazońskie kobiety i obfitującym w złoto, perły i klejnoty.Hiszpanie przypuszczali, że te miejsca mogą być jednym i tym samym.Wyprawa w 1533 roku odkryła zatokę, najprawdopodobniej zatokę La Paz, zanim napotkała trudności i wróciła.Cortés towarzyszył wyprawom w 1534 i 1535 roku, nie znajdując poszukiwanego miasta.3 maja 1535 r. Cortés zajął „Wyspę Santa Cruz” (obecnie znaną jako Półwysep Kalifornijski) oraz założył i założył miasto, które później tej wiosny miało stać się La Paz.

W lipcu 1539 roku Cortés wysłał Francisco de Ulloa, aby przepłynął Zatokę Kalifornijską trzema małymi statkami.Dotarł do ujścia rzeki Kolorado, potem opłynął półwysep aż do wyspy Cedros.To udowodniło, że Baja California to półwysep.W następnym roku ekspedycja pod dowództwem Hernando de Alarcón wspięła się na dolną rzekę Kolorado, aby potwierdzić odkrycie Ulloa.W ten sposób Alarcón mógł jako pierwszy dotrzeć do Alta w Kalifornii.Mapy europejskie opublikowane później w XVI wieku, w tym te autorstwa Gerardusa Mercatora i Abrahama Orteliusa, poprawnie przedstawiają Kalifornię Dolną jako półwysep, chociaż niektóre dopiero w XVIII wieku tego nie robią.Relacja z podróży Ulloa jest pierwszym odnotowanym zastosowaniem nazwy „Kalifornia”.Można to prześledzić do piątego tomu romansu rycerskiego, Amadis de Gallia, zaaranżowanego przez Garci Rodríguez de Montalvo i wydrukowanego po raz pierwszy około 1510 roku, w którym postać podróżuje przez wyspę zwaną „Kalifornia”.

Uważa się, że Juan Rodríguez Cabrillo był pierwszym Europejczykiem, który zbadał wybrzeże Kalifornii.Był pochodzenia portugalskiego lub hiszpańskiego, chociaż jego pochodzenie pozostaje niejasne.Cabrillo poprowadził ekspedycję na dwóch statkach własnego projektu i konstrukcji z zachodniego wybrzeża dzisiejszego Meksyku, wyruszając pod koniec czerwca 1542 r. Wylądował 28 września w zatoce San Diego, twierdząc, że to, co uważał za wyspę Kalifornii Hiszpania.Cabrillo nazwał każdą z kalifornijskich wysp kanałowych, które leżą na morzu od Baja California do północnej Kalifornii, kiedy je mijał i przejmował je dla Hiszpanii.Cabrillo i jego załoga kontynuowali podróż na północ i 8 października wylądowali w zatoce San Pedro, która później stała się portem Los Angeles, którą pierwotnie nazwał zatoką dymu (bahia de los fumos) ze względu na liczne ogniska kuchenne rdzennych Indian Chumash wzdłuż brzegu.Następnie wyprawa kontynuowała podróż na północ, próbując odkryć rzekomą przybrzeżną trasę do kontynentalnej części Azji.Płynęli co najmniej tak daleko na północ, jak wyspa San Miguel i Cape Mendocino (na północ od San Francisco).Cabrillo zmarł w wyniku wypadku podczas tej podróży;pozostała część wyprawy, która mogła dotrzeć tak daleko na północ, jak rzeka Rogue w dzisiejszym południowym Oregonie, była prowadzona przez Bartolomé Ferrera.Cabrillo i jego ludzie odkryli, że w Kalifornii, położonej na skrajnych granicach eksploracji i handlu z Hiszpanią, w zasadzie nie było nic, co Hiszpanie mogliby łatwo wykorzystać.Ekspedycja przedstawiała rdzenne populacje jako żyjące na poziomie wystarczającym do utrzymania, zwykle zlokalizowane w małych ranczeriach wielopokoleniowych grup liczących od 100 do 150 osób.

W 1565 rokuHiszpanie opracowali szlak handlowy, którym zabierali złoto i srebro z obu Ameryk i wymieniali je na towary i przyprawy zChin i innych obszarów Azji.Hiszpanie założyli swoją główną bazę w Manili na Filipinach .Handel z Meksykiem obejmował coroczny przepływ galeonów.Galeony w kierunku wschodnim najpierw skierowały się na północ do około 40 stopni szerokości geograficznej, a następnie skręciły na wschód, aby wykorzystać zachodnie pasaty i prądy.Te galeony, po przekroczeniu większości Oceanu Spokojnego, dotarłyby u wybrzeży Kalifornii od 60 do ponad 120 dni później, w pobliżu Cape Mendocino, około 300 mil (480 km) na północ od San Francisco, na około 40 stopniach szerokości geograficznej północnej.Następnie mogliby popłynąć na południe wzdłuż wybrzeża Kalifornii, wykorzystując dostępne wiatry i płynący na południe Prąd Kalifornijski, około 1,6 km / h.Po przepłynięciu około 1500 mil (2400 km) na południe w końcu dotarli do swojego portu macierzystego w Meksyku.Do 1700 roku trasa galeonów skręciła na południe dalej od brzegu i dotarła do wybrzeża Kalifornii na południe od Point Conception.Często nie lądowali z powodu nierównego, zamglonego wybrzeża i nie mogli ryzykować skarbu, który mieli ze sobą.Hiszpania chciała bezpiecznej przystani dla galeonów w drodze z Manilli do Acapulco.Nie znaleźli Zatoki San Francisco, być może z powodu mgły ukrywającej wejście.W 1585 Gali sporządził mapę wybrzeża na południe od Zatoki San Francisco, aw 1587 Unamuno zbadał Zatokę Monterey lub Zatokę Morro, wyznaczając pierwszy raz we współczesnej historii, kiedy Azjaci (filipińscy członkowie załogi) postawili stopę na terenach, które miały być Stanami Zjednoczonymi.W 1594 Soromenho zbadał i rozbił się w Zatoce Drake'a na północ od Zatoki San Francisco, a następnie udał się na południe małą łódką obok Zatoki Half Moon i Zatoki Monterey.Handlowali z rdzennymi Amerykanami za żywność.

Hiszpanie podzielili Kalifornię na dwie części, Baja California i Alta California, jako prowincje Nowej Hiszpanii (Meksyk).Baja lub dolna Kalifornia składała się z Półwyspu Baja i kończyła się mniej więcej w San Diego w Kalifornii, gdzie zaczynała się Alta California.Wschodnie i północne granice Alta w Kalifornii były bardzo nieokreślone, ponieważ Hiszpanie, pomimo braku fizycznej obecności i osad, twierdzili zasadniczo wszystko na terenach dzisiejszych zachodnich Stanów Zjednoczonych.Pierwsza stała misja w Baja California, Misión de Nuestra Señora de Loreto Conchó, została założona 15 października 1697 r. Przez jezuitę, księdza Juana Marię Salvatierrę (1648–1717), któremu towarzyszyła załoga jednej małej łodzi i sześciu żołnierzy.Po utworzeniu misji w Alta California po 1769 r. Hiszpanie traktowali Baja California i Alta California, znane jako Las Californias, jako jedną jednostkę administracyjną ze stolicą Monterey i podlegającą jurysdykcji Wicekrólestwa Nowej Hiszpanii z siedzibą w Meksyku Miasto.Prawie wszystkie misje w Baja California zostały założone przez członków zakonu jezuitów wspieranych przez kilku żołnierzy.Po sporze o władzę między Karolem III Hiszpanii a jezuitami kolegia jezuickie zostały zamknięte, a jezuici zostali wygnani z Meksyku i Ameryki Południowej w 1767 r. I deportowani z powrotem do Hiszpanii.Po przymusowym wypędzeniu zakonu jezuitów większość misji przejęli franciszkanie, a później dominikanie.Obie te grupy znajdowały się pod znacznie bardziej bezpośrednią kontrolą monarchii hiszpańskiej.Ta reorganizacja pozostawiła wiele misji porzuconych w Sonora Mexico i Baja California.Obawy przed wtargnięciem kupców brytyjskich i rosyjskich do hiszpańskich kolonii w Kalifornii skłoniły franciszkańskie misje do Alta w Kalifornii, a także presidios.

Hiszpańskie misje w Kalifornii utworzyły serię 21 religijnych placówek lub misji założonych w latach 1769-1833 na terenie dzisiejszego stanu Kalifornia w USA.Misje zostały założone przez księży katolickich z zakonu franciszkanów, aby ewangelizować rdzenną ludność wspieraną przez siły zbrojneImperium Hiszpańskiego .Misje były częścią ekspansji i osadnictwa Nowej Hiszpanii poprzez utworzenie Alta California, rozszerzając imperium na najbardziej wysunięte na północ i zachodnie części hiszpańskiej Ameryki Północnej.Cywilni osadnicy i żołnierze towarzyszyli misjonarzom i tworzyli osady, takie jak Pueblo de Los Angeles.Ludność tubylcza została zmuszona do osiedlenia się w osadach zwanych redukcjami, zakłócając ich tradycyjny sposób życia i negatywnie wpływając na aż tysiąc wiosek.Europejskie choroby rozprzestrzeniały się w pobliżu misji, powodując masową śmierć.Nadużycia, niedożywienie i przepracowanie były powszechne.Doszło do co najmniej 87 787 chrztów i 63 789 zgonów.Ludy tubylcze często stawiały opór i odrzucały nawrócenie na chrześcijaństwo .Niektórzy uciekli z misji, podczas gdy inni utworzyli bunty.Misjonarze odnotowali frustracje związane z nakłanianiem rdzennej ludności do internalizacji katolickich pism świętych i praktyk.Miejscowe dziewczęta zostały odebrane rodzicom i umieszczone w monjeríos.Rola misji w niszczeniu kultury tubylczej została opisana jako kulturowe ludobójstwo.W 1810 roku król Hiszpanii został uwięziony przez Francuzów , a finansowanie żołdu i misji w Kalifornii ustało.W 1821 r. Meksyk uzyskał niepodległość od Hiszpanii, ale nie wysłał gubernatora do Kalifornii aż do 1824 r. Misje utrzymywały władzę nad ludnością tubylczą i posiadłościami ziemskimi aż do lat trzydziestych XIX wieku.U szczytu ich wpływów w 1832 r. System misji przybrzeżnych kontrolował około jednej szóstej Alta w Kalifornii.Pierwsza Republika Meksykańska zsekularyzowała misje meksykańskim aktem sekularyzacji z 1833 r., Który wyzwolił ludność tubylczą z misji.Ziemie misyjne zostały w dużej mierze przekazane osadnikom i żołnierzom, a także mniejszości rdzennej ludności.Ocalałe budynki misji to najstarsze budowle w Kalifornii i najczęściej odwiedzane zabytki, z których wiele zostało odrestaurowanych po popadnięciu w ruinę na początku XX wieku. Stały się symbolem Kalifornii, pojawiając się w wielu filmach i programach telewizyjnych, i są inspiracją dla architektury Mission Revival.Historycy i rdzenni mieszkańcy Kalifornii wyrazili obawy dotyczące sposobu, w jaki okres misji w Kalifornii jest nauczany w instytucjach edukacyjnych i upamiętniany.Najstarsze europejskie osady Kalifornii powstały wokół lub w pobliżu misji hiszpańskich, w tym cztery największe: Los Angeles, San Diego, San Jose i San Francisco.

W maju 1768 r. Hiszpański inspektor generalny (wizytator) José de Gálvez zaplanował czterotorową wyprawę mającą na celu osiedlenie Alta w Kalifornii, dwie drogą morską i dwie lądową, którą Gaspar de Portolá zgłosił się na ochotnika do dowodzenia.Ekspedycja lądowa Portolá przybyła na teren dzisiejszego San Diego 29 czerwca 1769 r., Gdzie założyła Presidio San Diego i zaanektowała sąsiednią wioskę Kumeyaay Kosa'aay, czyniąc San Diego pierwszą europejską osadą w obecnym stanie Kalifornii.Pragnąc płynąć do Monterey Bay, de Portolá i jego grupa, składająca się z księdza Juana Crespí, 63 żołnierzy w skórzanych kurtkach i stu mułów, skierowali się na północ 14 lipca. Dotarli do dzisiejszego Los Angeles 2 sierpnia. Santa Monica 3 sierpnia, Santa Barbara 19 sierpnia, San Simeon 13 września i ujście rzeki Salinas 1 października. Chociaż szukali Zatoki Monterey, grupie nie udało się jej rozpoznać, kiedy do niej dotarli.31 października odkrywcy de Portolá stali się pierwszymi znanymi Europejczykami, którzy widzieli Zatokę San Francisco.Jak na ironię, galeony z Manili pływały wzdłuż tego wybrzeża przez prawie 200 lat, nie zauważając zatoki.Grupa powróciła do San Diego w 1770 roku. De Portolá był pierwszym gubernatorem Las Californias.

Rządy Hiszpanii i Meksyku dokonały wielu koncesji i nadań ziemi w Alta California i Baja California od 1775 do 1846. Hiszpańskie koncesje na ziemię zostały udzielone emerytowanym żołnierzom jako zachęta dla nich do pozostania na granicy.Koncesje te powróciły do ​​korony hiszpańskiej po śmierci odbiorcy.Rząd meksykański zachęcał później do osadnictwa, wydając znacznie większe nadania ziemi zarówno urodzonym w kraju, jak i naturalizowanym obywatelom Meksyku.Dotacje miały zwykle dwie lub więcej lig kwadratowych lub 35 kilometrów kwadratowych (14 2).W przeciwieństwie do hiszpańskich koncesji, meksykańskie nadania ziemi zapewniały trwałe, nieobciążone prawa własności.Większość rancho przyznanych przez Meksyk znajdowała się wzdłuż wybrzeża Kalifornii wokół Zatoki San Francisco, w głębi lądu wzdłuż rzeki Sacramento oraz w dolinie San Joaquin.Kiedy rząd dokonał sekularyzacji kościołów misyjnych w 1833 r., zażądał, aby każda rodzina neofitów zarezerwowała ziemię.Ale rdzenni Amerykanie zostali szybko odepchnięci przez Californiosa, który z pomocą rządzących nabył ziemie kościelne jako nadania.Zamiast tego rdzenni mieszkańcy obu Ameryk („Indianie”) stali się wirtualnymi niewolnikami rancheros.Hiszpania dokonała około 30 koncesji w latach 1784-1821, a Meksyk wydał około 270 nadań gruntów w latach 1833-1846. Rancza ustanowiły stałe wzorce użytkowania gruntów.Granice rancho stały się podstawą kalifornijskiego systemu geodezyjnego i można je znaleźć na nowoczesnych mapach i tytułach gruntów.„Rancheros” (właściciele rancza) wzorowali się na szlachcie ziemskiej Nowej Hiszpanii i zajmowali się głównie hodowlą bydła i owiec.Wśród ich pracowników byli rdzenni Amerykanie, którzy nauczyli się hiszpańskiego, mieszkając w jednej z byłych misji.Rancza często opierały się na dostępie do zasobów niezbędnych do hodowli bydła, takich jak pastwiska i woda.Rozwój gruntów od tego czasu często przebiegał zgodnie z granicami rancho, a wiele z ich nazw jest nadal w użyciu.

Podczas drugiej podróży Juan Bautista de Anza (1775–1776) wrócił do Kalifornii z 240 braćmi, żołnierzami i kolonistami z rodzinami.Zabrali ze sobą 695 koni i mułów oraz 385 sztuk bydła Texas Longhorn.Około 200 ocalałych sztuk bydła i nieznana liczba koni (wiele z nich zaginęło lub zostało zjedzonych po drodze) zapoczątkowało hodowlę bydła i koni w Kalifornii.W Kalifornii bydło i konie miały niewiele drapieżników i obfite trawy we wszystkich latach z wyjątkiem suszy.Zasadniczo rosły i rozmnażały się jako zdziczałe zwierzęta, podwajając się mniej więcej co dwa lata.Wyprawa rozpoczęła się w Tubac w Arizonie 22 października 1775 r. i dotarła do Zatoki San Francisco 28 marca 1776 r. Tam wybrali miejsca dla Presidio of San Francisco, a następnie misji Mission San Francisco de Asís (Misja Dolores), w ramach przyszłego miasta San Francisco, które wzięło swoją nazwę od misji.Nie założył osady;została założona później przez José Joaquína Moragę.Wracając do Monterey, zlokalizował pierwotne miejsca misji Santa Clara de Asis i miasto San José de Guadalupe (dzisiejsze San Jose w Kalifornii), ale ponownie nie założył żadnej osady.Dziś trasa ta jest oznaczona jako Narodowy Szlak Historyczny im. Juana Bautisty de Anza.

Rosjanie założyli swoją placówkę w Fort Ross w 1812 roku w pobliżu zatoki Bodega w północnej Kalifornii, na północ od zatoki San Francisco.Kolonia Fort Ross obejmowała stację uszczelniającą na Wyspach Farallon niedaleko San Francisco.W 1818 roku Fort Ross liczył 128 mieszkańców, w tym 26 Rosjan i 102 rdzennych Amerykanów.Hiszpańskie zaniepokojenie rosyjską inwazją kolonialną skłoniło władze Nowej Hiszpanii do zainicjowania osadnictwa w górnej prowincji Las Californias, z presidios (fortami), pueblos (miastami) i misjami kalifornijskimi.Po ogłoszeniu niepodległości w 1821 r. Meksykanie również wystąpili w opozycji do Rosjan: Misja San Francisco de Solano (Misja Sonoma-1823) specjalnie zareagowała na obecność Rosjan w Fort Ross;a Meksyk założył El Presidio Real de Sonoma lub Sonoma Barracks w 1836 r., z generałem Mariano Guadalupe Vallejo jako „komendantem północnej granicy” prowincji Alta w Kalifornii.Fort był najbardziej wysuniętą na północ meksykańską placówką, która powstrzymywała dalsze osadnictwo rosyjskie na południe.Rosjanie utrzymywali go do 1841 roku, kiedy to opuścili te tereny.

Kalifornijski handel skórami był systemem handlu różnymi produktami z siedzibą w miastach wzdłuż wybrzeża Kalifornii, działającym od wczesnych lat dwudziestych XIX wieku do połowy lat czterdziestych XIX wieku.W zamian za skóry i łój z bydła należącego do kalifornijskich ranczerów, marynarze z całego świata, często reprezentujący korporacje, wymieniali się gotowymi towarami wszelkiego rodzaju.Handel był wówczas podstawowym składnikiem gospodarki regionu i obejmował miasta rozciągające się od Kantonu przez Limę po Boston i obejmował wiele krajów, w tym Rosję , Meksyk, Stany Zjednoczone i Wielką Brytanię .

W 1821 roku Meksyk uzyskał niepodległość odHiszpanii , najpierw jako Pierwsze Cesarstwo Meksykańskie, a następnie jako Republika Meksykańska.Alta California stała się terytorium, a nie pełnym stanem.Stolica terytorialna pozostała w Monterey w Kalifornii, z gubernatorem jako urzędnikiem wykonawczym.Meksyk po uzyskaniu niepodległości był niestabilny z około 40 zmianami rządu w ciągu 27 lat poprzedzających 1848 r. - średni czas rządzenia wynosił 7,9 miesiąca.W Alta w Kalifornii Meksyk odziedziczył dużą, słabo zaludnioną, biedną prowincję zaściankową, która nie płaciła meksykańskiemu stanowi dochodów podatkowych netto lub nie płaciła ich wcale.Ponadto Alta California miała upadający system misji, ponieważ populacja Indian Mission w Alta California nadal gwałtownie spadała.Liczba osadników z Alta w Kalifornii, zawsze stanowiących mniejszość w całej populacji, powoli rosła, głównie dzięki większej liczbie urodzeń niż zgonów w populacji Californio w Kalifornii.Po zamknięciu szlaku de Anza przez rzekę Kolorado w 1781 r. Imigracja z Meksyku odbywała się prawie wyłącznie drogą morską.Kalifornia nadal była słabo zaludnionym i odizolowanym terytorium.Osadnicy i ich potomkowie (którzy stali się znani jako Californios) chętnie handlowali nowymi towarami, produktami gotowymi, dobrami luksusowymi i innymi towarami.Rząd meksykański zniósł politykę zakazu handlu z zagranicznymi statkami i wkrótce zaczęły odbywać się regularne rejsy handlowe.Ponadto wielu Europejczyków i Amerykanów zostało naturalizowanymi obywatelami Meksyku i osiedliło się we wczesnej Kalifornii.Niektórzy z nich zostali rancheros i handlarzami w okresie meksykańskim, na przykład Abel Stearns.Skóry bydlęce i łój, wraz z futrem ssaków morskich i innymi towarami, dostarczały niezbędnych artykułów handlowych dla wzajemnie korzystnego handlu.Pierwsze amerykańskie , angielskie i rosyjskie statki handlowe po raz pierwszy pojawiły się w Kalifornii kilka lat przed 1820 r. Od 1825 do 1848 r. średnia liczba statków płynących do Kalifornii wzrosła do około 25 statków rocznie — duży wzrost w porównaniu ze średnią 2,5 statków na od 1769 do 1824. Głównym portem wejścia w celach handlowych było Monterey, gdzie obowiązywały cła dochodzące do 100% (zwane też taryfami).

Bunt Czumaszów z 1824 r. Był powstaniem rdzennych Amerykanów Czumaszów przeciwko hiszpańskiej i meksykańskiej obecności na ziemiach ich przodków.Bunt rozpoczął się w 3 kalifornijskich misjach w Alta w Kalifornii: Mission Santa Inés, Mission Santa Barbara i Mission La Purisima i rozprzestrzenił się na okoliczne wioski.Wszystkie trzy misje znajdują się w dzisiejszym hrabstwie Santa Barbara w Kalifornii.Bunt Czumaszów był największym zorganizowanym ruchem oporu, jaki miał miejsce w Kalifornii w okresie hiszpańskim i meksykańskim.Czumaszowie zaplanowali skoordynowany bunt we wszystkich trzech misjach.Z powodu incydentu z żołnierzem w Mission Santa Inés w sobotę 21 lutego bunt rozpoczął się wcześnie.Większość kompleksu misji Santa Inés została spalona.Chumash wycofali się z Mission Santa Inés po przybyciu posiłków wojskowych, a następnie zaatakowali Mission La Purisima od wewnątrz, zmusili garnizon do poddania się i pozwolili garnizonowi, ich rodzinom i misjonarzowi odejść w pokoju do Santa Inés.Następnego dnia Chumash z Mission Santa Barbara przejął misję od wewnątrz bez rozlewu krwi, odparł atak militarny na misję, a następnie wycofał się z misji na wzgórza.Czumaszowie nadal okupowali Misję La Purisima, dopóki meksykańska jednostka wojskowa nie zaatakowała ludzi 16 marca i nie zmusiła ich do poddania się.Dwie wyprawy wojskowe zostały wysłane za Czumaszami na wzgórza;pierwszy w kwietniu 1824 r. nie znalazł wroga do walki i wrócił, drugi zaś w czerwcu negocjował z Czumaszami i przekonał większość do powrotu na misje do 28 czerwca. Łącznie w buncie wzięło udział aż trzystu meksykańscy żołnierze, sześciu franciszkańskich misjonarzy i dwa tysiące tubylców Czumaszów i Yokutów w każdym wieku i każdej płci.

California Trail był szlakiem emigrantów o długości około 1600 mil (2600 km) przez zachodnią połowę kontynentu północnoamerykańskiego, od miast nad rzeką Missouri do dzisiejszego stanu Kalifornia.Po utworzeniu, pierwsza połowa California Trail biegła tym samym korytarzem połączonych w sieć szlaków dolin rzecznych, co Oregon Trail i Mormon Trail, a mianowicie dolinami rzek Platte, North Platte i Sweetwater do Wyoming.Szlak ma kilka podziałów i odcięć dla alternatywnych tras wokół głównych form terenu i do różnych miejsc, o łącznej długości ponad 5000 mil (8000 km).

Ludobójstwo w Kalifornii polegało na zabiciu tysięcy rdzennych mieszkańców Kalifornii przez agentów rządu Stanów Zjednoczonych i prywatnych obywateli w XIX wieku.Zaczęło się po amerykańskim podboju Kalifornii z Meksyku i napływie osadników w związku z kalifornijską gorączką złota , która przyspieszyła upadek rdzennej ludności Kalifornii.Szacuje się, że w latach 1846-1873 nie-tubylcy zabili od 9 492 do 16 094 tubylców Kalifornii.Setki do tysięcy dodatkowo głodzono lub zapracowano na śmierć.Powszechne były akty zniewolenia, porwania, gwałty, separacja dzieci i wysiedlenia.Czyny te były zachęcane, tolerowane i przeprowadzane przez władze państwowe i milicje.W książce Handbook of the Indians of California z 1925 r. oszacowano, że rdzenna populacja Kalifornii zmniejszyła się z około 150 000 w 1848 r. do 30 000 w 1870 r., a następnie spadła do 16 000 w 1900 r. zabójstwa i masakry.Rdzenni mieszkańcy Kalifornii, szczególnie podczas gorączki złota, byli celem zabójstw.Od 10 000 do 27 000 zostało również wziętych do pracy przymusowej przez osadników.Stan Kalifornia wykorzystał swoje instytucje do faworyzowania praw białych osadników nad prawami rdzennych mieszkańców, wywłaszczając tubylców.

Podbój Kalifornii był ważną kampanią wojskową wojny meksykańsko-amerykańskiej prowadzoną przez Stany Zjednoczone w Alta w Kalifornii, będącej wówczas częścią Meksyku.Podbój trwał od 1846 do 1847 roku, dopóki przywódcy wojskowi zarówno z Kalifornii, jak i Amerykanów nie podpisali traktatu z Cahuenga, który zakończył konflikt w Kalifornii.

The Bear Flag Revolt był buntem, który miał miejsce w Kalifornii w 1846 roku. Był to bunt przeciwko rządowi meksykańskiemu, który kontrolował ten obszar od 1822 roku. Bunt był prowadzony przez niewielką grupę amerykańskich osadników, którzy podnieśli flagę z niedźwiedziem grizzly i gwiazdą symbolizującą ich niezależność.Bunt zakończył się sukcesem i Kalifornia ostatecznie dołączyła do Stanów Zjednoczonych w 1850 roku. Bunt rozpoczął się, gdy grupa osadników pod wodzą Williama B. Ide'a zdobyła meksykański garnizon w Sonoma w Kalifornii.Ide i jego zwolennicy ogłosili następnie Kalifornię niezależną republiką i podnieśli flagę niedźwiedzia.Bunt szybko nabrał rozpędu, gdy dołączyli inni osadnicy, a wojska meksykańskie nie były w stanie przeciwstawić się rewolcie.W ciągu kilku dni do Kalifornii przybyły siły amerykańskich osadników i okręty marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych, a siły meksykańskie zostały pokonane.Republika Niedźwiedziej Flagi była jednak krótkotrwała, ponieważ rząd USA wkrótce przejął kontrolę nad tym obszarem.Kalifornia została ostatecznie zaanektowana przez Stany Zjednoczone w 1850 roku, co zakończyło powstanie niedźwiedziej flagi.

Pionierzy z Kalifornii po 1848 roku odkryli coraz większą liczbę wycieków oleju - oleju wyciekającego na powierzchnię, zwłaszcza w hrabstwach Humboldt, Colusa, Santa Clara i San Mateo oraz w wyciekach asfaltu i pozostałościach bitumicznych w Mendocino, Marin, Contra Costa, Santa Clara i hrabstw Santa Cruz.W południowej Kalifornii najwięcej uwagi poświęcono dużym wyciekom w hrabstwach Ventura, Santa Barbara, Kern i Los Angeles.Zainteresowanie wyciekami ropy i gazu wzrosło w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XIX wieku, stając się powszechne po zademonstrowaniu komercyjnego wykorzystania ropy w Pensylwanii w 1859 roku.Nafta szybko zastąpiła olej wielorybi do oświetlenia, a oleje smarowe stały się niezbędnym produktem w epoce maszyn.Inne zastosowania później w XIX wieku obejmowały układanie nawierzchni na wielu drogach oraz zasilanie wielu lokomotyw parowych i statków parowych - zastępując węgiel.Ropa naftowa stała się głównym przemysłem Kalifornii w XX wieku wraz z odkryciem nowych złóż wokół Los Angeles i doliny San Joaquin oraz dramatyczną eksplozją popytu na benzynę do napędzania szybko rosnącej liczby obecnie produkowanych samochodów i ciężarówek.Większość produkcji ropy naftowej w Kalifornii rozpoczęła się pod koniec XIX wieku.Na przełomie wieków produkcja ropy naftowej w Kalifornii nadal rosła w szybkim tempie.W 1900 roku stan Kalifornia wyprodukował 4 miliony baryłek.W 1903 roku Kalifornia stała się wiodącym stanem produkującym ropę naftową w USA i do 1930 roku wymieniała się numerem jeden z Oklahomą. Produkcja na różnych polach naftowych wzrosła do około 34 milionów baryłek rocznie do 1904 roku. osiągnął poziom 78 mln baryłek.Operacje wiertnicze i produkcja ropy w Kalifornii koncentrują się głównie w hrabstwie Kern, dolinie San Joaquin i dorzeczu Los Angeles.

Kalifornijska gorączka złota (1848–1855) była gorączką złota, która rozpoczęła się 24 stycznia 1848 r., kiedy James W. Marshall znalazł złoto w Sutter's Mill w Coloma w Kalifornii.Wiadomość o złocie sprowadziła do Kalifornii około 300 000 ludzi z pozostałych części Stanów Zjednoczonych i zagranicy.Nagły napływ złota do podaży pieniądza ożywił amerykańską gospodarkę;nagły wzrost populacji umożliwił Kalifornii szybkie uzyskanie państwowości w ramach kompromisu z 1850 r. Gorączka złota wywarła poważny wpływ na rdzennych Kalifornijczyków i przyspieszyła upadek populacji rdzennych Amerykanów z powodu chorób, głodu i ludobójstwa w Kalifornii.Skutki gorączki złota były znaczne.Poszukiwacze złota, zwani „czterdziestoma dziewiątkami” (od 1849 r., szczytowego roku imigracji w ramach gorączki złota), atakowały i wypychały ze swoich ziem całe społeczności tubylcze.Poza Kalifornię pierwsi przybyli z Oregonu, Wysp Sandwich (Hawaje) i Ameryki Łacińskiej pod koniec 1848 r. Spośród około 300 000 ludzi, którzy przybyli do Kalifornii podczas gorączki złota, około połowa przybyła drogą morską, a połowa drogą lądową Szlak Kalifornijski i szlak nad rzeką Gila;czterdziestu dziewięciu osób często napotykało podczas podróży poważne trudności.Choć większość nowo przybyłych stanowili Amerykanie, gorączka złota przyciągnęła tysiące osób z Ameryki Łacińskiej, Europy, Australii i Chin.Rolnictwo i hodowla rozwinęły się w całym stanie, aby zaspokoić potrzeby osadników.San Francisco rozrosło się z małej osady liczącej około 200 mieszkańców w 1846 r. do dynamicznie rozwijającego się miasta liczącego około 36 000 mieszkańców w 1852 r. W całej Kalifornii budowano drogi, kościoły, szkoły i inne miasta.Wraz z wejściem do regularnej służby statków parowych rozwinęły się nowe metody transportu.Do 1869 roku zbudowano linie kolejowe z Kalifornii do wschodnich Stanów Zjednoczonych.W szczytowym okresie postęp technologiczny osiągnął punkt, w którym wymagane było znaczne finansowanie, zwiększając odsetek spółek zajmujących się złotem w stosunku do indywidualnych górników.Odzyskano złoto warte dziesiątki miliardów dzisiejszych dolarów amerykańskich, co dla nielicznych doprowadziło do wielkiego bogactwa, chociaż wielu uczestników kalifornijskiej gorączki złota zarobiło niewiele więcej, niż na początku.

Pierwszy z trzech parowców z kołami łopatkowymi Pacific Mail Steamship Company, SS California (1848), zakontraktowany na trasie Pacyfiku, opuścił Nowy Jork 6 października 1848 r. Było to przed potwierdzeniem strajków złota w Kalifornii i wyjechał tylko z częściowe obciążenie pasażerów w jej 60 salonach (około 300 USD) i 150 przedziałach pasażerskich (około 150 USD).Tylko nieliczni jechali aż do Kalifornii.Gdy rozeszły się wieści o strajkach złota, SS California zabrał więcej pasażerów w Valparaiso Chile i Panama City Panama i pojawił się w San Francisco 28 lutego 1849 r. Został załadowany około 400 pasażerami poszukującymi złota;dwukrotnie większą liczbę pasażerów, dla których został zaprojektowany.W San Francisco wszyscy pasażerowie i załoga, z wyjątkiem kapitana i jednego człowieka, opuścili statek, a kapitanowi zajęłoby jeszcze dwa miesiące zebranie znacznie lepiej opłacanej załogi powrotnej, która miała wrócić do miasta Panama i ustalić trasę, na którą została zakontraktowana.Wkrótce z miast na wschodnim wybrzeżu do rzeki Chagres w Panamie i rzeki San Juan w Nikaragui kursowało znacznie więcej parowców wiosłowych.W połowie lat pięćdziesiątych XIX wieku istniało ponad dziesięć parowców z kołami łopatkowymi na Pacyfiku i dziesięć na Atlantyku / Karaibach, przewożących cenne towary, takie jak pasażerowie, złoto i poczta, między Kalifornią a portami Pacyfiku i Karaibów.Podróż na wschodnie wybrzeże mogłaby odbyć się po około 1850 roku w zaledwie 40 dni, gdyby wszystkie połączenia statków mogły zostać zrealizowane przy minimalnym oczekiwaniu.Parowce pływały po Bay Area oraz rzekach Sacramento i San Joaquin, które płynęły bliżej pól złota, przewożąc pasażerów i zaopatrzenie z San Francisco do Sacramento, Marysville i Stockton w Kalifornii - trzech głównych miast zaopatrujących pola złota.Miasto Stockton w dolnym San Joaquin szybko przekształciło się z sennego zaścianka w tętniące życiem centrum handlowe, przystanek dla górników udających się na złoża złota u podnóża Sierra.Wyboiste drogi, takie jak Millerton Road, która później stała się Stockton – Los Angeles Road, szybko wydłużyły dolinę i były obsługiwane przez zespoły mułów i kryte wozy.Żegluga łodziami rzecznymi szybko stała się ważnym połączeniem transportowym na rzece San Joaquin, a podczas „czerwcowego wzrostu”, jak operatorzy łodzi nazywali roczne wysokie poziomy wody w San Joaquin podczas topnienia śniegu, w mokrym roku duże jednostki mogły dotrzeć tak daleko w górę rzeki, jak Fresno.W szczytowych latach gorączki złota rzeka w rejonie Stockton była podobno zatłoczona setkami porzuconych statków oceanicznych, których załoga zdezerterowała na pola złota.Mnóstwo bezczynnych statków stanowiło taką blokadę, że kilkakrotnie je palono, aby utorować drogę dla ruchu statków rzecznych.Początkowo przy nielicznych drogach zaopatrzenie dla górników przywoziły pociągi i wozy juczne.Wkrótce powstał system dróg wagonowych, mostów, promów i dróg płatnych, z których wiele utrzymywano z opłat pobieranych od użytkowników.Duże wagony towarowe ciągnięte przez maksymalnie 10 mułów zastąpiły pociągi juczne, a płatne drogi zbudowane i utrzymywane w przejezdności dzięki opłatom ułatwiły dotarcie do obozów górniczych, umożliwiając firmom ekspresowym dostarczanie drewna opałowego, tarcicy, żywności, sprzętu, odzieży, poczty, paczki itp. dla górników.Później, gdy społeczności rozwinęły się w Nevadzie, niektóre parowce były nawet używane do ciągnięcia ładunków w górę rzeki Kolorado tak wysoko, jak dzisiejsze jezioro Mead w Nevadzie.

Konstytucja Kalifornii została ratyfikowana w powszechnym głosowaniu podczas wyborów, które odbyły się w deszczowy 13 listopada 1849 roku. Pueblo de San Jose zostało wybrane na pierwszą stolicę stanu.Wkrótce po wyborach utworzyli tymczasowy rząd stanowy, który utworzył powiaty, wybrał gubernatora, senatorów i przedstawicieli i działał przez dziesięć miesięcy przed uzyskaniem państwowości.Zgodnie z ustaleniami zawartymi w kompromisie z 1850 r. Kongres uchwalił 9 września 1850 r. Ustawę o państwowości stanu Kalifornia. Trzydzieści osiem dni później statek parowy Pacific Mail SS Oregon przyniósł wiadomość do San Francisco 18 października 1850 r., Że Kalifornia jest teraz 31. stanem .Była uroczystość, która trwała kilka tygodni.Stolicą stanu było różnie San Jose (1850–1851), Vallejo (1852–1853) i Benicia (1853–1854), aż ostatecznie wybrano Sacramento w 1854 r.

Mare Island, w pobliżu miasta Vallejo w Kalifornii, była pierwszą bazą morską w Kalifornii.Rzeka Napa tworzy swoją wschodnią stronę, gdy wpływa do połączenia Cieśniny Carquinez ze wschodnią stroną zatoki San Pablo.W 1850 roku komandor John Drake Sloat, kierujący komisją mającą na celu znalezienie kalifornijskiej bazy morskiej, polecił wyspę po drugiej stronie rzeki Napa od osady Vallejo;jest „wolny od wichur oceanicznych oraz powodzi i wezbrań”.6 listopada 1850 r., dwa miesiące po przyjęciu Kalifornii jako państwowości, prezydent Millard Fillmore zarezerwował wyspę Mare do użytku rządowego.Departament Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych postąpił przychylnie zgodnie z zaleceniami komandora Sloata iw lipcu 1852 r. Zakupiono wyspę Mare za sumę 83 410 USD z przeznaczeniem na stocznię morską.Dwa lata później, 16 września 1854 r., Mare Island stała się pierwszą stałą instalacją marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych na zachodnim wybrzeżu, z komandorem Davidem G. Farragutem jako pierwszym dowódcą bazy Mare Island.Przez ponad sto lat wyspa Mare służyła jako stocznia Marynarki Wojennej Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych.Przed II wojną światową Mare Island była w ciągłym stanie rozbudowy.Potem przyszedł Pearl Harbor.W 1941 roku dział kreślarski powiększył się do trzech budynków, w których pracowało ponad 400 architektów, inżynierów i kreślarzy marynarki wojennej.Mare Island stała się jednym z miejsc budowy statków Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych podczas II wojny światowej, specjalizującym się w budowie okrętów podwodnych napędzanych silnikami wysokoprężnymi - ostatecznie zbudowano ich 32.Po zakończeniu wojny wyspa Mare stała się głównym miejscem budowy okrętów podwodnych o napędzie atomowym — zbudowano ich 27.Baza Marynarki Wojennej San Diego została założona na ziemi nabytej w 1920 r. San Diego stało się portem macierzystym największej floty morskiej na świecie i obejmuje dwa superlotniskowce, a także stacje US Marine Corps, porty US Navy i instalacje US Coast Guard .Naval Base San Diego to największa baza Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych, w San Diego w Kalifornii.Naval Base San Diego jest głównym portem macierzystym Floty Pacyfiku, składającym się z 54 statków i ponad 120 dowództw najemców.Baza składa się z 13 filarów rozciągniętych na 977 akrach (3,95 km2) lądu i 326 akrach (1,32 km2) wody.Całkowita populacja bazowa to 20 000 personelu wojskowego i 6 000 cywilów.

Pierwsza linia kolejowa w Kalifornii została zbudowana z Sacramento do Folsom w Kalifornii, począwszy od lutego 1855 roku. Ta 22-milowa (35-kilometrowa) linia miała wykorzystać dobrze prosperujące kopalnie złota w Placerville w Kalifornii, ale została ukończona mniej więcej w tym samym czasie (luty 1856 ), gdy wydobycie w pobliżu dobiegło końca.Pierwsza kolej transkontynentalna z Sacramento w Kalifornii do Omaha w Nebrasce została ukończona 9 maja 1869 r. Central Pacific Railroad, koniec linii kolejowej na Pacyfiku, w dużej mierze przejął prawie cały transport towarowy przez góry Sierra Nevada w północnej Kalifornii.Do 1870 roku istniały połączenia kolejowe z Oakland w Kalifornii i promem kolejowym do San Francisco w Kalifornii z Sacramento - skutecznie łącząc wszystkie główne miasta w Kalifornii, a następnie ze wschodnim wybrzeżem.Pierwsza linia kolejowa w południowej Kalifornii, Los Angeles & San Pedro Railroad, została zainaugurowana w październiku 1869 roku przez Johna G. Downeya i Phineasa Banninga.Biegła 21 mil (34 km) między San Pedro i Los Angeles.W 1876 r. Ukończono budowę pierwszej linii kolejowej w Kalifornii, łączącej Los Angeles z Północną Kalifornią, kiedy linia San Joaquin należąca do Southern Pacific Railroad zakończyła tunel kolejowy San Fernando przez góry Tehachapi, łącząc Los Angeles z Central Pacific Railroad.Ta trasa do Los Angeles biegła wzdłuż Tehachapi Loop, `` spiralnego toru '' lub helisy o długości 0,73 mili (1,17 km), przez przełęcz Tehachapi w hrabstwie Kern i łączyła Bakersfield i dolinę San Joaquin z Mojave na pustyni Mojave.Chociaż większość linii kolejowych w Kalifornii zaczynała jako linie kolejowe krótkiej linii, w latach 1860-1903 nastąpiła seria fuzji i przejęć kolei, które doprowadziły do ​​powstania czterech głównych międzystanowych linii kolejowych obsługujących stan (Southern Pacific Railroad, Union Pacific Railroad, Kolej Santa Fe i Kolej Zachodniego Pacyfiku).Każda z tych linii kolejowych kontrolowała jedną (a Southern Pacific kontrolowała dwie) z transkontynentalnych linii kolejowych, które łączyły Kalifornię ze stanami położonymi dalej na wschód.Koleje przewoziły towary i pasażerów w dużych ilościach i umożliwiły szybki rozwój gospodarki i liczby ludności państwa pod koniec XIX i na początku XX wieku.XIX wieku w Kalifornii rozpoczęto budowę kolei elektrycznych, a na początku XX wieku istniało kilka systemów obsługujących największe miasta Kalifornii.Stanowe systemy kolei elektrycznych obejmowały San Diego Electric Railway , system Pacific Electric w Los Angeles , Los Angeles Pacific Railroad , East Bay Electric Lines oraz San Francisco, Oakland i San Jose Railway oraz systemy kolei międzymiastowych, takie jak Sacramento Northern Railway zostały również zbudowane.W latach dwudziestych XX wieku system Pacific Electric w Los Angeles był największą koleją elektryczną na świecie.

Butterfield Overland Mail (oficjalnie Overland Mail Company) była usługą dyliżansową w Stanach Zjednoczonych działającą od 1858 do 1861 roku. Przewoziła pasażerów i pocztę amerykańską z dwóch wschodnich końcówek, Memphis w stanie Tennessee i St. Louis w stanie Missouri do San Francisco, Kalifornia.Trasy z każdego wschodniego końca spotykały się w Fort Smith w Arkansas, a następnie prowadziły przez terytorium Indii (Oklahoma), Teksas, Nowy Meksyk, Arizonę, Meksyk i Kalifornię, kończąc w San Francisco.3 marca 1857 r. Kongres upoważnił generała poczty USA, ówczesnego Aarona V. Browna, do zawarcia umowy na dostawę amerykańskiej poczty z St. Louis do San Francisco.Wcześniej poczta amerykańska kierowana na Daleki Zachód była dostarczana przez linię pocztową San Antonio i San Diego ( Jackass Mail ) od czerwca 1857 roku.

Wojna Mendocino była konfliktem między Yuki (głównie plemionami Yuki) a białymi osadnikami w hrabstwie Mendocino w Kalifornii między lipcem 1859 a 18 stycznia 1860. Została ona spowodowana wtargnięciem osadników i najazdami niewolników na rodzime ziemie, a następnie odwetem tubylców, w wyniku śmierć setek Yuki.W 1859 roku grupa lokalnie sponsorowanych strażników dowodzona przez Waltera S. Jarboe, zwana Eel River Rangers, dokonała nalotu na okolicę, próbując usunąć tubylców z terytorium osadników i przenieść ich na Nome Cult Farm, obszar w pobliżu Indian Mendocino Rezerwacja.Do czasu rozwiązania Eel River Rangers w 1860 r. Jarboe i jego ludzie zabili 283 wojowników, schwytali 292, zabili niezliczone kobiety i dzieci, a sami ponieśli tylko 5 ofiar w zaledwie 23 starciach.Rachunek dla stanu za usługi strażników wyniósł 11 143,43 USD.Uczeni twierdzą jednak, że szkody wyrządzone temu obszarowi, a zwłaszcza tubylcom, były nawet większe niż podano, zwłaszcza biorąc pod uwagę ogromną liczbę grup najeźdźców utworzonych poza Eel River Rangers.Inni osadnicy utworzyli własne grupy najazdowe przeciwko tubylcom, dołączając do Jarboe w jego misji uwolnienia Round Valley od jej rdzennej ludności.Ci, którzy przeżyli, zostali przeniesieni na Kultową Farmę Nome, gdzie doświadczyli trudności typowych dla ówczesnego systemu rezerwatów.Po konflikcie współcześni twierdzili, że konflikt był bardziej rzezią niż wojną, a późniejsi historycy nazwali go ludobójstwem.

Pony Express była amerykańską usługą poczty ekspresowej, która korzystała z przekaźników jeźdźców konnych.Działał od 3 kwietnia 1860 do 26 października 1861 między Missouri a Kalifornią.Był obsługiwany przez Central Overland California i Pikes Peak Express Company.W ciągu 18 miesięcy działania Pony Express skrócił czas przesyłania wiadomości między wschodnim a zachodnim wybrzeżem Stanów Zjednoczonych do około 10 dni.Stał się najbardziej bezpośrednim środkiem komunikacji między Wschodem a Zachodem na Zachodzie, zanim powstał pierwszy telegraf transkontynentalny (24 października 1861 r.) i był niezbędny do związania nowego stanu Kalifornia w USA z resztą Stanów Zjednoczonych.Pomimo dużych dotacji Pony Express nie odniósł sukcesu finansowego i zbankrutował w ciągu 18 miesięcy, kiedy powstała szybsza usługa telegraficzna.Niemniej jednak wykazał, że ujednolicony transkontynentalny system komunikacji można ustanowić i obsługiwać przez cały rok.Zastąpiony przez telegraf, Pony Express szybko stał się romantyczny i stał się częścią tradycji amerykańskiego Zachodu.Jego poleganie na zdolnościach i wytrzymałości wytrzymałych jeźdźców i szybkich koni było postrzegane jako dowód surowego amerykańskiego indywidualizmu z czasów pogranicza.

Zaangażowanie Kalifornii w wojnę secesyjną obejmowało wysyłanie złota na wschód w celu wsparcia działań wojennych, rekrutację ochotniczych jednostek bojowych w celu zastąpienia regularnych jednostek armii amerykańskiej wysłanych na wschód, w rejonie na zachód od Gór Skalistych, utrzymywanie i budowę licznych obozów i fortyfikacji, tłumienie działalności secesyjnej (wielu z tych secesjonistów wyruszyło na wschód, by walczyć za Konfederację) i zabezpieczanie Terytorium Nowego Meksyku przed Konfederacją.Stan Kalifornia nie wysłał swoich jednostek na wschód, ale wielu obywateli udało się na wschód i dołączyło tam do armii Unii, z których niektórzy stali się sławni.Demokraci dominowali w stanie od samego początku, a południowi Demokraci byli przychylni secesji.Chociaż stanowili mniejszość w stanie, stali się większością w południowej Kalifornii i hrabstwie Tulare, a wielu mieszkało w hrabstwach San Joaquin, Santa Clara, Monterey i San Francisco.Kalifornia była domem dla potężnych biznesmenów, którzy odegrali znaczącą rolę w kalifornijskiej polityce poprzez kontrolę nad kopalniami, transportem, finansami i Partią Republikańską, ale Republikanie byli partią mniejszościową aż do kryzysu secesyjnego.Rozłam w Partii Demokratycznej w czasie wojny secesyjnej pozwolił Abrahamowi Lincolnowi na utrzymanie państwa, choć tylko niewielkim marginesem.W przeciwieństwie do większości wolnych stanów, Lincoln wygrał Kalifornię, mając tylko pluralizm, w przeciwieństwie do zwykłej większości w głosowaniu powszechnym.Na początku 1861 roku, gdy rozpoczął się kryzys secesyjny, secesjoniści w San Francisco podjęli próbę oddzielenia stanu i Oregonu od unii, co nie powiodło się.Południowa Kalifornia, z większością niezadowolonych Kalifornijczyków i secesjonistów z Południa, głosowała już za odrębnym rządem terytorialnym i utworzyła jednostki milicji, ale po wybuchu wojny powstrzymała je przed secesją wojska federalne ściągnięte z granicznych fortów Dystryktu Oregon i Dystrykt Kalifornii (głównie Fort Tejon i Fort Mojave).Patriotyczny zapał ogarnął Kalifornię po ataku na Fort Sumter, zapewniając siłę roboczą dla pułków ochotniczych rekrutowanych głównie z prounijnych hrabstw na północy stanu.Dostarczono również złoto, aby wesprzeć Unię.Kiedy Partia Demokratyczna podzieliła się w wyniku wojny, republikańscy zwolennicy Lincolna przejęli kontrolę nad stanem we wrześniowych wyborach.Pułki ochotnicze zostały wysłane, aby zająć pro-secesjonistyczną południową Kalifornię i hrabstwo Tulare, pozostawiając je ogólnie bezsilne podczas samej wojny.Jednak niektórzy Południowcy udali się na wschód, aby dołączyć do Armii Konfederacji, unikając patroli Unii i wrogich Apaczów.Inni pozostali w stanie próbowali wyposażyć korsarza do polowania na żeglugę przybrzeżną, a pod koniec wojny utworzono dwie grupy partyzanckich strażników, ale żadna z nich nie odniosła sukcesu.

Chińska ustawa o wykluczeniu była ustawą federalną Stanów Zjednoczonych podpisaną przez prezydenta Chestera A. Arthura 6 maja 1882 r., Zakazującą wszelkiej imigracji chińskich robotników przez 10 lat.Prawo wykluczało kupców, nauczycieli, studentów, podróżników i dyplomatów.Opierając się na wcześniejszej ustawie Page z 1875 r., Która zabraniała chińskim kobietom migracji do Stanów Zjednoczonych, chińska ustawa o wykluczeniu była jedynym prawem, jakie kiedykolwiek wprowadzono, aby uniemożliwić wszystkim członkom określonej grupy etnicznej lub narodowej imigrację do Stanów Zjednoczonych.Uchwalenie ustawy poprzedziły narastające nastroje antychińskie i antychińska przemoc, a także różne polityki wymierzone w chińskich migrantów.Ustawa była zgodna z traktatem Angell z 1880 r., Zbiorem poprawek do traktatu Burlingame między Stanami Zjednoczonymi a Chinami z 1868 r., Który pozwolił Stanom Zjednoczonym zawiesić chińską imigrację.Ustawa miała początkowo obowiązywać przez 10 lat, ale została odnowiona i wzmocniona w 1892 r. Ustawą Geary'ego i utrwalona w 1902 r. Przepisy te miały na celu powstrzymanie wszelkiej chińskiej imigracji do Stanów Zjednoczonych na dziesięć lat, z wyjątkami dla dyplomatów, nauczycieli , studentów, kupców i podróżników.Powszechnie ich unikano.Prawo obowiązywało aż do uchwalenia ustawy Magnusona w 1943 r., która zniosła wykluczenie i zezwoliła 105 chińskim imigrantom na wjazd do Stanów Zjednoczonych każdego roku.Chińska imigracja wzrosła później wraz z uchwaleniem ustawy o imigracji i obywatelstwie z 1952 r., Która zniosła bezpośrednie bariery rasowe, a później przez ustawę o imigracji i obywatelstwie z 1965 r., Która zniosła formułę pochodzenia narodowego.

Kalifornia była liderem Ruchu Postępowego od lat 90. XIX wieku do lat dwudziestych XX wieku.Koalicja nastawionych na reformy republikanów, zwłaszcza w południowej Kalifornii, skupiła się wokół Thomasa Barda (1841–1915).Wybór Barda w 1899 roku na senatora Stanów Zjednoczonych umożliwił republikanom sprzeciwiającym się maszynom podtrzymanie ciągłego sprzeciwu wobec politycznej potęgi Kolei Południowego Pacyfiku w Kalifornii.Pomogli nominować George'a C. Pardee na gubernatora w 1902 roku i utworzyli „Ligę Lincolna-Roosevelta”.W 1910 roku Hiram W. Johnson wygrał kampanię na gubernatora pod hasłem „Wykop Południowy Pacyfik z polityki”.W 1912 roku Johnson został wiceprezydentem Theodore'a Roosevelta na nowym bilecie Bull Moose Party.Do 1916 roku postępowcy wspierali związki zawodowe, które pomagały im w etnicznych enklawach w większych miastach, ale zrażały rodzimych protestanckich wyborców z klasy średniej, którzy głosowali mocno przeciwko senatorowi Johnsonowi i prezydentowi Wilsonowi w 1916 roku.Polityczny progresywizm był zróżnicowany w całym stanie.Los Angeles (populacja 102 000 w 1900 r.) skupiało się na zagrożeniach stwarzanych przez Southern Pacific Railroad, handel alkoholem i związki zawodowe;San Francisco (342 000 mieszkańców w 1900 r.) zostało skonfrontowane ze skorumpowaną „maszyną” polityczną wspieraną przez związki zawodowe, która została ostatecznie obalona po trzęsieniu ziemi w 1906 r. Mniejsze miasta, takie jak San Jose (które w 1900 r. liczyło 22 000 mieszkańców), miały nieco inne obawy, takie jak spółdzielnie owocowe, rozwój miast, konkurencyjne gospodarki wiejskie i azjatycka siła robocza.San Diego (populacja 18 000 w 1900 r.) miało zarówno południowy Pacyfik, jak i skorumpowaną maszynę.

Podróże samochodowe stały się ważne po 1910 roku, kiedy samochody osobowe i ciężarówki zaczęły się upowszechniać.Wcześniej prawie wszystkie podróże dalekobieżne odbywały się koleją lub dyliżansem, z wozami ciągniętymi przez konie lub muły.Kluczową trasą była Lincoln Highway, która była pierwszą transkontynentalną drogą w Ameryce dla pojazdów silnikowych, łączącą Nowy Jork z San Francisco.System autostrad stanowych w amerykańskim stanie Kalifornia sięga 1896 roku, kiedy stan przejął utrzymanie Lake Tahoe Wagon Road.Wcześniej drogami i ulicami zarządzały wyłącznie samorządy.Budowa ogólnostanowego systemu autostrad rozpoczęła się w 1912 r., Po tym, jak wyborcy stanowi zatwierdzili emisję obligacji o wartości 18 milionów dolarów na ponad 3000 mil (4900 km) autostrad.Utworzenie autostrady Lincoln Highway w 1913 roku było głównym bodźcem do rozwoju zarówno przemysłu, jak i turystyki w stanie.Ostatni duży dodatek został dokonany przez Zgromadzenie Stanowe Kalifornii w 1959 roku, po czym wprowadzono tylko niewielkie zmiany

O godzinie 05:12 czasu pacyficznego w środę, 18 kwietnia 1906 r., wybrzeże północnej Kalifornii nawiedziło wielkie trzęsienie ziemi o szacowanej sile 7,9 i maksymalnej intensywności Mercalli XI (ekstremalne).Silne wstrząsy były odczuwalne od Eureki na północnym wybrzeżu do Doliny Salinas, regionu rolniczego na południe od Zatoki San Francisco.Wkrótce w San Francisco wybuchły niszczycielskie pożary, które trwały kilka dni.Zginęło ponad 3000 osób, a ponad 80% miasta zostało zniszczone.Wydarzenia te są pamiętane jako jedno z najgorszych i najbardziej śmiercionośnych trzęsień ziemi w historii Stanów Zjednoczonych.Liczba ofiar śmiertelnych pozostaje największą liczbą ofiar śmiertelnych w wyniku klęski żywiołowej w historii Kalifornii i znajduje się wysoko na listach amerykańskich katastrof.

Po tym, jak Wilbur i Orville Wright zademonstrowali wykonalność kontrolowanego lotu załogowego, Glenn Curtiss wkroczył na pole, koncentrując się na produkcji samolotów i szkoleniu pilotów.W dniu 23 grudnia 1910 r. por.T. Gordonowi „Spudsowi” Ellysonowi nakazano zgłosić się do obozu lotniczego Glenn Curtiss na North Island w San Diego.Ukończył szkolenie 12 kwietnia 1911 roku i został lotnikiem marynarki wojennej nr 1. Pierwotne miejsce tego zimowego obozowiska jest obecnie częścią Naval Air Station North Island w San Diego i jest określane przez marynarkę wojenną jako „miejsce narodzin lotnictwa morskiego ".18 stycznia 1911 roku o godzinie 11:01 Eugene Ely na pchaczu Curtiss wylądował na specjalnie zbudowanej platformie na pokładzie krążownika pancernego USS Pennsylvania stojącego na kotwicy w zatoce San Francisco.O 11:58 wystartował i wrócił do Selfridge Field w San Francisco.Caltech w Pasadenie stworzył idealne warunki do rozwoju i produkcji samolotów.W 1925 roku konstruktor samolotów Donald Douglas i wydawca Los Angeles Times, Harry Chandler, współpracowali z prezesem Caltech Robertem Millikanem, aby wprowadzić najnowocześniejsze laboratorium badań lotniczych do college'u w Pasadenie.Douglas zwerbował do swojej firmy jednych z najlepszych i najzdolniejszych studentów Caltech.Douglas wykorzystał tunel aerodynamiczny i personel badawczy laboratorium podczas projektowania swoich DC-1, 2 i 3. W ten sposób DC-3, niewątpliwie jeden z najbardziej udanych projektów samolotów, jakie kiedykolwiek zbudowano, był czymś więcej niż tylko projektem jednego projektanta.Caltech Jet Propulsion Laboratory (JPL) wywodzi swoje początki z 1936 roku w Guggenheim Aeronautical Laboratory w California Institute of Technology (GALCIT), kiedy to przeprowadzono pierwszy zestaw eksperymentów rakietowych w Arroyo Seco.JPL został przeniesiony do NASA w grudniu 1958 roku, stając się głównym centrum planetarnych statków kosmicznych agencji.W 1940 roku 65% producentów samolotów znajdowało się wzdłuż lub w pobliżu wschodniego lub zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych.Sama Kalifornia miała 44 procent całej produkcji samolotów.

Prawo wyborcze kobiet w Kalifornii odnosi się do politycznej walki o prawa wyborcze dla kobiet w stanie Kalifornia.Ruch rozpoczął się w XIX wieku i odniósł sukces wraz z uchwaleniem Propozycji 4 10 października 1911 r. Wiele kobiet i mężczyzn zaangażowanych w ten ruch pozostało aktywnych politycznie w narodowym ruchu wyborczym z organizacjami takimi jak National American Women's Suffrage Association i Narodowa Partia Kobiet.

Ustawa California Alien Land Law z 1913 r. (znana również jako ustawa Webba – Haneya) zabraniała „cudzoziemcom niekwalifikującym się do obywatelstwa” posiadania gruntów rolnych lub posiadania na nich długoterminowych dzierżaw, ale zezwalała na dzierżawy trwające do trzech lat.Dotknęło to rolników-imigrantów z Chin, Indii, Japonii i Korei w Kalifornii.W dorozumiany sposób prawo było skierowane przede wszystkim do Japończyków.Przeszedł 35-2 w Senacie Stanowym i 72-3 w Zgromadzeniu Stanowym i został napisany wspólnie przez adwokata Francisa J. Heneya i prokuratora generalnego stanu Kalifornia Ulyssesa S. Webba na polecenie gubernatora Hirama Johnsona.Konsul generalny Japonii Kametaro Iijima i prawnik Juichi Soyeda lobbowali przeciwko prawu.W liście do Sekretarza Stanu Stanów Zjednoczonych rząd japoński za pośrednictwem japońskiego ministra spraw zagranicznych nazwał prawo „zasadniczo niesprawiedliwym i niezgodnym… z uczuciami przyjaźni i dobrego sąsiedztwa, które przewodniczyły stosunkom między dwoma krajami ” i zauważył, że Japonia uznała to za „lekceważenie ducha istniejącego traktatu między Japonią a Stanami Zjednoczonymi”.Prawo miało zniechęcić do imigracji z Azji i stworzyć niegościnny klimat dla imigrantów już mieszkających w Kalifornii.Prawo zostało obalone przez Sąd Najwyższy Kalifornii jako niezgodne z konstytucją w 1952 roku.

Kino Stanów Zjednoczonych , składające się głównie z dużych studiów filmowych (znanych również metonimicznie jako Hollywood) oraz niektórych filmów niezależnych, miało duży wpływ na światowy przemysł filmowy od początku XX wieku.Dominującym stylem kina amerykańskiego jest klasyczne kino hollywoodzkie, które rozwijało się w latach 1913-1969 i do dziś jest typowe dla większości zrealizowanych tam filmów.Podczas gdy Francuzi Auguste i Louis Lumière są generalnie uznawani za narodziny nowoczesnego kina, kino amerykańskie wkrótce stało się dominującą siłą w powstającym przemyśle.Hollywood jest uważane za najstarszy przemysł filmowy, w tym sensie, że jest miejscem, w którym powstały najwcześniejsze studia filmowe i firmy produkcyjne.Jest kolebką różnych gatunków kina - w tym komedii, dramatu, akcji, musicalu, romansu, horroru, science fiction i epopei wojennej - i dał przykład innym krajowym przemysłom filmowym.Od początku XX wieku amerykański przemysł filmowy był w dużej mierze oparty na trzydziestomilowej strefie Hollywood, Los Angeles i Kalifornii.Reżyser DW Griffith odegrał kluczową rolę w rozwoju gramatyki filmowej.Obywatel Kane (1941) Orsona Wellesa jest często wymieniany w sondażach krytyków jako największy film wszechczasów.Główne studia filmowe w Hollywood są głównym źródłem filmów odnoszących największe sukcesy komercyjne i sprzedających najwięcej biletów na świecie.Wiele z najbardziej dochodowych filmów Hollywood wygenerowało większe przychody ze sprzedaży biletów i biletów poza Stanami Zjednoczonymi niż filmy nakręcone gdzie indziej.Stany Zjednoczone są wiodącym pionierem w dziedzinie inżynierii i technologii filmowej.

System akweduktów Los Angeles, obejmujący akwedukt Los Angeles (akwedukt Owens Valley) i drugi akwedukt Los Angeles, to system transportu wody, zbudowany i obsługiwany przez Departament Wody i Energii Los Angeles.Akwedukt w Dolinie Owens został zaprojektowany i zbudowany przez miejski wydział wodny, wówczas nazwany The Bureau of Los Angeles Aqueduct, pod nadzorem głównego inżyniera departamentu Williama Mulhollanda.System dostarcza wodę z rzeki Owens we wschodnich górach Sierra Nevada do Los Angeles w Kalifornii.Budowa akweduktu od samego początku budziła kontrowersje, ponieważ przekierowanie wody do Los Angeles wyeliminowało Dolinę Owens jako rentowną społeczność rolniczą.Klauzule w statucie miasta pierwotnie stanowiły, że miasto nie może sprzedawać ani dostarczać nadwyżek wody do żadnego obszaru poza miastem, zmuszając sąsiednie społeczności do przyłączenia się do Los Angeles. Infrastruktura akweduktu obejmowała również ukończenie tamy św. Franciszka w 1926 r. zapewnić przechowywanie w przypadku zakłócenia działania systemu.Zawalenie się tamy dwa lata później zabiło co najmniej 431 osób, zatrzymało szybkie tempo aneksji i ostatecznie doprowadziło do powstania Metropolitan Water District of Southern California w celu budowy i obsługi akweduktu rzeki Kolorado, który dostarczał wodę z rzeki Kolorado do Los Angeles. Hrabstwo Angeles. Ciągła eksploatacja akweduktu w Los Angeles doprowadziła do debaty publicznej, legislacji i bitew sądowych w sprawie wpływu na środowisko jeziora Mono i innych ekosystemów.== Pierwszy akwedukt w Los Angeles == === Budowa === Projekt akweduktu rozpoczął się w 1905 r., kiedy wyborcy w Los Angeles zatwierdzili obligację w wysokości 1,5 mln USD na „zakup gruntów i wody oraz rozpoczęcie prac nad akweduktem” .12 czerwca 1907 r. Uchwalono drugą obligację z budżetem w wysokości 24,5 mln USD na sfinansowanie budowy. Budowę rozpoczęto w 1908 r. I podzielono na jedenaście działów.Miasto nabyło trzy kamieniołomy wapienia, dwa kamieniołomy Tufa oraz zbudowało i obsługiwało cementownię w Monolith w Kalifornii, która mogła produkować 1200 baryłek cementu portlandzkiego dziennie.

Kalifornia odegrała ważną rolę w rolnictwie, przemyśle, finansach i propagandzie podczas I wojny światowej .Jej uprzemysłowione rolnictwo eksportowało żywność do aliantów w latach 1914–1917 i ponownie się rozwinęło, gdy Ameryka przystąpiła do wojny w 1917 r. Po zakończeniu wojny wysyłała duże ilości żywności do Europy Środkowej w ramach krajowych akcji humanitarnych.Hollywood było całkowicie zaangażowane, z filmami fabularnymi i filmami szkoleniowymi.Atrakcyjne warunki klimatyczne doprowadziły do ​​powstania licznych obozów szkoleniowych i lotnisk Armii i Marynarki Wojennej.Budowa transportowców i okrętów wojennych ożywiła gospodarkę obszaru Zatoki.

W 1923 roku ukończono tamę O'Shaughnessy na rzece Tuolumne, zalewając całą dolinę pod zbiornikiem Hetch Hetchy.Zapora i zbiornik są centralnym punktem projektu Hetch Hetchy, który w 1934 roku zaczął dostarczać wodę 167 mil (269 km) na zachód do San Francisco i jego gmin klienckich w aglomeracji Zatoki San Francisco.

Po wojnie setki deweloperów tanio kupowało ziemię, dzieliło ją, budowało na niej i bogaciło się.Rozwój nieruchomości zastąpił ropę i rolnictwo jako główny przemysł południowej Kalifornii.W 1955 roku w Anaheim otwarto Disneyland.W 1958 roku Dodgers i Giants z Major League Baseball opuścili Nowy Jork i przybyli odpowiednio do Los Angeles i San Francisco.Populacja Kalifornii wzrosła dramatycznie, do prawie 20 milionów w 1970 roku.Rozwój Kalifornii po II wojnie światowej był częściowo napędzany wyścigiem zbrojeń z Sowietami i rozwijającym się przemysłem obronnym.W 1962 roku około 40 procent krajowych kontraktów na badania wojskowe o wartości 6 miliardów dolarów trafiło do Kalifornii w celu testowania technologii, takich jak samoloty i bomby.

Począwszy od lat pięćdziesiątych XX wieku firmy zajmujące się zaawansowanymi technologiami w północnej Kalifornii rozpoczęły spektakularny wzrost, który trwał do końca XX wieku.Główne produkty obejmowały komputery osobiste, gry wideo i systemy sieciowe.Większość z tych firm osiedliła się wzdłuż autostrady rozciągającej się od Palo Alto do San Jose, w szczególności obejmującej Santa Clara i Sunnyvale, wszystkie w dolinie Santa Clara, tak zwanej „Dolinie Krzemowej”, nazwanej tak od materiału użytego do produkcji układów scalonych epoki.Ta epoka osiągnęła szczyt w 2000 r., kiedy zapotrzebowanie na wykwalifikowanych specjalistów technicznych stało się tak duże, że branża zaawansowanych technologii miała problemy z obsadzeniem wszystkich swoich stanowisk i dlatego naciskała na zwiększenie kwot wizowych, aby mogli rekrutować z zagranicy.Kiedy w 2001 roku pękła „bańka dotcomów”, miejsca pracy wyparowały z dnia na dzień i po raz pierwszy w ciągu następnych dwóch lat więcej ludzi wyprowadziło się z tego obszaru, niż się wprowadziło. To trochę odzwierciedlało upadek przemysłu lotniczego w południowej Kalifornii, który dwadzieścia lat wcześniej.

Kalifornijski plan generalny dla szkolnictwa wyższego z 1960 r. Został opracowany przez zespół ankietowy powołany przez regentów Uniwersytetu Kalifornijskiego i Kalifornijską Radę Edukacji Stanu za kadencji gubernatora Pata Browna.Prezydent UC Clark Kerr był kluczową postacią w jego rozwoju.Plan ustanowił spójny system publicznego szkolnictwa policealnego, który zdefiniował określone role dla już istniejącego Uniwersytetu Kalifornijskiego (UC), kolegiów stanowych, które zostały połączone Planem w State College System of California, a później przemianowano je na California State University (CSU) i junior colleges, które później zostały zorganizowane w 1967 roku w system California Community Colleges (CCC).

11 sierpnia 1965 roku Marquette Frye, 21-letni Afroamerykanin, został zatrzymany za jazdę pod wpływem alkoholu.Po tym, jak nie przeszedł testu trzeźwości w terenie, funkcjonariusze podjęli próbę jego aresztowania.Marquette stawiał opór podczas aresztowania, z pomocą swojej matki, Reny Frye;doszło do fizycznej konfrontacji, w której Marquette został uderzony pałką w twarz.Tymczasem zebrał się tłum gapiów.Rozeszły się pogłoski, że policja kopnęła kobietę w ciąży, która była obecna na miejscu zdarzenia.Nastąpiło sześć dni niepokojów społecznych, częściowo motywowanych zarzutami o nadużycia policji.Prawie 14 000 członków Gwardii Narodowej Armii Kalifornii pomogło stłumić zamieszki, w wyniku których zginęły 34 osoby, a straty materialne wyniosły ponad 40 milionów dolarów.Były to największe zamieszki w mieście aż do zamieszek Rodneya Kinga w 1992 roku.

Zamieszki w Los Angeles w 1992 r., czasami nazywane zamieszkami Rodneya Kinga lub powstaniem w Los Angeles w 1992 r., były serią zamieszek i niepokojów społecznych, które miały miejsce w hrabstwie Los Angeles w Kalifornii w kwietniu i maju 1992 r. Zamieszki rozpoczęły się w południowo-środkowej części Los Angeles w dniu 29 kwietnia, po tym jak ława przysięgłych uniewinniła czterech funkcjonariuszy Departamentu Policji Los Angeles (LAPD) oskarżonych o użycie nadmiernej siły podczas aresztowania i pobicia Rodneya Kinga.Ten incydent został nagrany na wideo i szeroko pokazany w programach telewizyjnych.Zamieszki miały miejsce w kilku obszarach obszaru metropolitalnego Los Angeles, podczas gdy tysiące ludzi brało udział w zamieszkach w ciągu sześciu dni po ogłoszeniu werdyktu.Podczas zamieszek doszło do powszechnych grabieży, napadów i podpaleń, które lokalna policja miała trudności z opanowaniem.Sytuacja w rejonie Los Angeles została rozwiązana dopiero po tym, jak Gwardia Narodowa Kalifornii, wojsko Stanów Zjednoczonych i kilka federalnych organów ścigania wysłało ponad 5000 żołnierzy federalnych do pomocy w zakończeniu przemocy i niepokojów.Kiedy zamieszki dobiegły końca, zginęły 63 osoby, 2383 zostało rannych, ponad 12 000 zostało aresztowanych, a szkody majątkowe oszacowano na ponad 1 miliard dolarów.Koreatown, położone na północ od South Central LA, zostało nieproporcjonalnie zniszczone.Duża część winy za rozległy charakter przemocy została przypisana szefowi policji LAPD, Darylowi Gatesowi, który ogłosił swoją rezygnację już w czasie zamieszek, za brak deeskalacji sytuacji i ogólne złe zarządzanie.