Wojna laotańsko-syjamska lub inwazja syjamska na Laos (1778–1779) to konflikt zbrojny między Królestwem Thonburi w Syjamie (obecnie Tajlandia ) a laotańskimi królestwami Wientian i Champasak.Wojna spowodowała, że ​​wszystkie trzy laotańskie królestwa Luang Phrabang, Wientian i Champasak stały się syjamskimi dopływowymi królestwami wasali pod zwierzchnictwem Syjamu i dominacją w Thonburi i późniejszym okresie Rattanakosin.Do roku 1779 generał Taksin wypędził Birmańczyków z Syjamu, najechał laotańskie królestwa Champasak i Wientian i zmusił Luang Prabang do przyjęcia wasala (Luang Prabang pomagał Syjamowi podczas oblężenia Wientianu).Tradycyjne stosunki władzy w Azji Południowo-Wschodniej wzorowano się na modelu Mandali. Prowadzono działania wojenne, aby zabezpieczyć skupiska ludności dla pracy pańszczyźnianych, kontrolować regionalny handel oraz potwierdzić władzę religijną i świecką poprzez kontrolowanie potężnych symboli buddyjskich (białe słonie, ważne stupy, świątynie i wizerunki Buddy). .Aby legitymizować dynastię Thonburi, generał Taksin przejął wizerunki Szmaragdowego Buddy i Phra Bang z Wientianu.Taksin zażądał także, aby elity rządzące królestwami Laosu i ich rodziny królewskie zadeklarowały wasalstwo Syjamu w celu zachowania swojej regionalnej autonomii zgodnie z modelem Mandali.W tradycyjnym modelu mandali królowie-wasale zachowali władzę podnoszenia podatków, dyscyplinowania własnych wasali, wymierzania kary śmierci i mianowania własnych urzędników.Jedynie sprawy wojenne i sukcesja wymagały zgody suzerena.Oczekiwano również, że wasale będą składać coroczną daninę w postaci złota i srebra (tradycyjnie wzorowaną na drzewach), przekazywać podatki i podatki w naturze, gromadzić armie wsparcia w czasie wojny oraz zapewniać pańszczyźnianą siłę roboczą na potrzeby projektów państwowych.