Konflikt w południowym Libanie, trwający od 1985 do 2000 roku, obejmował Izrael i Armię Południowego Libanu (SLA), siłę zdominowaną przez katolickich chrześcijan, przeciwko głównie szyickim muzułmanom i partyzantom lewicowym pod przewodnictwem Hezbollahu w okupowanej przez Izrael „strefie bezpieczeństwa” w południowym Libanie.^[214] SLA otrzymała wsparcie wojskowe i logistyczne od Sił Obronnych Izraela i działała pod wspieraną przez Izrael tymczasową administracją.Konflikt ten był przedłużeniem trwających konfliktów w regionie, w tym powstania palestyńskiego w południowym Libanie i szerzej rozumianej libańskiej wojny domowej (1975–1990), podczas której doszło do konfliktów między różnymi frakcjami libańskimi, Frontem Libańskim pod przewodnictwem maronitów, szyickim Amalem Ruchu i Organizacji Wyzwolenia Palestyny ​​(OWP).Przed izraelską inwazją w 1982 r. Izrael dążył do wyeliminowania baz OWP w Libanie, wspierając bojówki maronickie podczas libańskiej wojny domowej.Inwazja w 1982 r. doprowadziła do wyjazdu OWP z Libanu i utworzenia przez Izrael Strefy Bezpieczeństwa w celu ochrony ludności cywilnej przed atakami transgranicznymi.Jednak spowodowało to trudności dla libańskiej ludności cywilnej i Palestyńczyków.Pomimo częściowego wycofania się w 1985 r., działania Izraela nasiliły konflikty z lokalnymi bojówkami, co doprowadziło do powstania Hezbollahu i Ruchu Amal jako znaczących sił partyzanckich na południu z większością szyicką.Z biegiem czasu Hezbollah, przy wsparciu Iranu i Syrii, stał się dominującą siłą militarną w południowym Libanie.Charakter działań wojennych prowadzonych przez Hezbollah, w tym ataki rakietowe na Galileę i taktyka psychologiczna, stanowił wyzwanie dla izraelskiej armii.^[215] Doprowadziło to do rosnącego sprzeciwu opinii publicznej w Izraelu, zwłaszcza po katastrofie izraelskiego helikoptera w 1997 r.Ruch Czterech Matek odegrał kluczową rolę w nakłonieniu opinii publicznej do wycofania się z Libanu.^[216]Chociaż rząd izraelski miał nadzieję na wycofanie się w ramach szerszego porozumienia z Syrią i Libanem, negocjacje zakończyły się niepowodzeniem.W 2000 r., zgodnie ze swoją obietnicą wyborczą, premier Ehud Barak jednostronnie wycofał siły izraelskie zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 425 z 1978 r. Wycofanie się to doprowadziło do upadku SLA, a wielu członków uciekło do Izraela.^[217] Liban i Hezbollah nadal uważają wycofanie się za niepełne ze względu na obecność Izraela na farmach Shebaa.W 2020 roku Izrael oficjalnie uznał konflikt za wojnę na pełną skalę.^[218]