Królestwo Judy, królestwo posługujące się językiem semickim, położone w południowym Lewancie w epoce żelaza, miało swoją stolicę w Jerozolimie, położonej na wyżynach Judei.^[45] Naród żydowski nosi imię od tego królestwa i pochodzi głównie z niego.^[46] Według Biblii hebrajskiej Juda była następcą Zjednoczonego Królestwa Izraela pod rządami królów Saula, Dawida i Salomona.Jednak w latach 80. niektórzy uczeni zaczęli kwestionować dowody archeologiczne dotyczące tak rozległego królestwa sprzed końca VIII wieku p.n.e.^[47] W X i na początku IX wieku p.n.e. Juda była słabo zaludniona i składała się głównie z małych, wiejskich i nieufortyfikowanych osad.^[48] ​​Odkrycie Steli Tel Dan w 1993 potwierdziło istnienie królestwa do połowy IX wieku p.n.e., lecz jego zasięg pozostawał niejasny.^[49] Wykopaliska w Khirbet Qeiyafa sugerują istnienie bardziej zurbanizowanego i zorganizowanego królestwa już w X wieku p.n.e.^[47]W VII wieku p.n.e. pod wasalstwem asyryjskim populacja Judy znacznie wzrosła, mimo że Ezechiasz zbuntował się przeciwko asyryjskiemu królowi Sennacherybowi.^[50] Jozjasz, korzystając z okazji stworzonej przez upadek Asyrii i pojawienie się Egiptu, wprowadził reformy religijne zgodne z zasadami zawartymi w Księdze Powtórzonego Prawa.W tym okresie prawdopodobnie powstała także historia deuteronomistyczna, podkreślająca wagę tych zasad.^[51] Upadek imperium neoasyryjskiego w 605 roku p.n.e. doprowadził do walki o władzę pomiędzyEgiptem a imperium nowobabilońskim o Lewant, co doprowadziło do upadku Judy.Na początku VI wieku p.n.e. stłumiono wiele wspieranych przez Egipt buntów przeciwko Babilonowi.W 587 roku p.n.e. Nabuchodonozor II zdobył i zniszczył Jerozolimę, kończąc królestwo Judy.Duża liczba Judejczyków została zesłana do Babilonu, a terytorium to zostało przyłączone jako prowincja babilońska.^[52]