Izraelskie osiedla lub kolonie ^[267] to społeczności cywilne, w których mieszkają obywatele Izraela, prawie wyłącznie o żydowskiej tożsamości lub pochodzeniu etnicznym, ^[268] zbudowane na terenach okupowanych przez Izrael od wojny sześciodniowej w 1967 r. ^[269] Po wojnie sześciodniowej z 1967 r. Wojny, Izrael zajął wiele terytoriów.^[270] Przejęła pozostałą część terytoriów Mandatu Palestyńskiego na Zachodnim Brzegu, w tym wschodnią Jerozolimę, od Jordanii, która kontrolowała te terytoria od wojny arabsko-izraelskiej w 1948 r., oraz Strefę Gazy odEgiptu , który od tego czasu utrzymywał Gazę pod okupacją 1949. Z Egiptu zdobyła także Półwysep Synaj, a z Syrii większość Wzgórz Golan, które od 1981 r. są administrowane na mocy Ustawy o Wzgórzach Golan.Już we wrześniu 1967 r. laburzystowski rząd Leviego Eszkola stopniowo wspierał izraelską politykę osadniczą.Podstawą izraelskiego osadnictwa na Zachodnim Brzegu stał się Plan Allona, ^[​​271] nazwany na cześć jego wynalazcy Yigala Allona.Oznaczało to izraelską aneksję głównych części terytoriów okupowanych przez Izrael, zwłaszcza Wschodniej Jerozolimy, Gush Ecjon i Doliny Jordanu.^[272] Polityka osadnicza rządu Icchaka Rabina również wywodziła się z Planu Allona.^[273]Pierwszą osadą było Kfar Etzion na południowym Zachodnim Brzegu ^[271] , choć lokalizacja ta znajdowała się poza planem Allona.Wiele osad powstało jako osady Nahal.Powstały jako placówki wojskowe, a później zostały rozbudowane i zaludnione cywilnymi mieszkańcami.Według tajnego dokumentu z 1970 r., uzyskanego przez Haaretz, osada Kiryat Arba została założona w drodze konfiskaty ziemi na mocy rozkazu wojskowego i fałszywego przedstawiania projektu jako przeznaczonego wyłącznie do celów wojskowych, podczas gdy w rzeczywistości Kiryat Arba miała służyć osadnikom.Sposób konfiskaty ziemi na mocy rozkazu wojskowego w celu zakładania osiedli cywilnych był w Izraelu tajemnicą poliszynela przez całe lata 70. XX w., ale publikacja tych informacji została zatajona przez cenzora wojskowego.^[274] W latach 70. izraelskie metody zajmowania ziemi palestyńskiej w celu zakładania osiedli obejmowały rekwizycje do celów rzekomo wojskowych i opryskiwanie ziemi trucizną.^[275]Rząd Likudu Menahema Begina od 1977 r. w większym stopniu wspierał osadnictwo w innych częściach Zachodniego Brzegu przez organizacje takie jak Gush Emunim i Agencja Żydowska/Światowa Organizacja Syjonistyczna i zintensyfikował działalność osadniczą.^[273] W oświadczeniu rządowym Likud oświadczył, że cała historyczna Ziemia Izraela jest niezbywalnym dziedzictwem narodu żydowskiego i że żadna część Zachodniego Brzegu nie powinna zostać oddana obcym rządom.^[276] Ariel Sharon oświadczył w tym samym roku (1977), że istnieje plan osiedlenia 2 milionów Żydów na Zachodnim Brzegu do roku 2000. ^[278] Rząd uchylił zakaz zakupu okupowanej ziemi przez Izraelczyków;Ramami jej polityki stał się „Plan Drobles”, plan osadnictwa na dużą skalę na Zachodnim Brzegu, mający na celu zapobieżenie powstaniu państwa palestyńskiego pod pretekstem bezpieczeństwa.^[279] „Plan Droblesa” Światowej Organizacji Syjonistycznej, datowany na październik 1978 r. i nazwany „Głównym planem rozwoju osiedli w Judei i Samarii, 1979–1983”, został napisany przez dyrektora Agencji Żydowskiej i byłego członka Knesetu Matityahu Droblesa .W styczniu 1981 r. rząd przyjął plan uzupełniający firmy Drobles, datowany na wrzesień 1980 r. i zatytułowany „Aktualny stan osadnictwa w Judei i Samarii”, zawierający więcej szczegółów na temat strategii i polityki osadniczej.^[280]Społeczność międzynarodowa uważa izraelskie osiedla za nielegalne w świetle prawa międzynarodowego, ^[281] chociaż Izrael to kwestionuje.^[282]