W IV wieku p.n.e. plemiona celtyckie wyemigrowały na tereny wokół rzeki Raby i pokonały mieszkający tam lud Ilirów, ale Ilirowie zdołali zasymilować Celtów, którzy przyjęli ich język.^[2] Około 300 roku p.n.e. prowadzili udaną wojnę ze Scytami.Ludy te z czasem połączyły się ze sobą.W latach 290 i 280 pne Celtowie, którzy migrowali w kierunku Półwyspu Bałkańskiego, przeszli przez Zadunaj, ale niektóre plemiona osiedliły się na tym terytorium.^[3] Po 279 roku p.n.e. Scordisci (plemię celtyckie), pokonani pod Delfami, osiedlili się u zbiegu rzek Sawy i Dunaju i rozszerzyli swoje panowanie na południową część Zadunaju.^[3] Mniej więcej w tym czasie północnymi częściami Zadunaju rządzili Taurowie (również plemię celtyckie), a do 230 roku p.n.e. Celtowie (ludność kultury La Tène) stopniowo okupowali całe terytorium Wielkiej Niziny Węgierskiej .^[3] Między 150 a 100 rokiem p.n.e. nowe plemię celtyckie Bojowie przenieśli się do Kotliny Karpackiej i zajęli północną i północno-wschodnią część tego terytorium (głównie terytorium dzisiejszej Słowacji).^[3] Południowa Transdanubia była kontrolowana przez najpotężniejsze plemię celtyckie, Scordisci, którym Dakowie stawiali opór ze wschodu.^[4] Dakowie byli zdominowani przez Celtów i nie mogli angażować się w politykę aż do I wieku p.n.e., kiedy plemiona zostały zjednoczone przez Burebistę.^[5] Dacia podbiła Scordisci, Taurisci i Boii, jednak Burebista zmarł wkrótce potem i upadła scentralizowana władza.^[4]