Bunty antyosmańskie z lat 1567-1572 były serią konfliktów między rebeliantami albańskimi , greckimi i innymi a Imperium Osmańskim na początku XVI wieku.Napięcia społeczne nasiliły się w tym czasie z powodu osłabienia administracji osmańskiej, chronicznego kryzysu gospodarczego i arbitralnego postępowania władz państwa osmańskiego.Przywódcy powstań początkowo odnieśli sukces i kontrolowali kilka strategicznych lokalizacji i fortec, zwłaszcza w Epirze, środkowej Grecji i na Peloponezie.Jednak ruchowi brakowało niezbędnej organizacji.Były inicjowane i wspierane przez mocarstwa zachodnie;głównie przez Republikę Wenecką, a zwycięstwo Ligi Świętej nad flotą osmańską w bitwie pod Lepanto w listopadzie 1571 r. zapoczątkowało dalszą działalność rewolucyjną.Jednak Wenecja wycofała swoje wsparcie dla rebeliantów i podpisała jednostronny pokój z Turkami.W związku z tym bunty były skazane na zakończenie, a siły osmańskie dopuściły się szeregu masakr w następstwie buntu, podczas stłumienia powstania.W trakcie procesu pacyfikacji różne, głównie odizolowane obszary nadal znajdowały się poza kontrolą osmańską i wybuchły nowe bunty, takie jak bunt Dionizjosa Skylosophosa w 1611 roku.