Prezydenturę Hosniego Mubaraka w Egipcie, trwającą od 1981 do 2011 roku, charakteryzował okres stabilności, choć naznaczony autokratycznym rządem i ograniczonymi swobodami politycznymi.Mubarak doszedł do władzy po zabójstwie Anwara Sadata, a jego rządy zostały początkowo przyjęte z zadowoleniem jako kontynuacja polityki Sadata, zwłaszcza pokoju z Izraelem i sojuszu z Zachodem.Pod rządami Mubaraka Egipt utrzymał traktat pokojowy z Izraelem i kontynuował bliskie stosunki ze Stanami Zjednoczonymi , otrzymując znaczną pomoc wojskową i gospodarczą.Na szczeblu krajowym reżim Mubaraka skupił się na liberalizacji i modernizacji gospodarczej, co doprowadziło do wzrostu w niektórych sektorach, ale także zwiększyło przepaść między bogatymi i biednymi.Jego polityka gospodarcza sprzyjała prywatyzacji i inwestycjom zagranicznym, ale często była krytykowana za sprzyjanie korupcji i przynoszenie korzyści elitarnej mniejszości.Rządy Mubaraka naznaczone były także tłumieniem sprzeciwu i ograniczaniem swobód politycznych.Jego rząd był znany z łamania praw człowieka, w tym z tłumienia grup islamistycznych, cenzury i brutalności policji.Mubarak konsekwentnie korzystał z ustaw nadzwyczajnych, aby rozszerzyć swoją kontrolę, ograniczając opozycję polityczną i utrzymując władzę poprzez sfałszowane wybory.W ostatnich latach rządów Mubaraka wzrosło niezadowolenie społeczne ze względu na problemy gospodarcze, bezrobocie i brak wolności politycznej.Punktem kulminacyjnym była Arabska Wiosna w 2011 r., seria antyrządowych protestów, w wyniku których żądano jego rezygnacji.Protesty, charakteryzujące się masowymi demonstracjami w całym kraju, ostatecznie doprowadziły do ​​rezygnacji Mubaraka w lutym 2011 r., kończąc jego 30-letnie rządy.Jego rezygnacja stanowiła znaczący moment w historii Egiptu, reprezentujący odrzucenie przez społeczeństwo rządów autokratycznych i pragnienie reform demokratycznych.Jednak era po Mubaraku była pełna wyzwań i ciągłej niestabilności politycznej.