Powstanie Jońskie i związane z nim bunty w Aeolis, Doris, Cyprze i Carii były buntami wojskowymi kilku greckich regionów Azji Mniejszej przeciwko panowaniu perskiemu , trwającymi od 499 do 493 roku p.n.e.U podstaw buntu leżało niezadowolenie greckich miast Azji Mniejszej z tyranów wyznaczonych przez Persję do rządzenia nimi, a także indywidualne działania dwóch milezyjskich tyranów, Histiaeusa i Aristagorasa.Miasta Ionii zostały podbite przez Persów około 540 roku p.n.e., a od tego czasu rządzili nimi miejscowi tyrani, wyznaczeni przez perskiego satrapę w Sardes.W 499 roku p.n.e. tyran Miletu, Aristagoras, rozpoczął wspólną wyprawę z perskim satrapą Artaphernesem, aby podbić Naxos, próbując wzmocnić swoją pozycję.Misja zakończyła się porażką i przeczuwając, że zostanie usunięty ze stanowiska tyrana, Aristagoras postanowił podburzyć całą Ionię do buntu przeciwko perskiemu królowi Dariuszowi Wielkiemu.Powstanie Jońskie stanowiło pierwszy poważny konflikt między Grecją a Imperium Perskim i jako takie stanowi pierwszą fazę wojen grecko-perskich.Chociaż Azja Mniejsza została przywrócona do owczarni perskiej, Dariusz poprzysiągł ukarać Ateny i Eretrię za ich wsparcie dla buntu.Co więcej, widząc, że niezliczone państwa-miasta Grecji stanowiły ciągłe zagrożenie dla stabilności jego imperium, według Herodota Dariusz postanowił podbić całą Grecję.W roku 492 p.n.e. jako bezpośrednia konsekwencja buntu jońskiego rozpoczęła się pierwsza perska inwazja na Grecję, będąca kolejną fazą wojen grecko-perskich.