Oorlog van de Derde Coalitie

In maart 1802 kwamen Frankrijk en Groot-Brittannië overeen de vijandelijkheden te staken onder het Verdrag van Amiens .Voor het eerst in tien jaar heerste er vrede in heel Europa.Er bleven echter veel problemen bestaan ​​tussen de twee partijen, waardoor de uitvoering van het verdrag steeds moeilijker werd.Bonaparte was boos dat Britse troepen het eiland Malta niet hadden geëvacueerd.De spanning nam alleen maar toe toen Bonaparte een expeditieleger stuurde om de controle over Haïti te herstellen.Langdurige onverzettelijkheid over deze kwesties leidde ertoe dat Groot-Brittannië op 18 mei 1803 Frankrijk de oorlog verklaarde, ondanks het feit dat Bonaparte uiteindelijk de bezetting van Malta door de Britten accepteerde.De ontluikende Derde Coalitie ontstond in december 1804 toen, in ruil voor betaling, een Engels-Zweedse overeenkomst werd ondertekend waardoor de Britten Zweeds Pommeren konden gebruiken als militaire basis tegen Frankrijk.

Napoleons geplande invasie van het Verenigd Koninkrijk aan het begin van de Derde Coalitieoorlog, hoewel nooit uitgevoerd, had een grote invloed op de Britse marinestrategie en de versterking van de kust van Zuidoost-Engeland.Franse pogingen om Ierland binnen te vallen om het Verenigd Koninkrijk te destabiliseren of als opstap naar Groot-Brittannië hadden al plaatsgevonden in 1796. Van 1803 tot 1805 werd een nieuw leger van 200.000 man verzameld, bekend als de Armée des côtes de l'Océan. en trainde in kampen in Boulogne, Brugge en Montreuil.Een grote "Nationale Flotilla" van invasieschepen werd gebouwd in Kanaalhavens langs de kusten van Frankrijk en Nederland , van Étaples tot Vlissingen, en verzamelde zich in Boulogne.Deze voorbereidingen werden gefinancierd door de Louisiana Purchase van 1803 , waarbij Frankrijk zijn enorme Noord-Amerikaanse gebieden aan de Verenigde Staten afstond in ruil voor een betaling van 50 miljoen Franse frank ($ 11.250.000).Het volledige bedrag werd besteed aan de geplande invasie.

Met het onvermogen van Napoleon om de gevraagde massale versterkingen te sturen na het uitbreken van de oorlog met de Britten op 18 mei 1803, stuurde de Royal Navy onmiddellijk een squadron onder leiding van Sir John Duckworth vanuit Jamaica om door de regio te cruisen, in een poging de communicatie tussen de Franse buitenposten en om de Franse oorlogsschepen in de kolonie te veroveren of te vernietigen.De blokkade van Saint-Domingue sneed niet alleen de Franse troepen af ​​van versterkingen en voorraden uit Frankrijk, maar betekende ook dat de Britten wapens begonnen te leveren aan de Haïtianen.

De Grande Armée werd in 1804 gevormd uit de L'Armée des côtes de l'Océan (leger van de oceaankusten), een troepenmacht van meer dan 100.000 man die Napoleon had verzameld voor de voorgestelde invasie van Groot-Brittannië.Napoleon zette het leger later in Oost-Europa in om de gecombineerde dreiging van Oostenrijk en Rusland , die deel uitmaakten van de Derde Coalitie tegen Frankrijk, uit te schakelen.Daarna werd de naam Grande Armée gebruikt voor het belangrijkste Franse leger dat werd ingezet in de campagnes van 1805 en 1807, waar het zijn prestige verdiende, en in 1812, 1813-1814 en 1815. In de praktijk wordt de term Grande Armée echter gebruikt. in het Engels om te verwijzen naar alle multinationale strijdkrachten die Napoleon tijdens zijn campagnes heeft verzameld.Bij haar oprichting bestond de Grande Armée uit zes korpsen onder bevel van Napoleons maarschalken en hoge generaals.Toen de Oostenrijkse en Russische legers eind 1805 begonnen met de voorbereidingen om Frankrijk binnen te vallen, kreeg de Grande Armée snel het bevel de Rijn over te steken naar Zuid-Duitsland, wat leidde tot de overwinningen van Napoleon bij Ulm en Austerlitz.Het Franse leger groeide toen Napoleon de macht greep in heel Europa en troepen rekruteerde uit bezette en geallieerde naties;het bereikte zijn hoogtepunt van een miljoen man aan het begin van de Russische campagne in 1812 , waarbij de Grande Armée het hoogtepunt bereikte van 413.000 Franse soldaten, die zouden deelnemen aan de invasie, met een totale invasiemacht van meer dan 600.000 man inclusief buitenlandse rekruten .Naast zijn omvang en multinationale samenstelling stond de Grande Armée bekend om zijn innovatieve formaties, tactieken, logistiek en communicatie.In tegenstelling tot de meeste strijdkrachten in die tijd opereerde het op een strikt meritocratische basis;terwijl de meeste contingenten onder bevel stonden van Franse generaals, behalve het Poolse en Oostenrijkse korps, konden de meeste soldaten de rangen beklimmen, ongeacht klasse, rijkdom of nationale afkomst.

Franse dragonders staken in het geheim de Rijn over, omsingelden zijn huis en brachten hem naar Straatsburg (15 maart 1804), en vandaar naar het Château de Vincennes, nabij Parijs, waar haastig een militaire commissie van Franse kolonels onder leiding van generaal Hulin werd bijeengeroepen om hem te berechten. .De hertog werd voornamelijk beschuldigd van het dragen van wapens tegen Frankrijk in de late oorlog en van het voornemen deel te nemen aan de nieuwe coalitie die toen tegen Frankrijk werd voorgesteld.De militaire commissie, voorgezeten door Hulin, stelde de akte van veroordeling op, daartoe aangezet door bevelen van Anne Jean Marie René Savary, die was gekomen met instructies om de hertog te doden.Savary verhinderde elke kans op een onderhoud tussen de veroordeelde en de eerste consul, en op 21 maart werd de hertog neergeschoten in de slotgracht van het kasteel, vlakbij een graf dat al was voorbereid.Een peloton van de gendarmes d'élite had de leiding over de executie.De executie van Enghien maakte koninklijke hoven in heel Europa woedend en werd een van de politieke factoren die bijdroegen aan het uitbreken van de Derde Coalitieoorlog.

Tijdens het consulaat werd Napoleon geconfronteerd met verschillende royalistische en Jacobijnse moordaanslagen, waaronder de Conspiration des poignards (Dagger-complot) in oktober 1800 en het complot van de Rue Saint-Nicaise twee maanden later.In januari 1804 ontdekte zijn politie een moordcomplot tegen hem waarbij Moreau betrokken was en dat ogenschijnlijk werd gesponsord door de familie Bourbon, de voormalige heersers van Frankrijk.Op advies van Talleyrand beval Napoleon de ontvoering van de hertog van Enghien, waarmee hij de soevereiniteit van Baden schond.De hertog werd snel geëxecuteerd na een geheim militair proces.Om zijn macht uit te breiden, gebruikte Napoleon deze moordcomplotten om de oprichting van een imperiaal systeem naar Romeins model te rechtvaardigen.Hij geloofde dat een Bourbon-restauratie moeilijker zou zijn als de opvolging van zijn familie in de grondwet was verankerd.Napoleon lanceerde weer een referendum en werd met meer dan 99% tot keizer van de Fransen gekozen.Napoleon werd op 18 mei 1804 door de Senaat tot keizer uitgeroepen en op 2 december 1804 in de kathedraal van Notre-Dame de Paris in Parijs tot keizer van de Fransen gekroond met de kroon van Napoleon.

Elementen van de Royal Navy voerden tijdens de Napoleontische oorlogen een zee-aanval uit op de versterkte Franse haven van Boulogne.Het verschilde van de conventionele tactieken van zeeaanvallen uit die periode door gebruik te maken van een breed scala aan nieuwe apparatuur die was geproduceerd door de in Amerika geboren uitvinder Robert Fulton, met de steun van de Admiraliteit.Ondanks de ambitieuze doelstellingen veroorzaakte de aanval weinig materiële schade aan de Franse vloot die in de haven voor anker lag, maar droeg misschien wel bij tot een groeiend gevoel van defaitisme onder de Fransen wat betreft hun kansen om het Engelse Kanaal over te steken in het aangezicht van de Royal Navy en de lancering van een succesvolle invasie van het Verenigd Koninkrijk .

De Slag om Kaap Santa Maria was een zeeslag die plaatsvond voor de Zuid-Portugese kust, waarbij een Brits squadron onder bevel van Commodore Graham Moore in vredestijd een Spaans squadron onder bevel van brigadegeneraal Don José de Bustamante y Guerra aanviel en versloeg. .Als gevolg van deze actie verklaardeSpanje op 14 december 1804 de oorlog aan Groot-Brittannië

In december 1804 leidde een Engels-Zweedse overeenkomst tot de oprichting van de Derde Coalitie.De Britse premier William Pitt de Jonge bracht 1804 en 1805 door in een vlaag van diplomatieke activiteit om een ​​nieuwe coalitie tegen Frankrijk te vormen.De wederzijdse verdenking tussen de Britten en de Russen nam af na verschillende Franse politieke fouten, en in april 1805 hadden de eerste twee een alliantieverdrag ondertekend.Na twee keer in de recente herinnering door Frankrijk te zijn verslagen en uit op wraak, sloot Oostenrijk zich een paar maanden later ook aan bij de coalitie.Het verklaarde doel van de Anglo-Russische alliantie was om Frankrijk terug te brengen tot de grenzen van 1792.Oostenrijk, Zweden en Napels zouden zich uiteindelijk bij deze alliantie aansluiten, terwijl Pruisen opnieuw neutraal bleef.

HetKoninkrijk Italië werd geboren op 17 maart 1805, toen de Italiaanse Republiek, waarvan de president Napoleon Bonaparte was, het Koninkrijk Italië werd, met dezelfde man als de koning van Italië, en de 24-jarige Eugène de Beauharnais zijn onderkoning.Napoleon I werd op 23 mei in de Duomo di Milano in Milaan gekroond met de ijzeren kroon van Lombardije.Zijn titel was "Keizer van de Fransen en koning van Italië", wat het belang van dit Italiaanse koninkrijk voor hem aantoonde.

Een Frans-Spaanse troepenmacht onder leiding van kapitein Julien Cosmao om Diamond Rock, bij de ingang van de baai die naar Fort-de-France leidt, te heroveren op de Britse troepen die het meer dan een jaar eerder hadden bezet.De Britten, die zowel water als munitie tekort kwamen, onderhandelden uiteindelijk over de overgave van de rots na enkele dagen onder vuur.Villeneuve had de rots heroverd, maar op de dag dat de aanval begon, was het fregat Didon gearriveerd met orders van Napoleon.Villeneuve kreeg de opdracht zijn strijdmacht in te nemen en Britse bezittingen aan te vallen, voordat hij met kracht terugkeerde naar Europa, hopelijk in de tussentijd vergezeld door de vloot van Ganteaume.Maar inmiddels waren zijn voorraden zo laag dat hij niet veel meer kon proberen dan enkele van de kleinere Britse eilanden lastig te vallen.

De Britse vloot onder leiding van admiraal Robert Calder voerde een besluiteloze zeeslag uit tegen de gecombineerde Frans-Spaanse vloot die terugkeerde uit West-Indië.Calder slaagde er niet in om de toetreding van de vloot van de Franse admiraal Pierre de Villeneuve tot het squadron van Ferrol te voorkomen en om de verpletterende slag toe te brengen die Groot-Brittannië zou hebben bevrijd van het gevaar van een invasie. het vermijden van de hernieuwing van de opdracht op 23 en 24 juli.Tegelijkertijd koos Villeneuve er in de nasleep voor om niet door te varen naar Brest, waar zijn vloot zich had kunnen voegen bij andere Franse schepen om het Engelse Kanaal vrij te maken voor een invasie van Groot-Brittannië.

Generaal Mack dacht dat de Oostenrijkse veiligheid afhankelijk was van het afdichten van de gaten in het bergachtige Zwarte Woud in Zuid-Duitsland, waar tijdens de campagnes van de Franse Revolutionaire Oorlogen veel was gevochten.Mack geloofde dat er geen actie zou komen in Midden-Duitsland.Mack besloot om de stad Ulm tot het middelpunt van zijn verdedigingsstrategie te maken, die opriep tot indamming van de Fransen totdat de Russen onder Kutuzov konden arriveren en de kansen tegen Napoleon konden veranderen.Ulm werd beschermd door de zwaar versterkte Michelsberg-hoogten, waardoor Mack de indruk kreeg dat de stad vrijwel onneembaar was voor aanvallen van buitenaf.De Aulic Council besloot noodlottig Noord-Italië tot het belangrijkste strijdtoneel van de Habsburgers te maken.Aartshertog Karel kreeg 95.000 troepen toegewezen en kreeg de opdracht om de rivier de Adige over te steken met Mantua, Peschiera en Milaan als de oorspronkelijke doelen.Aartshertog John kreeg 23.000 troepen en beval Tirol veilig te stellen terwijl hij diende als schakel tussen zijn broer, Charles, en zijn neef, Ferdinand;diens troepenmacht van 72.000, die Beieren zou binnenvallen en de verdedigingslinie bij Ulm zou behouden, werd effectief gecontroleerd door Mack.De Oostenrijkers detacheerden ook individuele korpsen om bij de Zweden in Pommeren en de Britten in Napels te dienen, hoewel deze bedoeld waren om de Fransen te verdoezelen en hun middelen af ​​te leiden.

Begin augustus 1805 gaf Napoleon zijn plan op om Groot-Brittannië over het Engelse Kanaal binnen te vallen.In plaats daarvan besloot hij zijn leger van de kanaalkust naar Zuid-Duitsland te verplaatsen om het Oostenrijkse leger te verslaan.De Aulic Council dacht dat Napoleon opnieuw in Italië zou toeslaan.Dankzij een uitgebreid spionagenetwerk wist Napoleon dat de Oostenrijkers hun grootste leger in Italië hadden ingezet.De keizer wenste dat het leger van aartshertog Karel geen invloed zou mogen uitoefenen op de gebeurtenissen in Zuid-Duitsland.Napoleon gaf opdracht om 210.000 Franse troepen vanuit de kampen van Boulogne oostwaarts te lanceren en het blootgestelde Oostenrijkse leger van generaal Mack te omsingelen als het bleef marcheren naar het Zwarte Woud.Ondertussen zou maarschalk Murat cavalerieschermen door het Zwarte Woud leiden om de Oostenrijkers voor de gek te houden door te denken dat de Fransen op een directe west-oostas oprukten.Hij hoopte in november in de Oostenrijkse hoofdstad Wenen te zijn, voordat het Russische leger ten tonele verscheen.

De Franse Grande Armée, geleid door Napoleon Bonaparte, had 210.000 troepen georganiseerd in zeven korpsen en hoopte het Oostenrijkse leger uit te schakelen in een reeks Franse en Beierse militaire manoeuvres en veldslagen die bedoeld waren om een ​​Oostenrijks leger onder generaal Mack in de Donau te overvleugelen voordat de Russische versterkingen konden komen.De Veldtocht van Ulm wordt beschouwd als een voorbeeld van een strategische overwinning, hoewel Napoleon inderdaad een overweldigende overmacht had.De campagne werd gewonnen zonder grote strijd.De Oostenrijkers liepen in dezelfde val die Napoleon had gezet tijdens de Slag bij Marengo, maar in tegenstelling tot Marengo werkte de val met succes.Alles werd in het werk gesteld om de vijand in verwarring te brengen.

Keizer Napoleon Bonaparte had zijn grote leger van 200.000 man over de Rijn gelanceerd.Deze enorme manoeuvremassa draaide naar het zuiden en stak de Donau over ten oosten van (dwz achter) de concentratie van generaal Karl Freiherr Mack von Leiberich in Ulm.Mack was zich niet bewust van de kracht die op hem neerdaalde en bleef op zijn plaats terwijl het korps van Napoleon zich zuidwaarts over de Donau verspreidde en dwars door zijn communicatielijnen met Wenen sneed.In de Slag bij Wertingen (8 oktober 1805) vielen keizerlijke Franse troepen onder leiding van maarschalken Joachim Murat en Jean Lannes een klein Oostenrijks korps aan onder bevel van Feldmarschall-Leutnant Franz Xaver von Auffenberg.Deze actie, de eerste veldslag van de Ulm-campagne, resulteerde in een duidelijke Franse overwinning.De Oostenrijkers werden gedecimeerd en verloren bijna hun hele strijdmacht, waarvan 1.000 tot 2.000 gevangenen.

Generaal van de divisie Jean-Pierre De Franse divisie van Firmin Malher probeert een oversteek over de Donau bij Günzburg te veroveren in het aangezicht van een Habsburgs Oostenrijks leger onder leiding van Feldmarschall-Leutnant Karl Mack von Lieberich.De divisie van Malher slaagde erin een brug te veroveren en tegen Oostenrijkse tegenaanvallen te houden.

Gevochten bij Ulm-Jungingen ten noorden van Ulm aan de Donau tussen Franse en Oostenrijkse troepen.De effecten van de Slag bij Haslach-Jungingen op de plannen van Napoleon zijn niet helemaal duidelijk, maar de keizer heeft misschien eindelijk vastgesteld dat de meerderheid van het Oostenrijkse leger geconcentreerd was in Ulm.

Franse troepen onder leiding van Michel Ney verslaan een Oostenrijks korps onder leiding van Johann Sigismund Riesch.Deze nederlaag leidde ertoe dat een groot deel van het Oostenrijkse leger door het leger van keizer Napoleon Bonaparte van Frankrijk in het fort van Ulm werd geïnvesteerd, terwijl andere formaties naar het oosten vluchtten.Op dit punt in de campagne was de Oostenrijkse commandostaf in volledige verwarring.Ferdinand begon zich openlijk te verzetten tegen de stijl en beslissingen van Mack en beschuldigde hem ervan dat laatstgenoemde zijn dagen doorbracht met het schrijven van tegenstrijdige bevelen waardoor het Oostenrijkse leger heen en weer marcheerde.Op 13 oktober stuurde Mack twee colonnes vanuit Ulm ter voorbereiding op een ontsnapping naar het noorden: een onder generaal Reisch ging richting Elchingen om de brug daar veilig te stellen en de andere onder Werneck ging naar het noorden met de meeste zware artillerie.

De Slag bij Ulm op 16 en 19 oktober 1805 was een reeks schermutselingen, aan het einde van de Ulm-veldtocht, die Napoleon I in staat stelde een heel Oostenrijks leger onder bevel van Karl Freiherr Mack von Leiberich met minimale verliezen in de val te lokken en zijn overgave in de buurt van Ulm in het keurvorstendom Beieren.Op 16 oktober had Napoleon het hele leger van Mack bij Ulm omsingeld, en drie dagen later gaf Mack zich over met 25.000 man, 18 generaals, 65 kanonnen en 40 standaarden.De overwinning bij Ulm maakte geen einde aan de oorlog, aangezien een groot Russisch leger onder Kutuzov nog steeds in de buurt van Wenen was.De Russen trokken zich terug naar het noordoosten om versterkingen af ​​te wachten en zich aan te sluiten bij de overgebleven Oostenrijkse eenheden.De Fransen volgden en veroverden Wenen op 12 november.

Het Franse leger van Italië onder bevel van André Masséna vocht tegen een Oostenrijks leger onder leiding van aartshertog Karel, hertog van Teschen.Tegen het einde van de dag veroverde Massena een bruggenhoofd op de oostelijke oever van de rivier de Adige en drong de verdedigende troepen onder leiding van Josef Philipp Vukassovich terug.

Het marineplan van Napoleon in 1805 was dat de Franse en Spaanse vloten in de Middellandse Zee en Cádiz de blokkade zouden doorbreken en zich zouden verenigen in West-Indië.Ze zouden dan terugkeren, de vloot in Brest helpen om uit de blokkade te komen en in combinatie het Engelse Kanaal vrijmaken van Royal Navy-schepen, waardoor een veilige doorgang voor de invasieschepen werd gegarandeerd.Het plan leek op papier goed, maar naarmate de oorlog vorderde, bleven Napoleons onbekendheid met marinestrategie en onverstandige marinecommandanten de Fransen achtervolgen.De geallieerde vloot, onder het bevel van de Franse admiraal Villeneuve, zeilde op 18 oktober 1805 vanuit de haven van Cádiz in het zuiden van Spanje. Ze ontmoetten de Britse vloot onder admiraal Lord Nelson, onlangs verzameld om deze dreiging het hoofd te bieden, in de Atlantische Oceaan langs de zuidwestkust van Spanje, bij Kaap Trafalgar.De Slag bij Trafalgar was een zeeslag tussen de Britse Royal Navy en de gecombineerde vloten van de Franse en Spaanse marine tijdens de Derde Coalitieoorlog.

Het nieuws dat keizer Napoleon I het belangrijkste Oostenrijkse leger in de Ulm-campagne had vernietigd, bereikte Masséna uiteindelijk op 28 oktober en hij gaf opdracht tot een onmiddellijk offensief tegen het Oostenrijkse leger in Noord-Italië.Masséna stak de rivier de Adige over met de divisies van Duhesme, Gardanne en Gabriel Jean Joseph Molitor en liet de divisie van Jean Mathieu Seras achter om Verona te dekken. Masséna was van plan door te trekken naar door Oostenrijk gecontroleerd gebied.Aartshertog Karel van Oostenrijk-Teschen, die zich terdege bewust was van de verschrikkelijke gevolgen van de val van Ulm, was van plan richting Wenen te trekken om de overblijfselen van het Oostenrijkse leger te versterken en zich aan te sluiten bij de Russen.Om echter te voorkomen dat Masséna's mannen hem op de hielen zitten, besloot hij zich plotseling om te draaien en de Fransen onder ogen te zien, in de hoop dat hij door hen te verslaan het succes van zijn mars naar het binnenland van Oostenrijk zou verzekeren.De slag was dus een belangrijke strategische overwinning voor de Fransen, omdat ze hierdoor het Oostenrijkse leger van dichtbij konden volgen en het voortdurend lastig konden vallen in een aantal schermutselingen, terwijl het terugviel naar het binnenland van Oostenrijk.Masséna vertraagde Charles dus en belette hem om zich bij het leger van de Donau aan te sluiten, wat de uitkomst van de oorlog sterk zou beïnvloeden.Historici zijn het er niet over eens of Caldiero een Franse tactische overwinning, een Oostenrijkse tactische overwinning of een gelijkspel was.

De slag om Kaap Ortegal was de laatste actie van de Trafalgar-campagne en werd uitgevochten tussen een squadron van de Royal Navy en een overblijfsel van de vloot die eerder was verslagen in de slag om Trafalgar.Het vond plaats op 4 november 1805 bij Kaap Ortegal, in het noordwesten van Spanje, en zag kapitein Sir Richard Strachan een Frans squadron onder schout-bij-nacht Pierre Dumanoir le Pelley verslaan en gevangennemen.Het wordt ook wel de actie van Strachan genoemd.

De slag om Amstetten was een klein gevecht dat plaatsvond toen de terugtrekkende Russisch-Oostenrijkse troepen, geleid door Mikhail Kutuzov, werden onderschept door de cavalerie van maarschalk Joachim Murat en een deel van het korps van maarschalk Jean Lannes.Pyotr Bagration verdedigde zich tegen de oprukkende Franse troepen en liet de Russische troepen zich terugtrekken.Dit was het eerste gevecht waarin een groot deel van het Russische leger zich in de open lucht verzette tegen een aanzienlijk aantal Franse troepen.Het totale aantal Russisch-Oostenrijkse troepen bedroeg ongeveer 6.700, terwijl de Franse troepen ongeveer 10.000 troepen telden.De Russisch-Oostenrijkse troepen leden meer slachtoffers, maar konden zich nog steeds met succes terugtrekken.

Alleen het korps van Michael von Kienmayer en Franz Jellacic ontsnapte aan de omsingeling door de Grande Armée van Napoleon.Terwijl de colonnes van Kienmayer naar het oosten vluchtten, voegden ze zich bij elementen van het leger van het Russische rijk in een achterhoedegevecht bij de Slag om Amstetten op 5 november.Een paar dagen later haalde Davouts III Corps de divisie van Merveldt bij Mariazell in.De Oostenrijkse soldaten, wiens moreel geschokt was door de voortdurende terugtrekking, werden na een korte strijd op de vlucht geslagen.

Bij Dürenstein zat een gecombineerde strijdmacht van Russische en Oostenrijkse troepen een Franse divisie onder bevel van Théodore Maxime Gazan in de val.De Franse divisie maakte deel uit van het nieuw opgerichte VIII Corps, het zogenaamde Corps Mortier, onder bevel van Édouard Mortier.Bij het nastreven van de Oostenrijkse terugtocht uit Beieren had Mortier zijn drie divisies langs de noordelijke oever van de Donau te ver uitgebreid.Mikhail Kutuzov, commandant van de coalitiemacht, verleidde Mortier om de divisie van Gazan in de val te lokken en Franse troepen kwamen vast te zitten in een vallei tussen twee Russische colonnes.Ze werden gered door de tijdige aankomst van een tweede divisie, onder bevel van Pierre Dupont de l'Étang.De strijd duurde tot diep in de nacht, waarna beide partijen de overwinning claimden.De Fransen verloren meer dan een derde van hun deelnemers en de divisie van Gaza leed meer dan 40 procent verliezen.De Oostenrijkers en Russen leden ook zware verliezen - bijna 16 procent - maar misschien wel de belangrijkste was de dood in actie van Johann Heinrich von Schmitt, een van Oostenrijks meest bekwame stafchefs.

De Ulm-campagne in oktober 1805 was catastrofaal voor Oostenrijk, waarbij alleen het korps van Michael von Kienmayer en Franz Jellacic ontsnapte aan omhulling en gevangenneming door de Grande Armée van Napoleon.Terwijl de troepen van Kienmayer zich oostwaarts terugtrokken in de richting van Wenen, was de enige ontsnappingsroute voor Jellacic naar het zuiden.Toen een deel van het korps van Napoleon zuidwaarts de Alpen in trok en het Oostenrijkse leger van aartshertog Karel, hertog van Teschen, zich terugtrok uit Italië, werd de strijdmacht van Jellacic afgesneden van de rest van Oostenrijk.In een opmerkelijke tocht vertrok zijn cavalerie naar Bohemen en ontweek gevangenneming.Het laat arriverende korps van Augereau trok echter de Vorarlberg binnen en, na een aantal botsingen, zette het de infanterie van Jellacic in de val bij Dornbirn.Het Franse VII Corps onder maarschalk Pierre Augereau stond tegenover een Oostenrijkse strijdmacht onder leiding van Franz Jellacic.Geïsoleerd in de buurt van het Bodenmeer (Bodensee) door een groter aantal Franse troepen, gaf Jellacic zijn bevel over.

Het Russische leger van Kutuzov trok zich terug ten noorden van de Donau voor het Franse leger van Napoleon.Op 13 november 1805 hadden Marshals Murat en Lannes, die het bevel voerden over de Franse voorhoede, een brug over de Donau bij Wenen veroverd door ten onrechte te beweren dat er een wapenstilstand was getekend, en vervolgens de brug te bestormen terwijl de bewakers werden afgeleid.Na verschillende Franse aanvallen te hebben doorstaan ​​​​en de positie ongeveer zes uur vast te houden, werd Bagration verdreven en voerde een bekwame en georganiseerde terugtrekking uit om zich in noordoostelijke richting terug te trekken om zich bij het belangrijkste Russische leger aan te sluiten.Zijn bekwame verdediging in het aangezicht van superieure krachten vertraagde de Fransen met succes genoeg voor de Russische troepen van Kutuzov en Buxhowden om zich te verenigen in Brno (Brünn) op 18 november 1805.

Na het nieuws van Ulm te hebben gehoord, begon het hoofdleger van aartshertog Karel, hertog van Teschen zich terug te trekken uit Noord-Italië en trok het kleinere leger van aartshertog Jan van Oostenrijk zich terug uit het graafschap Tirol.In de verwarring raakte de brigade van Rohan gescheiden van het leger van John.Eerst probeerde Rohan zich bij een deel van het leger van Charles aan te sluiten.Als dat niet lukte, liet hij zijn mannen naar het zuiden trekken om zich aan te sluiten bij het Oostenrijkse garnizoen van Venetië.Na een epische mars werd Rohans brigade vlak bij Venetië in het nauw gedreven.Twee divisies van het Franse leger van Italië stonden tegenover een Oostenrijkse brigade onder leiding van prins Louis Victor de Rohan-Guéméné.De Oostenrijkers hadden een opmerkelijke mars gemaakt van diep in de Alpen naar de vlakten van Noord-Italië.Maar, gevangen tussen de divisies van Jean Reynier en Laurent Gouvion Saint-Cyr, gaf Rohan zijn bevel over nadat hij er niet in was geslaagd zich een weg naar buiten te vechten.

De Slag bij Austerlitz was een van de belangrijkste en beslissende gevechten van de Napoleontische oorlogen.In wat algemeen wordt beschouwd als de grootste overwinning van Napoleon, versloeg de Grande Armée van Frankrijk een groter Russisch en Oostenrijks leger onder leiding van keizer Alexander I en de heilige Romeinse keizer Frans II.Austerlitz maakte een snel einde aan de Derde Coalitieoorlog, met het Verdrag van Pressburg dat later in de maand door de Oostenrijkers werd ondertekend.

In die tijd behoorde de Kaapkolonie tot de Bataafse Republiek, een Franse vazal.Omdat de zeeroute rond de Kaap belangrijk was voor de Britten, besloten ze de kolonie in te nemen om te voorkomen dat deze - en de zeeroute - ook onder Franse controle zou komen te staan.Een Britse vloot werd in juli 1805 naar de Kaap gestuurd om Franse troepentransportschepen te voorkomen die Napoleon had gestuurd om het Kaapse garnizoen te versterken.Na een Britse overwinning werd vrede gesloten onder de Verdragsboom in Woodstock.Het vestigde de Britse heerschappij in Zuid-Afrika, wat in de negentiende en twintigste eeuw veel gevolgen zou hebben voor de regio.

Eskaders van Franse en Britse linieschepen vochten voor de zuidkust van de door Frankrijk bezette Spaanse koloniale kapiteinschap-generaal van Santo Domingo in het Caribisch gebied.Alle vijf de Franse linieschepen onder bevel van vice-admiraal Corentin-Urbain Leissègues werden gevangen genomen of vernietigd.De Royal Navy onder leiding van vice-admiraal Sir John Thomas Duckworth verloor geen schepen en leed minder dan honderd doden, terwijl de Fransen ongeveer 1.500 man verloren.Slechts een klein aantal van het Franse squadron wist te ontsnappen.

Een leger van het Franse rijk onder leiding van maarschalk André Masséna marcheerde vanuit Noord-Italië naar het koninkrijk Napels, een bondgenoot van de coalitie tegen Frankrijk , geregeerd door koning Ferdinand IV.Het Napolitaanse leger werd verslagen bij Campo Tenese en viel snel uiteen.De invasie was uiteindelijk succesvol ondanks enkele tegenslagen, waaronder de langdurige belegering van Gaeta, de Britse overwinning bij Maida en een hardnekkige guerrillaoorlog van de boeren tegen de Fransen.Totaal succes ontging de Fransen omdat Ferdinand zich terugtrok naar zijn domein op Sicilië, waar hij werd beschermd door de Royal Navy en een garnizoen van het Britse leger.In 1806 benoemde keizer Napoleon zijn broer Joseph Bonaparte tot koning over Zuid-Italië.

De vestingstad Gaeta en zijn Napolitaanse garnizoen onder Lodewijk van Hessen-Philippsthal werden belegerd door een keizerlijk Frans korps onder leiding van André Masséna.Na een langdurige verdediging waarbij Hesse zwaar gewond raakte, gaf Gaeta zich over en kreeg het garnizoen genereuze voorwaarden van Masséna.

Twee divisies van het keizerlijke Franse leger van Napels onder leiding van Jean Reynier vielen de linkervleugel van het koninklijke Napolitaanse leger onder leiding van Roger de Damas aan.Hoewel de verdedigers werden beschermd door veldversterkingen, veroverde een Franse frontale aanval in combinatie met een draaiende beweging de positie snel en versloeg de Napolitanen met zware verliezen.

Het Britse expeditieleger vocht tijdens de Napoleontische oorlogen tegen een Franse strijdmacht buiten de stad Maida in Calabrië, Italië.John Stuart leidde 5.236 Anglo-Siciliaanse troepen naar de overwinning op ongeveer 5.400 Frans-Italiaans-Poolse troepen onder het bevel van de Franse generaal Jean Reynier, waarbij hij aanzienlijke verliezen toebracht en relatief weinig slachtoffers maakte.

De Geconfedereerde Staten van de Rijn , simpelweg bekend als de Confederatie van de Rijn, ook bekend als Napoleontisch Duitsland, was een confederatie van Duitse klantstaten die werd opgericht in opdracht van Napoleon enkele maanden nadat hij Oostenrijk en Rusland had verslagen in de Slag bij Austerlitz.De oprichting ervan veroorzaakte kort daarna de ontbinding van het Heilige Roomse Rijk.De Rijnbond duurde van 1806 tot 1813.De stichtende leden van de confederatie waren Duitse vorsten van het Heilige Roomse Rijk.Ze werden later vergezeld door 19 anderen, die in totaal meer dan 15 miljoen onderdanen regeerden.Dit verleende het Franse rijk aan de oostgrens een aanzienlijk strategisch voordeel door een buffer te bieden tussen Frankrijk en de twee grootste Duitse staten, Pruisen en Oostenrijk (die ook aanzienlijke niet-Duitse landen controleerden).

De slag om Mileto vond plaats in Calabrië tijdens een poging van het Bourbon-koninkrijk Sicilië om zijn bezittingen op het vasteland van Italië, bekend als het koninkrijk Napels, te heroveren.De strijd eindigde in een overwinning voor de Franse troepen onder leiding van generaal Jean Reynier.

Belangrijkste bevindingen:Het Napoleontischekoninkrijk Italië krijgt Venetië , Istrië en Dalmatië van OostenrijkBeieren wint TirolWürttemberg krijgt Habsburgse gebieden in ZwabenNapoleon vestigt het Koninkrijk Holland en het Groothertogdom BergHet Heilige Roomse Rijk valt uiteen, Franz II doet afstand van zijn titel van Heilige Roomse KeizerDe Confederatie van de Rijn vormt zich uit Duitse vorsten van het voormalige Heilige Roomse Rijk.