Barquq stierf in 1399 en werd opgevolgd door zijn elfjarige zoon, an-Nasir Faraj, die op dat moment in Damascus was. In datzelfde jaar viel Timur Syrië binnen, plunderde Aleppo voordat hij overging tot de plundering van Damascus. Deze laatste was in de steek gelaten door Faraj en de entourage van zijn overleden vader, die naar Caïro vertrokken. Timur beëindigde zijn bezetting van Syrië in 1402 om zijn oorlog tegen het Ottomaanse Rijk in Anatolië voort te zetten, dat hij als een gevaarlijkere bedreiging voor zijn heerschappij beschouwde. Faraj wist de macht vast te houden tijdens deze turbulente periode, die naast de verwoestende aanvallen van Timur, de opkomst van Turkse stammen in Jazira en pogingen van de emirs van Barquq om Faraj omver te werpen, ook een hongersnood inEgypte in 1403 en een ernstige plaag in 1405 teweegbracht. en een opstand van de bedoeïenen die tussen 1401 en 1413 vrijwel een einde maakte aan de macht van de Mamelukken over Opper-Egypte. Zo werd het gezag van de Mamelukken in het hele sultanaat aanzienlijk uitgehold, terwijl de hoofdstad Caïro een economische crisis doormaakte.