Economische en sociale opstanden

Vooral na de jaren 1550, met de toename van de onderdrukking door lokale gouverneurs en de heffing van nieuwe en hoge belastingen, begonnen zich steeds vaker kleine incidenten voor te doen.Na het begin van de oorlogen met Perzië , vooral na 1584, begonnen Janitsaren het land van de landarbeiders in beslag te nemen om geld af te persen, en leenden ze ook geld tegen hoge rentetarieven, waardoor de belastinginkomsten van de staat ernstig daalden.In 1598 verenigde een sekban-leider, Karayazıcı Abdülhalim, de ontevreden groepen in Anatolië Eyalet en vestigde een machtsbasis in Sivas en Dulkadir, waar hij steden kon dwingen hulde aan hem te brengen.^[11] Hij kreeg het gouverneurschap van Çorum aangeboden, maar weigerde de post en toen Ottomaanse troepen tegen hen werden gestuurd, trok hij zich met zijn troepen terug naar Urfa, waar hij zijn toevlucht zocht in een versterkt kasteel, dat 18 maanden lang het centrum van verzet werd.Uit angst dat zijn troepen tegen hem zouden muiten, verliet hij het kasteel, werd verslagen door regeringstroepen en stierf enige tijd later, in 1602, door natuurlijke oorzaken.Zijn broer Deli Hasan veroverde vervolgens Kutahya, in het westen van Anatolië, maar later werden hij en zijn volgelingen gewonnen door toekenning van gouverneurschappen.^[11]De Celali-opstanden waren een reeks opstanden in Anatolië van onregelmatige troepen onder leiding van bandietenhoofden en provinciale functionarissen, bekend als celalî ^[11,] tegen het gezag van het Ottomaanse Rijk in de late 16e en vroege tot midden 17e eeuw.De eerste opstand die als zodanig wordt genoemd, vond plaats in 1519, tijdens het bewind van sultan Selim I, nabij Tokat onder leiding van Celâl, een alevitische predikant.Celâl's naam werd later in de Ottomaanse geschiedenis gebruikt als een algemene term voor opstandige groepen in Anatolië, van wie de meesten geen bijzondere band hadden met de oorspronkelijke Celâl.Zoals het door historici wordt gebruikt, verwijzen de "Celali-opstanden" voornamelijk naar de activiteit van bandieten en krijgsheren in Anatolië vanaf ca.1590 tot 1610, met een tweede golf van Celali-activiteit, dit keer geleid door opstandige provinciale gouverneurs in plaats van bandietenhoofden, die duurde van 1622 tot de onderdrukking van de opstand van Abaza Hasan Pasha in 1659. Deze opstanden waren de grootste en langstdurende in de geschiedenis van het Ottomaanse Rijk.Bij de belangrijkste opstanden waren de sekbans (onregelmatige troepen musketiers) en sipahis (cavaleristen die door landtoelagen werden onderhouden) betrokken.De opstanden waren geen pogingen om de Ottomaanse regering omver te werpen, maar waren reacties op een sociale en economische crisis die voortkwam uit een aantal factoren: demografische druk na een periode van ongekende bevolkingsgroei in de 16e eeuw, klimatologische ontberingen die verband hielden met de Kleine IJstijd, een depreciatie van de munt, en de mobilisatie van duizenden sekban-musketiers voor het Ottomaanse leger tijdens de oorlogen met de Habsburgers en de Safaviden , die zich bij demobilisatie tot banditisme wendden.Celali-leiders probeerden vaak niet anders dan benoemd te worden tot provinciale gouverneurs binnen het rijk, terwijl anderen vochten voor specifieke politieke doelen, zoals de poging van Abaza Mehmed Pasha om de Janitsaren-regering omver te werpen die was opgericht na de koningsmoord van Osman II in 1622, of de poging van Abaza Hasan Pasha. wens om de grootvizier Köprülü Mehmed Pasha omver te werpen.De Ottomaanse leiders begrepen waarom de Celali-rebellen eisen stelden, dus gaven ze een aantal van de Celali-leiders overheidsbanen om de opstand te stoppen en hen deel uit te laten maken van het systeem.Het Ottomaanse leger gebruikte geweld om degenen die geen baan kregen te verslaan en bleef vechten.De Celali-opstand eindigde toen de machtigste leiders onderdeel werden van het Ottomaanse systeem en de zwakkere werden verslagen door het Ottomaanse leger.De Janitsaren en voormalige rebellen die zich bij de Ottomanen hadden aangesloten, vochten om hun nieuwe overheidsbanen te behouden.