De liberaliseringstrend van na 1956, die al een aantal jaren in verval was, werd in maart 1968 gekeerd, toen studentendemonstraties tijdens de Poolse politieke crisis van 1968 werden onderdrukt.Gedeeltelijk gemotiveerd door de Praagse Lente-beweging gebruikten de Poolse oppositieleiders, intellectuelen, academici en studenten een historisch-patriottische theaterspektakelreeks in Dziady in Warschau als springplank voor protesten, die zich al snel verspreidden naar andere centra van hoger onderwijs en zich landelijk verspreidden.De autoriteiten reageerden met krachtig optreden tegen de activiteiten van de oppositie, waaronder het ontslaan van docenten en het ontslaan van studenten aan universiteiten en andere onderwijsinstellingen.Centraal in de controverse stond ook het kleine aantal katholieke afgevaardigden in de Sejm (de leden van de Znak Vereniging) die probeerden de studenten te verdedigen.In een officiële toespraak vestigde Gomułka de aandacht op de rol van Joodse activisten bij de gebeurtenissen die plaatsvonden.Dit leverde munitie op voor een nationalistische en antisemitische communistische partijfractie onder leiding van Mieczysław Moczar, die tegen het leiderschap van Gomułka was.Gebruikmakend van de context van de militaire overwinning van Israël in de Zesdaagse Oorlog van 1967, voerden sommigen van de Poolse communistische leiding een antisemitische campagne tegen de overblijfselen van de Joodse gemeenschap in Polen.De doelwitten van deze campagne werden beschuldigd van ontrouw en actieve sympathie voor de Israëlische agressie.Ze werden als ‘zionisten’ bestempeld en kregen de schuld van de onrust in maart 1968, die uiteindelijk leidde tot de emigratie van een groot deel van de resterende Joodse bevolking van Polen (ongeveer 15.000 Poolse burgers verlieten het land).Met de actieve steun van het Gomułka-regime nam het Poolse Volksleger deel aan de beruchte invasie van Tsjecho-Slowakije door het Warschaupact in augustus 1968, nadat de Brezjnev-doctrine informeel was aangekondigd.