De eerste jaren van de Birmese onafhankelijkheid waren beladen met interne conflicten, met opstanden van verschillende groepen, waaronder de Rode Vlag- en Witte Vlag-communisten, het Revolutionaire Birma-leger en etnische groepen zoals de Karen National Union.^[77] De communistische overwinningvan China in 1949 leidde er ook toe dat de Kwomintang een militaire aanwezigheid vestigde in Noord-Birma.^[77] Op het gebied van het buitenlands beleid was Birma bijzonder onpartijdig en accepteerde het aanvankelijk internationale hulp voor de wederopbouw.De voortdurende Amerikaanse steun aan de Chinese nationalistische krachten in Birma bracht het land er echter toe de meeste buitenlandse hulp af te wijzen, het lidmaatschap van de Zuidoost-Aziatische Verdragsorganisatie (SEATO) te weigeren en in plaats daarvan de Bandung-conferentie van 1955 te steunen ^{[. 77]}In 1958 nam de politieke instabiliteit, ondanks het economisch herstel, toe als gevolg van verdeeldheid binnen de Anti-Fascist People's Freedom League (AFPFL) en een onstabiele parlementaire situatie.Premier U Nu overleefde ternauwernood een motie van wantrouwen en toen hij de toenemende invloed van 'cryptocommunisten' in de ^[oppositie] zag, nodigde hij uiteindelijk de stafchef van het leger, generaal Ne Win, uit om de macht over te nemen.^[77] Dit leidde tot de arrestatie en deportatie van honderden vermoedelijke communistische sympathisanten, waaronder belangrijke oppositiefiguren, en de sluiting van vooraanstaande kranten.^[77]Het militaire regime onder Ne Win stabiliseerde de situatie met succes voldoende om in 1960 nieuwe algemene verkiezingen te houden, waardoor U Nu's Union Party weer aan de macht kwam.^[77] De stabiliteit was echter van korte duur.Een beweging binnen de Shan-staat streefde naar een 'losse' federatie en drong erop aan dat de regering het recht op afscheiding zou eerbiedigen, waarin in de grondwet van 1947 was voorzien.Deze beweging werd gezien als separatistisch en Ne Win handelde om de feodale machten van de Shan-leiders te ontmantelen en te vervangen door pensioenen, waardoor zijn controle over het land verder werd gecentraliseerd.