De Konbaung-Hanthawaddy-oorlog was de oorlog tussen de Konbaung-dynastie en het herstelde Hanthawaddy-koninkrijk Birma (Myanmar) van 1752 tot 1757. De oorlog was de laatste van een aantal oorlogen tussen het Birmese sprekende noorden en het Mon-sprekende zuiden die eindigde de eeuwenlange dominantie van het Mon-volk in het zuiden.De ^[oorlog] begon in april 1752 als onafhankelijke verzetsbewegingen tegen Hanthawaddy-legers die zojuist de Toungoo-dynastie hadden omvergeworpen.Alaungpaya, die de Konbaung-dynastie stichtte, kwam al snel naar voren als de belangrijkste verzetsleider, en door te profiteren van Hanthawaddy's lage troepenniveau veroverde hij tegen eind 1753 heel Boven-Birma. Hanthawaddy lanceerde in 1754 laat een volledige invasie, maar het wankelde.De oorlog kreeg steeds meer een etnisch karakter tussen het Birmaanse (Bamar) noorden en het Mon-zuiden.Konbaung-troepen vielen Neder-Birma binnen in januari 1755 en veroverden in mei de Irrawaddydelta en Dagon (Yangon).De door Frankrijk verdedigde havenstad Syriam (Thanlyin) hield nog veertien maanden stand, maar viel uiteindelijk in juli 1756, waarmee een einde kwam aan de Franse betrokkenheid bij de oorlog.De val van het 16 jaar oude zuidelijke koninkrijk volgde al snel in mei 1757, toen de hoofdstad Pegu (Bago) werd geplunderd.Het ongeorganiseerde Mon-verzet viel in de daaropvolgende jaren met Siamese hulp terug naar het Tenasserim-schiereiland (de huidige Mon-staat en Tanintharyi-regio), maar werd in 1765 verdreven toen de Konbaung-legers het schiereiland op de Siamezen veroverden.De oorlog bleek beslissend.Etnische Burmaanse families uit het noorden vestigden zich na de oorlog in de delta.Aan het begin van de 19e eeuw hadden assimilatie en gemengde huwelijken de Mon-bevolking teruggebracht tot een kleine minderheid.^[61]