Bij het conflict in Zuid-Libanon, dat duurde van 1985 tot 2000, waren Israël en het Zuid-Libanese leger (SLA), een door katholieke christenen gedomineerde strijdmacht, betrokken tegen voornamelijk door Hezbollah geleide sjiitische moslims en linkse guerrillastrijders in de door Israël bezette ‘Veiligheidszone’. in Zuid-Libanon.^[214] De SLA ontving militaire en logistieke steun van het Israëlische leger en opereerde onder een door Israël gesteund voorlopig bestuur.Dit conflict lag in het verlengde van de aanhoudende strijd in de regio, waaronder de Palestijnse opstand in Zuid-Libanon en de bredere Libanese burgeroorlog (1975-1990), waarin conflicten plaatsvonden tussen verschillende Libanese facties, het door de maronitische leiding geleide Libanese front, het sjiitische Amal-front en de Beweging en de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO).Vóór de Israëlische invasie van 1982 streefde Israël ernaar PLO-bases in Libanon te elimineren, ter ondersteuning van maronitische milities tijdens de Libanese burgeroorlog.De invasie van 1982 leidde tot het vertrek van de PLO uit Libanon en de oprichting van de Veiligheidszone door Israël om zijn burgers te beschermen tegen grensoverschrijdende aanvallen.Dit resulteerde echter in ontberingen voor Libanese burgers en Palestijnen.Ondanks de gedeeltelijke terugtrekking in 1985, intensiveerden de Israëlische acties de conflicten met lokale milities, wat leidde tot de opkomst van Hezbollah en de Amal-beweging als belangrijke guerrillastrijders in het zuiden met een sjiitische meerderheid.Na verloop van tijd werd Hezbollah, met steun van Iran en Syrië, de overheersende militaire macht in Zuid-Libanon.De aard van de oorlogvoering door Hezbollah, inclusief raketaanvallen op Galilea en psychologische tactieken, vormde een uitdaging voor het Israëlische leger.^[215] Dit leidde tot groeiende publieke tegenstand in Israël, vooral na de Israëlische helikopterramp in 1997.De Vier Moeders-beweging speelde een belangrijke rol bij het beïnvloeden van de publieke opinie in de richting van terugtrekking uit Libanon.^[216]Hoewel de Israëlische regering hoopte op een terugtrekking als onderdeel van een bredere overeenkomst met Syrië en Libanon, mislukten de onderhandelingen.In 2000 trok premier Ehud Barak, na zijn verkiezingsbelofte, eenzijdig de Israëlische strijdkrachten terug, in overeenstemming met Resolutie 425 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties uit 1978. Deze terugtrekking leidde tot de ineenstorting van de SLA, waarbij veel leden naar Israël vluchtten.^[217] Libanon en Hezbollah beschouwen de terugtrekking nog steeds als onvolledig vanwege de aanwezigheid van Israël in Shebaa Farms.In 2020 erkende Israël het conflict officieel als een grootschalige oorlog.^[218]