De Sassaniden- verovering van Jeruzalem was een belangrijke gebeurtenis in de Byzantijns-Sassanidenoorlog van 602-628, die begin 614 plaatsvond. Te midden van het conflict had de Sassanidische koning Khosrow II Shahrbaraz, zijn spahbod (legerleider), aangesteld om een offensief te leiden. in het bisdom van het oosten van het Byzantijnse rijk . Onder Shahrbaraz had het Sassanidische leger zowel overwinningen behaald in Antiochië als in Caesarea Maritima, de administratieve hoofdstad van Palaestina Prima. Tegen die [tijd] was de grote binnenhaven dichtgeslibd en nutteloos, maar de stad bleef een belangrijk maritiem knooppunt nadat de Byzantijnse keizer Anastasius I Dicorus opdracht had gegeven tot de reconstructie van de buitenhaven. De succesvolle verovering van de stad en de haven had het Sassanidenrijk strategische toegang tot de Middellandse Zee gegeven. [135] De opmars van de Sassaniërs ging gepaard met het uitbreken van een Joodse opstand tegen Heraclius; het Sassanidische leger werd vergezeld door Nehemiah ben Hushiel [136] en Benjamin van Tiberias, die Joden uit heel Galilea, inclusief de steden Tiberias en Nazareth, rekruteerden en bewapenden. In totaal namen tussen de 20.000 en 26.000 Joodse rebellen deel aan de Sassanidische aanval op Jeruzalem. [137] Halverwege 614 hadden de Joden en de Sassaniërs de stad ingenomen, maar bronnen verschillen over de vraag of dit zonder weerstand gebeurde [134] of na een belegering en het doorbreken van de muur met artillerie. Na de verovering van Jeruzalem door de Sassaniërs werden tienduizenden Byzantijnse christenen afgeslacht door de Joodse rebellen.