In de decennia na de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948 bleef de Israëlische grens met Libanon relatief rustig vergeleken met andere grenzen.De situatie veranderde echter na het akkoord van Caïro uit 1969, waardoor de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) vrijelijk kon opereren in Zuid-Libanon, een gebied dat bekend werd als 'Fatahland'.De PLO, en vooral haar grootste factie Fatah, viel Israël regelmatig vanuit deze basis aan, waarbij ze steden als Kiryat Shmona als doelwit nam.Dit gebrek aan controle over Palestijnse groepen was een sleutelfactor bij het uitlokken van de Libanese burgeroorlog.De poging tot moord op de Israëlische ambassadeur Shlomo Argov in juni 1982 diende als voorwendsel voor Israël om Libanon binnen te vallen, met als doel de PLO te verdrijven.Ondanks dat het Israëlische kabinet slechts een beperkte inval toestond, breidden minister van Defensie Ariel Sharon en stafchef Raphael Eitan de operatie uit tot diep in Libanon, wat leidde tot de bezetting van Beiroet – de eerste Arabische hoofdstad die door Israël werd bezet.Aanvankelijk verwelkomden sommige sjiitische en christelijke groepen in Zuid-Libanon de Israëli's, nadat ze te maken hadden gehad met mishandeling door de PLO.In de loop van de tijd groeide de wrok jegens de Israëlische bezetting echter, vooral onder de sjiitische gemeenschap, die onder Iraanse invloed geleidelijk radicaliseerde.^[212]In augustus 1982 evacueerde de PLO Libanon en verhuisde naar Tunesië.Kort daarna werd Bashir Gemayel, de nieuw gekozen president van Libanon, die naar verluidt ermee instemde Israël te erkennen en een vredesverdrag te ondertekenen, vermoord.Na zijn dood pleegden falangistische christelijke troepen bloedbaden in twee Palestijnse vluchtelingenkampen.Dit leidde tot massale protesten in Israël, waarbij tot 400.000 mensen demonstreerden tegen de oorlog in Tel Aviv.In 1983 vond een Israëlisch openbaar onderzoek Ariel Sharon indirect maar persoonlijk verantwoordelijk voor de bloedbaden, waarbij werd aanbevolen dat hij nooit meer de post van minister van Defensie zou bekleden, hoewel dit hem er niet van weerhield premier te worden.^[213]De overeenkomst van 17 mei 1983 tussen Israël en Libanon was een stap in de richting van de Israëlische terugtrekking, die tot 1985 in fasen plaatsvond. Israël zette de operaties tegen de PLO voort en bleef aanwezig in Zuid-Libanon, ter ondersteuning van het Zuid-Libanese leger tot mei 2000.