Na het aftreden van Golda Meir werd Yitzhak Rabin premier van Israël.Rabin nam echter in april 1977 ontslag vanwege de "Dollar Account-affaire", waarbij een illegale rekening in Amerikaanse dollars van zijn vrouw betrokken was.^[210] Shimon Peres leidde vervolgens informeel de Alignment-partij bij de daaropvolgende verkiezingen.De verkiezingen van 1977 markeerden een belangrijke verschuiving in de Israëlische politiek, waarbij de Likud-partij, geleid door Menachem Begin, 43 zetels won.Deze overwinning was de eerste keer dat een niet-linkse regering Israël leidde.Een belangrijke factor in het succes van de Likud was de frustratie van Mizrahi-joden over discriminatie.De regering van Begin omvatte met name ultraorthodoxe joden en werkte aan het overbruggen van de kloof tussen Mizrahi en Ashkenazi en de kloof tussen zionistisch en ultraorthodox.Ondanks dat dit tot hyperinflatie leidde, zorgde de economische liberalisering van Begin ervoor dat Israël aanzienlijke financiële steun van de VS begon te ontvangen.Zijn regering steunde ook actief de Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, waardoor het conflict met de Palestijnen in de bezette gebieden werd geïntensiveerd.Op historische wijze bezocht de Egyptische president Anwar Sadat in november 1977 Jeruzalem, op uitnodiging van de Israëlische premier Menachem Begin.Het bezoek van Sadat, dat onder meer de Knesset toesprak, markeerde een belangrijk keerpunt in de richting van vrede.Zijn erkenning van het bestaansrecht van Israël legde de basis voor directe onderhandelingen.Na dit bezoek vormden 350 veteranen van de Jom Kipoeroorlog de Peace Now-beweging, die pleitte voor vrede met de Arabische landen.In september 1978 faciliteerde de Amerikaanse president Jimmy Carter een bijeenkomst in Camp David tussen Sadat en Begin.De Camp David-akkoorden, waarover op 11 september overeenstemming werd bereikt, schetsten een raamwerk voor vrede tussenEgypte en Israël en bredere principes voor vrede in het Midden-Oosten.Het omvatte plannen voor Palestijnse autonomie op de Westelijke Jordaanoever en Gaza en leidde tot het op 26 maart 1979 ondertekende Vredesverdrag tussen Egypte en Israël. Dit verdrag had tot gevolg dat Israël in april 1982 het Sinaï-schiereiland aan Egypte teruggaf. De Arabische Liga reageerde door Egypte op te schorten en het verhuizen van het hoofdkantoor van Caïro naar Tunis.Sadat werd in 1981 vermoord door tegenstanders van het vredesakkoord.Na het verdrag werden zowel Israël als Egypte belangrijke ontvangers van Amerikaanse militaire en financiële hulp.^[211] In 1979 migreerden ruim 40.000 Iraanse Joden naar Israël, op de vlucht voor de Islamitische Revolutie.