Er wordt verwezen naar de Amorieten, een invloedrijk oud volk, in twee Sumerische literaire composities uit de Oud-Babylonische periode, "Enmerkar en de Heer van Aratta" en "Lugalbanda en de Anzud-vogel."Deze teksten vermelden "het land van de mar.tu" en zijn gekoppeld aan de vroeg-dynastieke heerser van Uruk, Enmerkar, hoewel de mate waarin deze historische feiten weerspiegelen onzeker is.^[21]Tijdens het verval van de Derde Dynastie van Ur werden de Amorieten een formidabele strijdmacht, die koningen als Shu-Sin dwongen een lange verdedigingsmuur te bouwen.De Amorieten worden in hedendaagse archieven afgebeeld als nomadische stammen onder leiding van leiders, die zichzelf naar de landen drongen die ze nodig hadden om hun kuddes te laten grazen.In de Akkadische literatuur uit deze tijd worden de Amorieten vaak negatief afgebeeld, waarbij hun nomadische en primitieve levensstijl wordt benadrukt.De Sumerische mythe "Het huwelijk van Martu" is een voorbeeld van deze kleinerende visie.^[22]Ze vestigden verschillende prominente stadstaten op bestaande locaties, zoals Isin, Larsa, Mari en Ebla, en stichtten later Babylon en het Oud-Babylonische rijk in het zuiden.In het oosten ontstond het Amoritische koninkrijk Mari, dat later door Hammurabi werd vernietigd.Sleutelfiguren waren onder meer Shamshi-Adad I, die Assur veroverde en het koninkrijk Boven-Mesopotamië stichtte, en Hammurabi van Babylon.De Amorieten speelden ook een rol bij de oprichting door Hyksos van de vijftiende dynastie vanEgypte rond 1650 vGT.^[23]Tegen de 16e eeuw vGT eindigde het Amoritische tijdperk in Mesopotamië met het verval van Babylon en de opkomst van de Kassieten en Mitanni.De term Amurru verwees vanaf de 15e eeuw voor Christus naar een regio die zich uitstrekte ten noorden van Kanaän tot aan het noorden van Syrië.Uiteindelijk kwamen de Syrische Amorieten onder Hittitische en Midden-Assyrische overheersing terecht, en rond 1200 vGT werden ze geabsorbeerd of verdreven door andere West-Semitisch sprekende volkeren, met name de Arameeërs, en verdwenen ze uit de geschiedenis, hoewel hun naam bleef bestaan ​​in de Hebreeuwse Bijbel. .^[24]