Het presidentschap van Akbar Hashemi Rafsanjani, dat begon op 16 augustus 1989, werd gekenmerkt door een focus op economische liberalisering en een drang naar privatisering, in contrast met de meer door de staat gecontroleerde aanpak van eerdere regeringen in de Islamitische Republiek Iran.Beschreven als “economisch liberaal, politiek autoritair en filosofisch traditioneel”, kreeg de regering van Rafsanjani te maken met tegenstand van radicale elementen binnen de Majles (Iraanse parlement).^[114]Tijdens zijn ambtsperiode speelde Rafsanjani een belangrijke rol bij de naoorlogse wederopbouw van Iran na de oorlog tussen Iran en Irak.^[115] Zijn regering probeerde de macht van de ultraconservatieven te beteugelen, maar deze pogingen waren grotendeels mislukt omdat de Iraanse Revolutionaire Garde onder leiding van Khamenei meer macht verwierf.Rafsanjani kreeg te maken met beschuldigingen van corruptie door zowel conservatieve ^[116] als reformistische facties ^[117] , en zijn presidentschap stond bekend om zijn harde optreden tegen afwijkende meningen.^[118]Na de oorlog concentreerde de regering van Rafsanjani zich op nationale ontwikkeling.Het eerste ontwikkelingsplan van de Islamitische Republiek Iran werd onder zijn bewind opgesteld, met als doel de Iraanse defensie, infrastructuur, cultuur en economie te moderniseren.Het plan was bedoeld om in de basisbehoeften te voorzien, de consumptiepatronen te hervormen en het administratieve en gerechtelijke beheer te verbeteren.De regering van Rafsanjani stond bekend om het geven van prioriteit aan de ontwikkeling van de industriële en transportinfrastructuur.In eigen land was Rafsanjani voorstander van een vrije markteconomie, waarbij hij economische liberalisering nastreefde met staatskas die werd ondersteund door olie-inkomsten.Hij streefde ernaar Iran in de wereldeconomie te integreren en pleitte voor een structureel aanpassingsbeleid geïnspireerd door de Wereldbank.Deze benadering streefde naar een moderne industriële economie, in contrast met het beleid van zijn opvolger, Mahmoud Ahmadinejad, die voorstander was van economische herverdeling en een harde houding tegen westerse interventie.Rafsanjani moedigde samenwerking tussen universiteiten en industrieën aan en benadrukte de noodzaak om zich aan te passen aan het snel veranderende mondiale landschap.Hij initieerde projecten zoals de Islamitische Azad Universiteit, waarmee hij blijk gaf van zijn toewijding aan onderwijs en ontwikkeling.^[119]Tijdens Rafsanjani's ambtstermijn werden ook verschillende groepen geëxecuteerd door het Iraanse rechtssysteem, waaronder politieke dissidenten, communisten, Koerden, baháʼís en zelfs enkele islamitische geestelijken.Hij nam een ​​bijzonder hard standpunt in tegen de Volksmojahedin-organisatie van Iran en pleitte voor zware straffen in overeenstemming met de islamitische wet.^[120] Rafsanjani werkte nauw samen met Khamenei om de stabiliteit van de regering na de dood van Khomeini te garanderen.Op het gebied van buitenlandse zaken werkte Rafsanjani aan het herstellen van de betrekkingen met de Arabische staten en het uitbreiden van de banden met landen in Centraal-Azië en de Kaukasus.De relaties met westerse landen, vooral de VS, bleven echter gespannen.De regering van Rafsanjani verleende humanitaire hulp tijdens de Perzische Golfoorlog en sprak haar steun uit voor vredesinitiatieven in het Midden-Oosten.Hij speelde ook een belangrijke rol bij de ondersteuning van het Iraanse nucleaire programma en zorgde ervoor dat Irans gebruik van nucleaire technologie vreedzaam was.^[121]