De anti-Ottomaanse opstanden van 1567-1572 waren een reeks conflicten tussen Albanese , Griekse en andere rebellen en het Ottomaanse Rijk in de vroege 16e eeuw.De sociale spanningen namen in die tijd toe door de verzwakking van het Ottomaanse bestuur, de chronische economische crisis en het willekeurige gedrag van de Ottomaanse staatsautoriteiten.De leiders van de opstanden waren aanvankelijk succesvol en controleerden verschillende strategische locaties en forten, vooral in Epirus, Centraal-Griekenland en de Peloponnesos.De beweging ontbeerde echter de noodzakelijke organisatie.Ze werden op initiatief en bijgestaan ​​door westerse machten;voornamelijk door de Republiek Venetië, en de overwinning van de Heilige Liga op de Ottomaanse vloot in de Slag bij Lepanto in november 1571 leidde tot verdere revolutionaire activiteit.Venetië trok echter zijn steun aan de rebellen in en tekende een eenzijdige vrede met de Ottomanen.Als zodanig waren de opstanden gedoemd te eindigen en pleegden de Ottomaanse strijdkrachten een aantal bloedbaden in de nasleep van de opstand tijdens de onderdrukking van de opstand.Tijdens het pacificatieproces waren verschillende, voornamelijk geïsoleerde gebieden nog steeds buiten de Ottomaanse controle en braken er nieuwe opstanden uit, zoals die van Dionysios Skylosophos in 1611.