De vroege dynastieke periode van het oude Egypte, na de eenwording van Boven- en Beneden-Egypte rond 3150 vGT, omvat de eerste en tweede dynastie, die duurde tot ongeveer 2686 vGT.^[3] Deze periode zag de hoofdstad verhuizen van Thinis naar Memphis, de oprichting van een god-koningsysteem en de ontwikkeling van sleutelaspecten van de Egyptische beschaving zoals kunst, architectuur en religie.^[4]Vóór 3600 vGT concentreerden neolithische samenlevingen langs de Nijl zich op landbouw en het domesticeren van dieren.^[5] Al snel volgde een snelle vooruitgang in de beschaving, ^[6] met innovaties op het gebied van aardewerk, uitgebreid gebruik van koper en toepassing van architectonische technieken zoals in de zon gedroogde bakstenen en de boog.Deze periode markeerde ook de eenwording van Boven- en Beneden-Egypte onder koning Narmer, gesymboliseerd door de dubbele kroon en in de mythologie afgebeeld als de valkgod Horus die Set verovert.^[7] Deze eenwording legde de basis voor een goddelijk koningschap dat drie millennia duurde.Narmer, geïdentificeerd met Menes, wordt beschouwd als de eerste heerser van het verenigde Egypte, met artefacten die hem verbinden met zowel Boven- als Beneden-Egypte.Zijn heerschappij wordt door de koningen uit de Eerste Dynastie als fundamenteel erkend.^[8] De Egyptische invloed strekte zich uit tot buiten de grenzen, met nederzettingen en artefacten gevonden in het zuiden van Kanaän en lager Nubië, wat wijst op de Egyptische autoriteit in deze regio's tijdens de vroege dynastieke periode.^[9]Begrafenispraktijken evolueerden, waarbij de rijken mastaba's bouwden, voorlopers van latere piramides.De politieke eenwording heeft waarschijnlijk eeuwen geduurd, waarbij lokale districten handelsnetwerken vormden en landbouwarbeid op grotere schaal organiseerden.In deze periode vond ook de ontwikkeling plaats van het Egyptische schriftsysteem, dat zich uitbreidde van een paar symbolen naar meer dan 200 fonogrammen en ideogrammen.^[10]