In de jaren na de onafhankelijkheid raakte Bulgarije steeds meer gemilitariseerd en werd het vaak "het Balkan-Pruisen" genoemd, vanwege zijn wens om het Verdrag van Berlijn door middel van oorlogvoering te herzien.^[40] De verdeling van gebieden op de Balkan door de grote mogendheden zonder rekening te houden met de etnische samenstelling leidde niet alleen tot een golf van ontevredenheid in Bulgarije, maar ook in de buurlanden.In 1911 vormde de nationalistische premier Ivan Geshov een alliantie met Griekenland en Servië om gezamenlijk de Ottomanen aan te vallen en de bestaande overeenkomsten rond etnische lijnen te herzien.^[41]In februari 1912 werd een geheim verdrag ondertekend tussen Bulgarije en Servië en in mei 1912 werd een soortgelijke overeenkomst gesloten met Griekenland.Montenegro werd ook bij het pact betrokken.De verdragen voorzagen in de verdeling van de regio's Macedonië en Thracië tussen de geallieerden, hoewel de scheidingslijnen gevaarlijk vaag bleven.Nadat het Ottomaanse Rijk weigerde hervormingen door te voeren in de betwiste gebieden, brak in oktober 1912 de Eerste Balkanoorlog uit, in een tijd waarin de Ottomanen verwikkeld waren in een grote oorlog met Italië in Libië.De geallieerden versloegen met gemak de Ottomanen en veroverden het grootste deel van hun Europese grondgebied.^[41]Bulgarije leed de zwaarste verliezen van alle bondgenoten, terwijl het ook de grootste territoriale aanspraken maakte.Met name de Serviërs waren het daar niet mee eens en weigerden het gebied dat zij in Noord-Macedonië hadden veroverd (dat wil zeggen het gebied dat grofweg overeenkomt met de moderne Republiek Noord-Macedonië) te ontruimen. Ze zeiden dat het Bulgaarse leger er niet in was geslaagd zijn doelstellingen te verwezenlijken. oorlogsdoelstellingen bij Adrianopel (om het zonder Servische hulp te veroveren) en dat de vooroorlogse overeenkomst over de verdeling van Macedonië moest worden herzien.Sommige kringen in Bulgarije waren geneigd over deze kwestie oorlog te voeren met Servië en Griekenland.In juni 1913 vormden Servië en Griekenland een nieuwe alliantie tegen Bulgarije.De Servische premier Nikola Pasic beloofde Griekenland Thracië aan Griekenland als het Servië zou helpen het grondgebied te verdedigen dat het in Macedonië had veroverd;de Griekse premier Eleftherios Venizelos was het daarmee eens.Tsaar Ferdinand beschouwde dit als een schending van de vooroorlogse overeenkomsten en werd privé aangemoedigd door Duitsland en Oostenrijk-Hongarije. Op 29 juni verklaarde tsaar Ferdinand de oorlog aan Servië en Griekenland.De Servische en Griekse strijdkrachten werden aanvankelijk teruggeslagen vanaf de westelijke grens van Bulgarije, maar behaalden al snel het voordeel en dwongen Bulgarije zich terug te trekken.De gevechten waren erg hevig, met veel slachtoffers, vooral tijdens de belangrijkste slag om Bregalnitsa.Kort daarna ging Roemenië de oorlog in aan de zijde van Griekenland en Servië en viel Bulgarije vanuit het noorden aan.Het Ottomaanse Rijk zag dit als een kans om zijn verloren gebieden terug te winnen en viel ook vanuit het zuidoosten aan.Bulgarije werd geconfronteerd met oorlog op drie verschillende fronten en eiste vrede.Het werd gedwongen de meeste van zijn territoriale verworvenheden in Macedonië af te staan ​​aan Servië en Griekenland, Adrianapole aan het Ottomaanse Rijk en de regio Zuid-Dobroedzja aan Roemenië.De twee Balkanoorlogen hebben Bulgarije enorm gedestabiliseerd, waardoor de tot nu toe gestage economische groei werd stopgezet en er 58.000 doden en meer dan 100.000 gewonden vielen.De bitterheid over het waargenomen verraad van zijn voormalige bondgenoten gaf politieke bewegingen macht die het herstel van Macedonië aan Bulgarije eisten.^[42]