Na Byzantium wilden de Spartanen graag een einde maken aan hun betrokkenheid bij de oorlog.De Spartanen waren vermoedelijk van mening dat met de bevrijding van het vasteland van Griekenland en de Griekse steden in Klein-Azië het doel van de oorlog al was bereikt.Er bestond misschien ook het gevoel dat het veiligstellen van de veiligheid op lange termijn voor de Aziatische Grieken onmogelijk zou blijken.In de nasleep van Mycale had de Spartaanse koning Leotychides voorgesteld alle Grieken van Klein-Azië naar Europa te transplanteren als de enige methode om hen permanent van de Perzische heerschappij te bevrijden.Xanthippus, de Atheense commandant van Mycale, had dit woedend afgewezen;de Ionische steden waren oorspronkelijk Atheense koloniën, en de Atheners zouden, als niemand anders, de Ioniërs zouden beschermen.Dit markeert het punt waarop de leiding van de Griekse Alliantie feitelijk overging op de Atheners.Met de Spartaanse terugtrekking na Byzantium werd het leiderschap van de Atheners expliciet.De losse alliantie van stadstaten die tegen de invasie van Xerxes hadden gevochten, werd gedomineerd door Sparta en de Peloponnesische competitie.Met de terugtrekking van deze staten werd op het heilige eiland Delos een congres bijeengeroepen om een ​​nieuwe alliantie op te richten om de strijd tegen de Perzen voort te zetten.Deze alliantie, die nu veel van de Egeïsche eilanden omvatte, werd formeel opgericht als de 'Eerste Atheense Alliantie', algemeen bekend als de Delische Liga.Volgens Thucydides was het officiële doel van de Liga "het onrecht te wreken dat zij hebben geleden door het grondgebied van de koning te verwoesten".In werkelijkheid was dit doel verdeeld in drie hoofdinspanningen: het voorbereiden op een toekomstige invasie, het zoeken naar wraak op Perzië en het organiseren van een manier om de oorlogsbuit te verdelen.De leden kregen de keuze tussen het leveren van strijdkrachten of het betalen van een belasting aan de gezamenlijke schatkist;de meeste staten kozen voor de belasting.