De Boshin-oorlog, ook wel bekend als de Japanse burgeroorlog, was een burgeroorlog in Japan die van 1868 tot 1869 werd uitgevochten tussen troepen van het heersende Tokugawa-shogunaat en een kliek die de politieke macht probeerde te grijpen in naam van het keizerlijk hof.De oorlog ontstond uit onvrede onder veel edelen en jonge samoerai over de manier waarop het shogunaat omging met buitenlanders na de opening van Japan in het voorgaande decennium.Toenemende westerse invloed in de economie leidde tot een daling vergelijkbaar met die van andere Aziatische landen in die tijd.Een alliantie van westerse samoerai, met name de domeinen van Chōshū, Satsuma en Tosa, en gerechtsambtenaren verzekerde zich van de controle over het keizerlijke hof en beïnvloedde de jonge keizer Meiji.Tokugawa Yoshinobu, de zittende shōgun, besefte de nutteloosheid van zijn situatie en deed afstand van de politieke macht aan de keizer.Yoshinobu had gehoopt dat door dit te doen het Huis van Tokugawa behouden zou kunnen blijven en zou kunnen deelnemen aan de toekomstige regering.Echter, militaire bewegingen door keizerlijke troepen, partizanengeweld in Edo en een keizerlijk decreet gepromoot door Satsuma en Chōshū waarbij het Huis van Tokugawa werd afgeschaft, brachten Yoshinobu ertoe een militaire campagne te lanceren om het hof van de keizer in Kyoto te veroveren.Het militaire tij keerde snel in het voordeel van de kleinere maar relatief gemoderniseerde imperiale factie, en na een reeks veldslagen die culmineerden in de overgave van Edo, gaf Yoshinobu zich persoonlijk over.Degenen die loyaal waren aan de Tokugawa trokken zich terug in het noorden van Honshū en later in Hokkaidō, waar ze de Republiek Ezo stichtten.De nederlaag in de Slag om Hakodate brak deze laatste standvastigheid en liet de keizerlijke heerschappij over heel Japan oppermachtig, waarmee de militaire fase van de Meiji-restauratie werd voltooid.Tijdens het conflict werden ongeveer 69.000 mannen gemobiliseerd, waarvan er ongeveer 8.200 werden gedood.Uiteindelijk liet de zegevierende keizerlijke factie haar doel om buitenlanders uit Japan te verdrijven varen en voerde in plaats daarvan een beleid van voortdurende modernisering met het oog op eventuele heronderhandeling van de ongelijke verdragen met de westerse mogendheden.Vanwege de volharding van Saigo Takamori, een prominente leider van de keizerlijke factie, kregen de Tokugawa-loyalisten clementie, en veel voormalige shogunaatleiders en samoerai kregen later verantwoordelijke posities onder de nieuwe regering.Toen de Boshin-oorlog begon, was Japan al aan het moderniseren en volgde het dezelfde vooruitgang als die van de geïndustrialiseerde westerse landen.Aangezien westerse landen, met name het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk, nauw betrokken waren bij de politiek van het land, zorgde de installatie van de imperiale macht voor meer turbulentie in het conflict.In de loop van de tijd is de oorlog geromantiseerd als een "bloedeloze revolutie", aangezien het aantal slachtoffers klein was in verhouding tot de omvang van de Japanse bevolking.Er ontstonden echter al snel conflicten tussen de westerse samoerai en de modernisten in de keizerlijke factie, wat leidde tot de bloediger Satsuma-opstand.