Het mislukken van de operatie Şarköy-Bulair en de inzet van het Tweede Servische leger, met zijn broodnodige zware belegeringsartillerie, bezegelden het lot van Adrianopel.Op 11 maart, na een bombardement van twee weken, waarbij veel van de versterkte bouwwerken rond de stad werden verwoest, begon de laatste aanval, waarbij de troepen van de Liga een verpletterende superioriteit genoten over het Ottomaanse garnizoen.Het Bulgaarse Tweede Leger, met 106.425 man en twee Servische divisies met 47.275 man, veroverde de stad, waarbij de Bulgaren 8.093 leden en de Serviërs 1.462 slachtoffers.^[61] Het Ottomaanse aantal slachtoffers tijdens de gehele campagne in Adrianopel bedroeg 23.000 doden.^[62] Het aantal gevangenen is minder duidelijk.Het Ottomaanse Rijk begon de oorlog met 61.250 man in het fort.^[63] Richard Hall merkte op dat 60.000 mannen gevangen waren genomen.Naast de 33.000 doden vermeldt de moderne “Turkse Generale Stafgeschiedenis” dat 28.500 man de gevangenschap overleefden ^[64,] waardoor 10.000 mannen vermist werden ^[63] als mogelijk gevangengenomen (inclusief het niet nader gespecificeerde aantal gewonden).De Bulgaarse verliezen voor de gehele campagne in Adrianopel bedroegen 7.682.^[65] Dat was de laatste en beslissende slag die nodig was voor een snel einde aan de oorlog ^[66,] ook al wordt gespeculeerd dat het fort uiteindelijk door hongersnood zou zijn gevallen.Het belangrijkste resultaat was dat het Ottomaanse commando alle hoop had verloren om het initiatief te herwinnen, waardoor verdere gevechten zinloos werden.^[67]De strijd had grote gevolgen voor de Servisch-Bulgaarse betrekkingen en legde enkele maanden later de kiem voor de confrontatie tussen de twee landen.De Bulgaarse censor schrapte rigoureus elke verwijzing naar Servische deelname aan de operatie in de telegrammen van buitenlandse correspondenten.De publieke opinie in Sofia slaagde er dus niet in de cruciale diensten van Servië in de strijd te realiseren.Dienovereenkomstig beweerden de Serviërs dat hun troepen van het 20e regiment degenen waren die de Ottomaanse commandant van de stad gevangen hadden genomen en dat kolonel Gavrilović de geallieerde commandant was die Shukri's officiële overgave van het garnizoen had aanvaard, een verklaring die de Bulgaren betwistten.De Serviërs protesteerden officieel en wezen erop dat, hoewel ze hun troepen naar Adrianopel hadden gestuurd om Bulgarije te veroveren, waarvan de overname nooit was voorzien door hun onderlinge verdrag, de ^[Bulgaren] nooit hadden voldaan aan de clausule van het verdrag dat Bulgarije 100.000 man om de Serviërs aan hun Vardarfront te helpen.De wrijving escaleerde enkele weken later, toen de Bulgaarse afgevaardigden in Londen de Serviërs botweg waarschuwden dat ze geen Bulgaarse steun moesten verwachten voor hun aanspraken op de Adriatische Zee.De Serviërs antwoordden boos dat dit een duidelijke terugtrekking was uit de vooroorlogse overeenkomst van wederzijds begrip, volgens de Kriva Palanka-Adriatische expansielijn, maar de Bulgaren hielden vol dat naar hun mening het Vardar-Macedonische deel van de overeenkomst actief bleef en de Serviërs waren nog steeds verplicht het gebied over te geven, zoals afgesproken.^[68] De Serviërs antwoordden door de Bulgaren te beschuldigen van maximalisme en wezen erop dat als ze zowel Noord- Albanië als Vardar Macedonië zouden verliezen, hun deelname aan de gemeenschappelijke oorlog vrijwel voor niets zou zijn geweest.De spanning kwam al snel tot uiting in een reeks vijandige incidenten tussen beide legers op hun gemeenschappelijke bezettingslijn over de Vardar-vallei.De ontwikkelingen maakten in wezen een einde aan de Servisch-Bulgaarse alliantie en maakten een toekomstige oorlog tussen de twee landen onvermijdelijk.