De Stamp Act 1765 was een wet van het parlement van Groot-Brittannië die een directe belasting oplegde aan de Britse koloniën in Amerika en vereiste dat veel drukwerk in de koloniën werd geproduceerd op gezegeld papier uit Londen, inclusief een belastingzegel in reliëf.^[4] Gedrukt materiaal omvatte juridische documenten, tijdschriften, speelkaarten, kranten en vele andere soorten papier die in de koloniën werden gebruikt, en het moest worden betaald in Britse valuta, niet in koloniaal papiergeld.^[5]Het doel van de belasting was om Britse militaire troepen te betalen die na de Franse en Indische Oorlog in de Amerikaanse koloniën waren gestationeerd, maar de kolonisten hadden om te beginnen nooit gevreesd voor een Franse invasie, en ze beweerden dat ze hun deel van de oorlog al hadden betaald. uitgaven.^[6] Kolonisten suggereerden dat het eigenlijk een kwestie van Britse bescherming was voor overtollige Britse officieren en beroepssoldaten, die door Londen betaald zouden moeten worden.De Stamp Act was zeer impopulair onder kolonisten.Een meerderheid beschouwde het als een schending van hun rechten als Engelsen om zonder hun toestemming belasting te worden geheven – toestemming die alleen de koloniale wetgever kon geven.Hun slogan was "Geen belasting zonder vertegenwoordiging".Koloniale vergaderingen stuurden petities en protesten, en het in New York City gehouden Stamp Act Congress was het eerste belangrijke gezamenlijke koloniale antwoord op een Britse maatregel toen het een verzoekschrift indiende bij het Parlement en de koning.Eén lid van het Britse parlement betoogde dat de Amerikaanse kolonisten niet verschilden van de 90 procent van Groot-Brittannië die geen eigendommen bezat en dus niet kon stemmen, maar die niettemin ‘virtueel’ vertegenwoordigd werden door kiezers die landbezaten en vertegenwoordigers die dat wel hadden gedaan. gemeenschappelijke belangen met hen.Daniel Dulany, een advocaat en politicus uit Maryland, betwistte deze bewering in een veelgelezen pamflet, met het argument ^[dat] de betrekkingen tussen de Amerikanen en de Engelse kiezers ‘een knoop waren die te zwak was om op te vertrouwen’ voor een goede vertegenwoordiging, ‘virtueel’. of anders.^[8] Lokale protestgroepen richtten correspondentiecomités op die een losse coalitie creëerden van New England tot Maryland.De protesten en demonstraties namen toe, vaak geïnitieerd door de Sons of Liberty en af ​​en toe met het ophangen van beeltenissen.Al snel werden alle distributeurs van zegelbelasting geïntimideerd om hun commissies op te zeggen, en de belasting werd nooit effectief geïnd.^[9]