1241 оны зун, намрын улиралд Монгол цэргийн ихэнх хэсэг Унгарын тал дээр амарч байв.1242 оны 3-р сарын сүүлээр тэд ухарч эхлэв.Ийнхүү эгүүлэн татах хамгийн түгээмэл шалтгаан нь 1241 оны 12-р сарын 11-нд Их хаан Өгөдэй таалал төгсөж, улмаар шинэ их хааныг сонгоход цуст ноёдыг байлцуулахын тулд монголчуудыг Монгол руу ухрахад хүргэсэн гэж үздэг.Монголчууд цэргээ татсан жинхэнэ шалтгааныг бүрэн тогтоогоогүй ч олон үндэслэлтэй тайлбарууд бий.Шалтгаанаас үл хамааран Монголчууд 1242 оны дунд үе гэхэд Төв Европоос бүрэн цэргээ татсан боловч энэ үед баруун зүгт цэргийн ажиллагаа явуулсаар байсан бөгөөд ялангуяа 1241-1243 оны Монголчууд Анатолийг довтолсон.Унгарын хаант улсад монголчуудын түрэмгийллийн нөлөө асар их байсан.Хамгийн их хохирол амссан бүс нутагт тохиолдсон бөгөөд суурин газрын 50-80 хувь нь сүйдсэн байна.Монголчуудын үйлдсэн их хядлага, тэдний идэш тэжээлээс үүдэлтэй өлсгөлөн, дүрвэж буй Куманчуудын хөдөө нутгийг нэгэн зэрэг сүйтгэх зэрэг нь Унгарын хүн амын 15-25% буюу нийт 300,000-500,000 орчим хүн амаа алдсан гэсэн тооцоо гарсан.Монголчуудын довтолгоонд өртөж байсан цорын ганц газар бол хаант улсын цөөхөн хэдэн чулуун шилтгээнийг оруулаад наян орчим бэхлэгдсэн газар байв.Эдгээр газруудын дунд Эстергом, Секешфехервар, Паннонхалма Архаббей нар байв.Гэсэн хэдий ч эдгээр газрууд харьцангуй цөөн байсан;1241 онд Германы түүхч Унгарт "хүчтэй хэрэм, цайзаар хамгаалагдсан хот бараг байгаагүй" гэж тэмдэглэсэн байдаг тул суурин газруудын ихэнх нь маш эмзэг байсан.