“មាគ៌ាភូមាឆ្ពោះទៅសង្គមនិយម” គឺជាកម្មវិធីសេដ្ឋកិច្ច និងនយោបាយដែលផ្តួចផ្តើមឡើងនៅក្នុងប្រទេសភូមា (ឥឡូវជាប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា) បន្ទាប់ពីរដ្ឋប្រហារឆ្នាំ ១៩៦២ ដឹកនាំដោយឧត្តមសេនីយ៍ នេ វីន។ផែនការ​នេះ​មាន​គោលបំណង​ប្រែក្លាយ​ភូមា​ទៅជា​រដ្ឋ​សង្គមនិយម ដោយ​រួមបញ្ចូល​ធាតុ​នៃ​ព្រះពុទ្ធសាសនា និង​លទ្ធិម៉ាក្ស។^[81] នៅក្រោមកម្មវិធីនេះ ក្រុមប្រឹក្សាបដិវត្តន៍បានធ្វើជាតូបនីយកម្មសេដ្ឋកិច្ច ដោយកាន់កាប់ឧស្សាហកម្មសំខាន់ៗ ធនាគារ និងអាជីវកម្មបរទេស។សហគ្រាសឯកជនត្រូវបានជំនួសដោយអង្គភាពគ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋ ឬសហករណ៍បណ្តាក់ទុន។គោលនយោបាយនេះពិតជាកាត់ផ្តាច់ភូមាចេញពីពាណិជ្ជកម្មអន្តរជាតិ និងការវិនិយោគបរទេស ដោយជំរុញឱ្យប្រទេសនេះឆ្ពោះទៅរកការពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯង។លទ្ធផល​នៃ​ការ​អនុវត្ត​មាគ៌ា​ភូមា​ទៅ​នឹង​សង្គម​និយម​ជា​មហន្តរាយ​សម្រាប់​ប្រទេស។^[82] កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងជាតូបនីយកម្មនាំទៅរកភាពគ្មានប្រសិទ្ធភាព អំពើពុករលួយ និងការជាប់គាំងសេដ្ឋកិច្ច។ទុនបំរុងប្តូរប្រាក់បរទេសបានធ្លាក់ចុះ ហើយប្រទេសនេះប្រឈមមុខនឹងកង្វះខាតស្បៀងអាហារ និងប្រេងឥន្ធនៈធ្ងន់ធ្ងរ។នៅពេលដែលសេដ្ឋកិច្ចធ្លាក់ចុះ ទីផ្សារងងឹតបានរីកចម្រើន ហើយប្រជាជនទូទៅប្រឈមនឹងភាពក្រីក្រខ្លាំង។ភាពឯកោពីសហគមន៍ពិភពលោកនាំទៅរកភាពយឺតយ៉ាវនៃបច្ចេកវិទ្យា និងការបំផ្លាញហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធបន្ថែមទៀត។គោលនយោបាយ​នេះ​មាន​ឥទ្ធិពល​សង្គម​នយោបាយ​យ៉ាង​ជ្រាលជ្រៅ​ផងដែរ។វាជួយសម្រួលដល់ការគ្រប់គ្រងតាមបែបផ្តាច់ការជាច្រើនទសវត្សរ៍ក្រោមយោធា គាបសង្កត់ក្រុមប្រឆាំងនយោបាយ និងរារាំងសេរីភាពស៊ីវិល។រដ្ឋាភិបាលបានដាក់ការចាប់ពិរុទ្ធយ៉ាងតឹងរ៉ឹង និងលើកកម្ពស់ទម្រង់នៃលទ្ធិជាតិនិយម ដែលធ្វើឲ្យជនជាតិភាគតិចជាច្រើនមានអារម្មណ៍ខ្សត់ខ្សោយ។ថ្វីបើមានក្តីប្រាថ្នាចង់បានសមភាពនិយម និងការអភិវឌ្ឍន៍ក៏ដោយ ក៏មាគ៌ាភូមាឆ្ពោះទៅរកសង្គមនិយមបានទុកឱ្យប្រទេសនេះក្រីក្រ និងឯកោ ហើយវាបានរួមចំណែកយ៉ាងសំខាន់ដល់បណ្តាញស្មុគស្មាញនៃបញ្ហាសង្គម និងសេដ្ឋកិច្ចដែលមីយ៉ាន់ម៉ាកំពុងប្រឈមមុខសព្វថ្ងៃនេះ។