ពីឆ្នាំ 1945 ដល់ឆ្នាំ 1992 ម៉ុងតេណេហ្គ្រោបានក្លាយជាសាធារណរដ្ឋធាតុផ្សំនៃសាធារណរដ្ឋសង្គមនិយមសហព័ន្ធយូហ្គោស្លាវី។វាជាសាធារណរដ្ឋតូចបំផុតនៅក្នុងសហព័ន្ធ ហើយមានប្រជាជនតិចបំផុត។ម៉ុងតេណេហ្គ្រោបានក្លាយជាសេដ្ឋកិច្ចរឹងមាំជាងពេលណាទាំងអស់ ចាប់តាំងពីប្រទេសនេះទទួលបានជំនួយពីមូលនិធិសហព័ន្ធក្នុងនាមជាសាធារណរដ្ឋដែលមិនទាន់មានការអភិវឌ្ឍន៍ ហើយវាបានក្លាយជាគោលដៅទេសចរណ៍ផងដែរ។បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមជាច្រើនឆ្នាំបានបង្ហាញពីភាពចលាចល ហើយត្រូវបានសម្គាល់ដោយការលុបបំបាត់នយោបាយ។Krsto Zrnov Popović មេដឹកនាំ Greens ត្រូវបានគេធ្វើឃាតនៅឆ្នាំ 1947 ហើយ 10 ឆ្នាំក្រោយមកនៅឆ្នាំ 1957 ជនជាតិ Montenegrin Chetnik ចុងក្រោយបង្អស់ Vladimir Šipčić ក៏ត្រូវបានសម្លាប់ផងដែរ។ក្នុងអំឡុងពេលនេះ ពួកកុម្មុយនិស្តម៉ុងតេណេហ្គ្រិនដូចជា Veljko Vlahović, Svetozar Vukmanović-Tempo, Vladimir Popović និង Jovo Kapicić បានកាន់មុខតំណែងសំខាន់ៗនៅក្នុងរដ្ឋាភិបាលសហព័ន្ធនៃប្រទេសយូហ្គោស្លាវី។នៅឆ្នាំ 1948 យូហ្គោស្លាវីបានប្រឈមមុខនឹងការបំបែក Tito-Stalin ដែលជារយៈពេលនៃភាពតានតឹងខ្ពស់រវាងយូហ្គោស្លាវី និង សហភាពសូវៀត ដែលបណ្តាលមកពីការខ្វែងគំនិតគ្នាអំពីឥទ្ធិពលរបស់ប្រទេសនីមួយៗមកលើប្រទេសជិតខាង និងដំណោះស្រាយរបស់ Informbiro ។ភាពចលាចលនយោបាយបានចាប់ផ្តើមនៅក្នុងបក្សកុម្មុយនិស្ត និងប្រទេសជាតិ។ពួកកុម្មុយនិស្តនិយមសូវៀតបានប្រឈមមុខនឹងការកាត់ទោស និងការចាប់ដាក់គុកនៅក្នុងពន្ធនាគារផ្សេងៗនៅទូទាំងប្រទេសយូហ្គោស្លាវី ជាពិសេសគឺ Goli Otok។ជនជាតិម៉ុងតេណេហ្គ្រិនជាច្រើននាក់ ដោយសារមានភក្តីភាពជាប្រពៃណីរបស់ពួកគេជាមួយរុស្ស៊ី បានប្រកាសថាខ្លួនជាអ្នកតម្រង់ទិសសូវៀត។ការបែកបាក់នយោបាយនេះនៅក្នុងបក្សកុម្មុយនិស្តបានឃើញការធ្លាក់ចុះនៃមេដឹកនាំកុម្មុយនិស្តសំខាន់ៗជាច្រើន រួមទាំងម៉ុងតេណេហ្គ្រិន Arso Jovanović និង Vlado Dapčević។មនុស្សជាច្រើនដែលជាប់គុកក្នុងអំឡុងពេលនេះ ដោយមិនគិតពីសញ្ជាតិ គឺគ្មានកំហុសទេ ក្រោយមកត្រូវបានទទួលស្គាល់ដោយរដ្ឋាភិបាលយូហ្គោស្លាវី។នៅឆ្នាំ 1954 បានឃើញការបណ្តេញអ្នកនយោបាយម៉ុងតេណេហ្គ្រិនដ៏លេចធ្លោ Milovan Đilas ពីបក្សកុម្មុយនិស្តសម្រាប់ការរិះគន់មេដឹកនាំគណបក្សសម្រាប់ការបង្កើត "វណ្ណៈគ្រប់គ្រងថ្មី" នៅក្នុង យូហ្គោស្លាវី រួមជាមួយ Peko Dapčević។តាមរយៈពាក់កណ្តាលទីពីរនៃទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1940 និងពេញមួយទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1950 ប្រទេសនេះបានទទួលការស្តារឡើងវិញនូវហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធដោយសារការផ្តល់មូលនិធិពីសហព័ន្ធ។រដ្ឋធានីប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ម៉ុងតេណេហ្គ្រោ Cetinje ត្រូវបានជំនួសដោយ Podgorica ដែលក្នុងសម័យអន្តរសង្រ្គាមបានក្លាយជាទីក្រុងដ៏ធំបំផុតនៅក្នុងសាធារណរដ្ឋ ទោះបីជាវាស្ថិតក្នុងសភាពទ្រុឌទ្រោមដោយសារការទម្លាក់គ្រាប់បែកយ៉ាងធ្ងន់នៅក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃសង្គ្រាមលោកលើកទី 2 ក៏ដោយ។Podgorica មានទីតាំងភូមិសាស្ត្រអំណោយផលជាងនៅម៉ុងតេណេហ្គ្រោ ហើយនៅឆ្នាំ 1947 អាសនៈនៃសាធារណរដ្ឋត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរទៅទីក្រុងដែលឥឡូវនេះដាក់ឈ្មោះថា Titograd ជាកិត្តិយសដល់សេនាប្រមុខ Tito ។Cetinje បានទទួលងារជា "ទីក្រុងវីរៈបុរស" ក្នុងប្រទេសយូហ្គោស្លាវី។សកម្មភាពការងាររបស់យុវជនបានសាងសង់ផ្លូវរថភ្លើងរវាងទីក្រុងធំបំផុតទាំងពីរនៃ Titograd និង Nikšić ក៏ដូចជាទំនប់ទឹកនៅលើបឹង Skadar ដែលភ្ជាប់រដ្ឋធានីជាមួយនឹងកំពង់ផែដ៏សំខាន់របស់ Bar ។កំពង់ផែ Bar ក៏ត្រូវបានសាងសង់ឡើងវិញផងដែរបន្ទាប់ពីត្រូវបានជីកយករ៉ែក្នុងអំឡុងពេលការដកថយរបស់អាល្លឺម៉ង់ក្នុងឆ្នាំ 1944 ។ កំពង់ផែផ្សេងទៀតដែលប្រឈមនឹងការកែលម្អហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធគឺ Kotor, Risan និង Tivat ។នៅឆ្នាំ 1947 Jugopetrol Kotor ត្រូវបានបង្កើតឡើង។ឧស្សាហូបនីយកម្មរបស់ម៉ុងតេណេហ្គ្រោត្រូវបានបង្ហាញតាមរយៈការបង្កើតក្រុមហ៊ុនអេឡិចត្រូនិក Obod នៅ Cetinje រោងម៉ាស៊ីនកិនដែក និងរោងចក្រស្រាបៀរ Trebjesa នៅ Nikšić និងរោងចក្រអាលុយមីញ៉ូម Podgorica ក្នុងឆ្នាំ 1969 ។