1949 წელს ისრაელის 120-ადგილიანი პარლამენტი, ქნესეტი, თავდაპირველად თელ-ავივში შეიკრიბა და მოგვიანებით 1949 წლის ცეცხლის შეწყვეტის შემდეგ იერუსალიმში გადავიდა.1949 წლის იანვარში ქვეყნის პირველმა არჩევნებმა მოიგო სოციალისტურ-სიონისტური პარტიები მაპაი და მაპამი, რომლებმაც მოიპოვეს შესაბამისად 46 და 19 ადგილი.დევიდ ბენ-გურიონი, მაპაის ლიდერი, გახდა პრემიერ მინისტრი, ჩამოაყალიბა კოალიცია, რომელიც გამორიცხავდა სტალინურ მაპამს, რაც მიუთითებს ისრაელის შეუერთებლობაზე საბჭოთა ბლოკთან.Chaim Weizmann აირჩიეს ისრაელის პირველ პრეზიდენტად, ხოლო ებრაული და არაბული დამკვიდრდა ოფიციალურ ენებად.ისრაელის ყველა მთავრობა იყო კოალიცია და არცერთმა პარტიამ არ მოიპოვა უმრავლესობა ქნესეტში.1948 წლიდან 1977 წლამდე მთავრობებს უპირატესად ხელმძღვანელობდნენ მაპაი და მისი მემკვიდრე ლეიბორისტული პარტია, რაც ასახავს ლეიბორისტული სიონისტების დომინირებას ძირითადად სოციალისტური ეკონომიკით.1948-1951 წლებში ებრაელთა იმიგრაციამ გააორმაგა ისრაელის მოსახლეობა, რამაც მნიშვნელოვნად იმოქმედა მის საზოგადოებაზე.დაახლოებით 700 000 ებრაელი, ძირითადად ლტოლვილი, დასახლდა ისრაელში ამ პერიოდში.დიდი რაოდენობა მოვიდა აზიის და ჩრდილოეთ აფრიკის ქვეყნებიდან, მნიშვნელოვანი რაოდენობა ერაყიდან , რუმინეთიდან და პოლონეთიდან .1950 წელს მიღებული „დაბრუნების კანონი“ ებრაელებს და ებრაული წარმოშობის მქონე პირებს საშუალებას აძლევდა დასახლებულიყვნენ ისრაელში და მიეღოთ მოქალაქეობა.ამ პერიოდში მოხდა ძირითადი საიმიგრაციო ოპერაციები, როგორიცაა ჯადოსნური ხალიჩა და ეზრა და ნეემია, იემენელი და ერაყელი ებრაელების დიდი რაოდენობა ისრაელში მიიყვანეს.1960-იანი წლების ბოლოს დაახლოებით 850 000 ებრაელმა დატოვა არაბული ქვეყნები, უმეტესობა ისრაელში გადავიდა.^[189]ისრაელის მოსახლეობა გაიზარდა 800,000-დან ორ მილიონამდე 1948-1958 წლებში. ამ სწრაფმა ზრდამ, პირველ რიგში, იმიგრაციის გამო, განაპირობა სიმკაცრის პერიოდი აუცილებელი ნივთების რაციონირებით.ბევრი ემიგრანტი იყო ლტოლვილი, რომლებიც ცხოვრობდნენ მააბაროტში, დროებით ბანაკებში.ფინანსურმა გამოწვევებმა აიძულა პრემიერ-მინისტრმა ბენ-გურიონმა ხელი მოაწერა რეპარაციის შეთანხმებას დასავლეთ გერმანიასთან საზოგადოების დაპირისპირების ფონზე.^[190]1949 წელს საგანმანათლებლო რეფორმებმა განათლება უფასო და სავალდებულო გახადა 14 წლამდე, სახელმწიფო აფინანსებდა სხვადასხვა პარტიებთან და უმცირესობათა განათლების სისტემას.თუმცა, იყო კონფლიქტები, განსაკუთრებით სეკულარიზაციის მცდელობების ირგვლივ ორთოდოქს იემენელ ბავშვებს შორის, რამაც გამოიწვია საჯარო გამოკითხვები და პოლიტიკური შედეგები.^[191]საერთაშორისო დონეზე, ისრაელი შეხვდა ისეთი გამოწვევების წინაშე, როგორიცაა ეგვიპტის მიერ სუეცის არხის დახურვა ისრაელის გემებისთვის 1950 წელს და ნასერის აღზევებაეგვიპტეში 1952 წელს, რამაც აიძულა ისრაელი დაემყარებინა ურთიერთობა აფრიკის სახელმწიფოებთან და საფრანგეთთან.^[192] ქვეყნის შიგნით, მაპაი, მოშე შარეტის მეთაურობით, განაგრძობდა ლიდერობას 1955 წლის არჩევნების შემდეგ.ამ პერიოდის განმავლობაში ისრაელი ღაზადან ფედაინების თავდასხმებს შეხვდა ^[193] და უპასუხა, რაც ძალადობას ამძაფრებდა.ამ პერიოდში ასევე დაინერგა უზის ავტომატი ისრაელის თავდაცვის ძალებში და დაიწყო ეგვიპტის სარაკეტო პროგრამა ყოფილ ნაცისტ მეცნიერებთან ერთად.^[194]შარეტის მთავრობა დაეცა ლავონის საქმის გამო, წარუმატებელი ფარული ოპერაცია, რომელიც მიზნად ისახავდა აშშ -ეგვიპტის ურთიერთობების ჩაშლას, რამაც გამოიწვია ბენ-გურიონის პრემიერ-მინისტრად დაბრუნება.^[195]