Պարթևական կայսրության հսկողությունը Միջագետքի վրա, որը հին Մերձավոր Արևելքի առանցքային շրջանն էր, սկսվեց մ.թ.ա. 2-րդ դարի կեսերին Պարթևի Միտրիդատ I-ի նվաճումներով։Այս ժամանակաշրջանը նշանակալի տեղաշարժ է արձանագրել Միջագետքի քաղաքական և մշակութային լանդշաֆտում՝ հելլենիստականից անցում կատարելով պարթևական ազդեցության:Միթրիդատ I-ը, որը գահակալել է մ.թ.ա. 171-138թթ., վերագրվում է Պարթևների տարածքի ընդլայնումը Միջագետքում։Նա գրավեց Սելևկիան մ.թ.ա. 141 թվականին, մի բեկումնային պահ, որն ազդարարեց Սելևկյան իշխանության անկումը և պարթևների գերիշխանության աճը տարածաշրջանում։Այս հաղթանակը ավելին էր, քան ռազմական հաջողությունը.այն ներկայացնում էր Մերձավոր Արևելքում հույներից դեպի պարթևների ուժերի հարաբերակցությունը:Պարթևների տիրապետության ներքո Միջագետքը դարձավ առևտրի և մշակութային փոխանակման կարևոր տարածաշրջան։Պարթևական կայսրությունը, որը հայտնի էր իր հանդուրժողականությամբ և մշակութային բազմազանությամբ, թույլ տվեց տարբեր կրոնների և մշակույթների ծաղկել իր սահմաններում:Միջագետքը՝ իր հարուստ պատմությամբ և ռազմավարական դիրքով, նշանակալի դեր է խաղացել մշակութային այս հալոցքում։Պարթևների տիրապետության տակ գտնվող Միջագետքում տեղի է ունեցել հունական և պարսկական մշակութային տարրերի միաձուլում, որն ակնհայտ է արվեստի, ճարտարապետության և մետաղադրամների մեջ։Այս մշակութային սինթեզը վկայում էր Պարթևական կայսրության՝ իր ինքնությունը պահպանելով տարբեր ազդեցություններ ինտեգրելու կարողության մասին:2-րդ դարի սկզբին Հռոմի Տրայանոս կայսրը գլխավորեց Պարթևաստան արշավանքը՝ հաջողությամբ գրավելով Միջագետքը և այն վերածելով հռոմեական կայսերական նահանգի։Սակայն հռոմեական այս վերահսկողությունը կարճ տեւեց, քանի որ Տրայանոսի իրավահաջորդը՝ Ադրիանոսը, կարճ ժամանակ անց Միջագետքը վերադարձրեց պարթեւներին։Այդ ժամանակաշրջանում քրիստոնեությունը սկսեց տարածվել Միջագետքում՝ տարածաշրջան հասնելով մ.թ. 1-ին դարում։Հատկապես հռոմեական Սիրիան հայտնվեց որպես արևելյան ծեսերի քրիստոնեության և սիրիական գրական ավանդույթի կենտրոնական կետ, ինչը ցույց է տալիս տարածքի կրոնական լանդշաֆտի զգալի փոփոխություն:Միևնույն ժամանակ, ավանդական շումերա-աքքադական կրոնական սովորույթները սկսեցին մարել՝ նշանավորելով դարաշրջանի ավարտը:Սեպագրերի գործածությունը՝ հին գրային համակարգը, նույնպես անկում ապրեց։Չնայած մշակութային այս փոփոխություններին, ասորեստանցիների ազգային աստված Աշուրը շարունակում էր պաշտվել իր հայրենի քաղաքում՝ նրան նվիրված տաճարներով մինչև մ.թ. 4-րդ դարում։^[45] Սա ենթադրում է շարունակական ակնածանք տարածաշրջանի հին կրոնական ավանդույթների որոշ ասպեկտների նկատմամբ՝ նոր հավատալիքների համակարգերի աճի պայմաններում: